Nýtt kvennablað - 01.10.1952, Blaðsíða 11

Ekki frjálslyndum straumum. Ekkert fljót er svo tært, að
það þurfi ekki aðrennsli, annars verSur þaS fyrr eSa síSar
dauSahaf. Að sjálfsögðu eru þessir straumar mishollir og mis-
jafnir að gildi, en eins og Gamalíel sagði forðum fellur þaS
um sjálft sig, sem fánýtt er. Frjálslyndi er nauðsyn allri menn-
lngu og andlegu lifi. Ein aðal ákæran á hendur meistaranum
frá Nazaret var, aS hann var svo frjálslyndur, að hann hafði
að engu og dæmdi ómerkar kennisetningar, ef þær brutu í bága
'ið bróðurkærleika hans og miskunnsemi. „Hann samneytir
tollheimtumönnum og umgengst bersynduga." „Blés á letrið
hróðurandinn, bókstafirnir fuku til,“ segir í fögru ljóði eftir
Gr. Th. um bersyndugu konuna.
Að vísu er efinn þar á ferð, er nýir straumar ryðja sér til
rúms, en einnig hann er heilsusamlegur, enda hafa margix
andans afreksmenn gengið undir þá eldskírn, jafnvel sjálfur
Kristur. Satt er iþað að vísu, að tortímingu hefur efinn valdið,
en er ekki eldurinn oft notaður sem tákn þess göfugasta og
háleitasta og þekkja þó allir eyðingarmátt eldsins. I
Eitt skálda okkar kallar efann pílagrím sannleikans, er
vökvi skilningstréð með táradögg.
Ilann kemur eins og dagur eftir draumanótt,
með nýja sorg og nýja þrá og nýjan þrótt.
Spurnaraugum horfir hann í huga manns
og leitar huldra svalalinda sannleikans.-----
Á. Th. minnist á húslestra, og er það efalaust rétt, að þeir
inunu víðast niður lagðir. Víst er lielgi um þá minningu í
hugum okkar eldra fólksins nú, þó okkur þætti „lesturinn"
stundum langur og biðum með óþreyju eftir því að pabbi
segði „amen.“ En Ríkisútvarpið flytur nú messu frá kirkjum
höfuðstaðarins á hverjum helgidegi, og er það sízt ómerkara,
og einskonar morgunbænir á hverjum morgni. En húslestrar,
bænagjörð og kirkjurækni er því áSeins guðþjónusta að það
hafi mannbætandi áhrif. Enginn er betri fyrir það, út af fyrir
sig, að hann trúir því, sem kirkjan kennir, breytnin er ávext-
irnir. „Trúin er dauð án verkanna," segir í Biblíunni og ennfr.
segir Kristur beinlínis um kirkjurækni: „Far og sætzt við
bróður þinn, kom síðan og ber fram gáfu þína,“ og „Ekki
munu allir þeir, sem til min segja: Hcrra, herra, koma í
guðsríki, heldur þeir, sem gera vilja Föðurins." Að þverrandi
kirkjusókn eru margar ástæður, margræddar og öllum kunnar,
en ekki var það nú af trúrækni einni saman, að afar okkar
og ömmur sóttu kirkju á hvcrjum messudegi. Kirkjuferðir voru,
í þá daga, einu mannfundirnir, sem almenningur álti kost
á að sækja, og fór þvi fólkið til kirkju, í og með, til þess að
sýna sig og sjá aðra, og er það einkar mannlegt og gat verið
mannbætandi á ýmsan hátt, en það er kunnara en frá þurfi
að segja, að nú íþarf enginn að sækja kirkju af þeim ástæð-
um. En víst er það prestunum raun, og anda þeirra hættulegt
að messa í hálftómum kirkjum, jafnvel þó þeir viti að ástæðan
er sjaldnast óvirðing á kirkjunni né starfi hans.
Ég læt nú útrætt um þessi mál, og vona, að frúin geti verið
mér sammála um margt. Við leitum báðar þess sama, en
greinir litið eitt á um leiðir. „Leitið og þér munuð finna,“
segir meistari okkar.
Merkur höfundur leggur kínverskum menntamanni þessi
orð í munn: „Trúarbrögðin eru mörg, og hvert hefur sitt
hlið á himnum." Mér er ekki grunlaust um að Á. Th. finnist
tilvitnanimar helzt til veraldlegar, en þvi er þar til að svara,
að guðsorð er víðar að finna en í Biblíunni, því guðsorð er
hvert það orð, er miðar að því að bæta og göfga mannlífið.
1 júní 1952. — G.B.
VERKASKIPTING
ÁSur var fátækum konum meinað að hafa börn sín
hjá sér, fóru þær oft í vinnumennsku með eitt barnið,
ef þær misstu manninn, en hinum börnuum var skipt
á bæi, sem þá vildu taka þau. Þvílík meðferð á sér
ekki stað lengur. Alþýðutryggingarnar bafa breytt
þessu mikið. Nú getur móðirin haft börnin hjá sér.
En ekki er öll nótt úti. — Þá vilja konurnar fara
frá börnunum og vinna utan heimilis. Það var kvöl,
að láta taka börnin frá sér. Nú er það kvalræði að
tstauta við þau, og ekkert upp úr því að hafa.
Eldri konur er muna það, að fjölskyldunni var
sundrað, eiga bágt með að skilja okkur. Þá eru það
ekki allar konur, sem bera það traust til vöggustof-
anna og dagheimilanna, að þær séu alveg ánægðar
með þá ráðstöfun fyrir börn sín. En æskilegast væri,
að foreldrarnir gætu sinnt börnunum á víxl. Faðirinn
til jafns við móðurina.
En einhvern veginn er það svo, að karlmenn, þó feð-
ur séu, kæra sig ekki um að passa barnið sitt, sinna
þörfum þelss að sínum hluta. Verkaskiptingin er enn
svo greinileg, að mamman á að sinna börnunum en
maðurinn að afla fjárins til lífs framfæris. Þarna
liggur fiskur undir steini. Konur hafa af fáu meira
gaman en vinna fyrir peningum, en þó því aðeins að
þær geti verið alveg öruggar um barnið sitt, eða jafn
öruggar og faðirinn er, sem veit, að það er betur að
því hlinnt heldur en hann gerði það sjálfur. Konum-
ar fyndu þessa sömu tilfinningu, ef faðirinn passaði
þau hálfan daginn. Þá yrðu konurnar þar með mönn-
unum jafn frjálsar.
Vissulega skildar engin hjón til þess að skipta svo
jafnt með sér verkum, en æskilegt væri það. Konan
getur aflað tekna til jafns við manninn, þegar véla-
kostur léttir undir erfiðisstörfin. Sennilega væri verst
að koma þeissu við við sjósóknina. Sjómennirnir gætu
ekki alltaf stokkið í land part úr degi. En stefna ætti
í þessa átt sem auðið væri. Væri það réttmætara og
skemmtilegra fyrir báða foreldrana. Með því móti yrði
konan aldrei eims og vinnukona hjá manninum, og
maðurinn yrði aldrei eins og þræll heimilisins.
Börn, sem hvorugt foreldranna nennir að sinna er
hætt við að verði að ýmsu leyti verri menn, þó hægt
sé að koma þeim upp á barnaheimilum. Það þarf
mikla stillingu til þess að sinna barni og alúð til þess
að uppræta óknytti, ef þeir koma í ljós hjá barninu.
Þá er ekki til neins að halda fund eða kjósa nefnd,
og hæpið að nokkur lagi það nema ástúðlegir for-
Framh. á 13. síSu.
NÝTT KVENNABLAÐ
9