Nýtt kvennablað - 01.05.1952, Blaðsíða 2
Veig fegurðarinnar
(tragisk komedía)
Jóka, vinnukona hjá ívarsson heiltlsala stóð fyrir
utan læstar dyrnar á baðherberginu, sveitt í framan,
ógreidd, með rauðdropótta svuntu, sýnilega önnum
kafin. Hún hélt á blárri bók, og hleraði opin-
mynnt við dyrnar. Innan úr baðherberginu heyrðist
skvamp í rennandi vatni, og allt í einu kvað við þaðan
hávær og skær kvenrödd:
Jesús minn, hvernig er nú aftur þetta síðasta í
annari reglunni um böð?“
Jóka fletti bókinni og rýndi, því hún var nær.sýn.
„Æ, geturðu ekki flýtt þér, manneskja, mér er að
verða kalt að norpa svona.“
„Síðasta alriðið í annarri reglunni, — bíðið þér nú
við, — ó, það er bara að stíga upp í baðkerið, fröken! V
Eftir skvamp og busl var kallað á ný, óþolinmóð-
lega:
„Æ, látið þér mig snöggvast heyra þá elleftu.“
Jóka brá fyrir sig bókinni og las hægt:
„Sápið, — bíðið þér nú við, — sápið og þvoið það,
sem eftir er líkamans niður að hnjám.“
„Ó, guð, ég er komin miklu neðar.“
„Og skolið sápuna af,“ kallaði Jóka inn um skrá-
argatið.
„Og bvað er svo næsf, Jóka?“
„Það er: „Nú eruð þér hreinar. Þetta var rækilegt
bað.“
„Haldið þér kiafti. Komið bér fljótt með rósa-
vatnið, glusserínið og deodorantið.“
„Oar vaskið bér svo haðkerið meðan ég bvíli mig.
Komið bér svo og hiálpið mér að finna tækin.“
Og ungfrú Ivarsson stikaði út. bá og tiguleg, hiúpuð
liísterknm baðslono. og gekk til herbergia sinna. sem
vorn stór da<rstofa með m'anói og plussmublnm. og
svefnberberíri facrnrle<ra bi'iið cne<rlnm og snvrtiborði.
ásamt stórn bvílurúmi. böktu bleikum, gliáandi silki-
dvnnm og púðum. TTngfrújn lét fallasl niður í dún-
miúka bvílnna og tewði sig með andvörpum, dauð-
uppgefin eftir allt erfiði morgunsins. sem hófst á. alla-
vega tevgingum og æfingum á gólfi og upp við veggi
til bess að grenna miaðmirnar og lo=na við magann, og
stóð vfír f klukkutíma. barnæst bað og þessháttar, sem
itók iafnlangan tíma. Og nú var siálf snvrtingin eftir.
Ætti hún annars ekki að láta hana bíða? Ungfrúin
leit á klukkuna. Ónei, það dugði víst ekki, ætti það
að hafast af fyrir hádegi. Bara að stelpan yrði samt
dálítið lengi ...
Ungfrú lvar,sson bagræddi sér enn, stakk silkipúða
undir bakið, og kveikti sér í sígarettu. Hún hálflygndi
augunum og bros færðist yfir varirnar. Þetta var nú
samt tilvinnandi. Hún var sem sé í þann veginn að
verða fræg leikkona, einskonar sljarna. Og svo var
það hann Markús. Allir sögðu að þau ættu svo vel
saman, tveir lislamenn, sem bæði hefðu fegurðina að
æðsta takmarki, og hlutu þessvegna að skilja bvort
annað. Og ekki vantaði það, að liann kunni að meta
kvenlega fegurð á báu ítigi, bann Markús. Það sýndi
hann, þegar hann valdi hana úr öllum þeim hóp, sem
ætlaði að hremma hann, þegar hann kom frá útlönd-
um, ævintýraprinsinn. í vor ætlaði hann að halda
málverkasýningu. En ein átti sú mynd að vera, sem
kórónaði allar hinar, og nú leið óðum að vori. Það
var marz. Þessvegna hafði hún nú fyrir nokkrum vik-
um tekið til við að athuga vax'tarlínur sínar, andlits-
fall og hlutföll líkamans, ásamt húð og hrevfingum af
enn meiri gaumgæfni enn vanalega, og keypti allar
bækur og tímarit um fegrun og snyrlingu, sem hún
komst yfir, lagði jafnvel drög fyrir slíkt, — ásamt
nýjum fegrunarlyfjum, sem reynzt liöfðu vel, — alla
leið vestan úr New York eða Hollywood. Árangurinn
leyndi sér heldur ekki. Hún var alltaf að fríkka og
öðlast fullkomnari charma. Það sagði Markús líka,
og dálítið fleira . . . Já, þetta var alft tilvinnandi . . .
Nú hefur stelputruntan farið að reykja frammi, það
er ég viss um, heldur hún að ég megi vera að bíða
svona og hanga, sem á að silja fyrir í dag, og fara
á leikæfingu? Þetta pakk lieldur að maður hafi ekk-
ert að gera.
Það var barið. Rjótt og sakleysislegt andljt Jóku
kom í gættina. „Er ungfrúin tilbúin?“
„Æ ,ertu komin strax? . .. Mikið lifandis ósköp
götið hér verið lengi, manneskja. Flýttu þér að finna
tækin.“
Jóka tíndi fram á synrtiborðið kvnstur af krukkum,
glösum o<r burstum. unz borðíð var nærri alþakið.
„Jæia. fröken, nú er það tilbúið.“
Ungfrú ívarsson reisti höfuðið frá koddanum.
„Glevmdirðu ekki andlilsserviettunum eða bómull-
inni?“ „Nei.“ sagði .Tóka.
„Komdu há með kalt vatn,“ sagði ungfrúin, og dróst
um leið framúr, settist framan við spegilinn og hóf
snyrtinguna. Fyrslt smurði hún varlega andlit og háls
úr þrem tegundum smyrsla. Hið fyrsta gerði húðina
hreina, annað gerði hana mjúka sem silki, hið þriðja
gerði hana hvíla sem mjöll og bjarta sem sól. Þessu
næst sat ungfrúin grafkyrr með lokuð augu í slund-
arfjórðung meðan smyrslin voru að verka. Að því
Framþcdd á 3. síðu.