Nýtt kvennablað - 01.10.1952, Blaðsíða 12

p
(Sheila Sibley)
Alison ýtti diskinum frá sér og andvarpaði, en svo
laut hún lítið eitt niður og sá J>á spegilmynd sína í
hinum gljáandi tepotti. Ávalar hliðar hans „flatter-
uðu“, gerðu andlitið minna, og hárið sýndist sem
tunglskinsgeislar.
— Ég nýt þess að spegla mig í tepottinum, sagði
hún. — Þá get ég ímyndað mér, að ég sé fegurðar
drottning.
— Það ertu líka, ástin mín, sagði Bill og leit upp
úr dagblaðalestrinum. Alison hristi höfuðið og stóð
upp. — Þú ert rugluskrjóður, Bill. Hversvegna seg-
irðu ekki það, sem þig raunverulega langar til að
segja: Alison, ætlar þú að fara fram og vita hvort
pósturinn er kominn?
— Já, þá bæti ég því við, ástin mín, sagði Bill.
Hann leit brosandi á eftir henni, þegar hún livarf út
úr dyrunum, rösk í snúningum eins og venjulega. Það
var þetta létta og óútreiknanlega, sem einkenndi allar
hennar hreyfingar. Rökfræði eða skynsemisgrufl lá
heldur ekki fyrir Alison. Hún fór eftir eðlisgáfu
meira en heilabrotum, og komst oft eins langt með
því móti eins og heimppekingurinn, sem alltaf snýr á
ný itil upphafsins. Hún kom aftur með bréf í hendinni.
— Er það ekki undarlegt? sagði Alison. — Tvö
bréf .... annað til mín og annað til þín. Þetta er rélt-
læti. Þau opnuðu bréfin samlímis og sögðu í einu:
—- Það er frá mömmu!
Hvað skrifar mamma þín, spurði Alison — leslu
hátt fyrir mig .... — Nei, nei, andmælti Bill —
flýttu þér heldur fram og útbúðu brauðpakkann minn
til morgunsins. Ég lets bréfið á meðan. Alison sendi
honum fingurkoss og fór fram í eldhús. Þegar hún
kom aftur sagði Bill, vandræðalega, og leit upp úr
brófinu og á bréfið aftur: — Alison! — Ja . . ha . .
á. byrjaði hann hikandi. Þú kannast við Júlíu ....
svo þagnaði hann.
Alison leit til hans með ertnislegu brosi: Meinarðu
Rómeós? spurði hún. — Nei, vissulega ekki, Júlíu
systur mína. — Nú, systur þína, hvað er um hana ... ?
— Mamma segir, að Júlía hafi fengið vinnu í Man-
chester .... og hún hefur fengið þar litla, hentuga
íbúð, þó ekki láti sennilega í eyra. En skilurðu, þá
finnst mömmu íbúðin í Kensington of stór handa
henni einni, og hún hefur sagt henni lausri. Datt henni
þá í hug, þangað til hún nær í aðra minni, sem hentar
henni .... já, svo ég komist að efninu. Hún spyr
hvort við munum hafa nokkuð á móti því að ....
Hann þagnaði aftur. — Hvort við hefðum nokkuð á
móti, að hún byggi á meðan hjá okkur, í gestaher-
berginu, lauk Alison við setninguna, og beit á jaxl-
inn. — Já, mamma segir, að það mundi aðeins vera
henni til ánægju, að hjálpa þér við húshaldið, svo þú
gætir helgað þig ritstörfum. — Já, takk. Ég vil helzt
vera laus við gesti í eldhúsinu, tók Alison fram í fyr-
ir honum.
— Það er ekki gestur, Alison, sagði Bill særður.
— Það er móðir mín. Ó, Alison, bætti hann við með
biðjandi augnaráði, mamma er æfinlega eins og við
á, og þú veizt hve fáa vini hún hefur eignast í London.
Alison mildaðist, er hann var svona bljúgur.
— Jæja þá, stundi hún og gaf eftir, — en ekki
kannski mjög lengi? Bill? Móðir þín er indæl, en ég
vil samt heldur vera ein með þér. — Það getur þú
ímyndað þér, að ég vil helzt líka....búa einn með
þér.
Hvað skrifar móðir þín, Alison? .... — Ekki neitit
sérlegt, sagði Alison og byrjaði að lesa bréfið yfir
aftur. — Ilenni líður vel .... Hún skrifar mörg
góð ráð . . . .og jú, Bill! Hér stendur svei mér nokk-
uð! Hlustaðu á: Mér líður sjálfri mjög vel, en ég er
smámsaman orðin þreytt á verzluninni. Hún hefur
líka gefið svo góðan arð síðustu 10 árin, að ég get
leyft mér að láta undan síga. Ég vil segja y.kkur það
eins og það er, kæru börn, að ég hef selt verzlunina.
Ég hef fengið mikla útborgun og tryggingu fyrir af-
ganginum. Nú er bara spurningin, hvernig ég á að
koma mér fyrir í framtíðinni. íbúðina varð ég vitan-
lega að láta af hendi til nýju eigendanna ásamt verzl-
uninni. Ég hef enn ekki ákveðið mig, hvort ég leigi
litla hæð í húsi, lielzt þá einhversstaðar í námunda
við ykkur, eða hvort ég á að kaupa lítið lyslihús.
Kæra Alison, hvernig heldurðu, að Bill tæki því, ef
ég kæmi og byggi hjá ykkur, þangað til ég hef tekið
endanlega ákvörðun ....
Alison leit á Bill. Ef hann hefði ekki verið hennar
elskulegi eiginmaður, hefði hún kannski sagt, að hann
væri illa súr á svipinn. — Því er nú verr, að við höf-
um aðeins eitt gestaherbergi, sagði hann. — Þar sern
NÝTT KVENNABLAÐ
10