Nýtt kvennablað - 01.10.1952, Blaðsíða 14

benti á mynd af sér, þar sem hún var með hatt eins
og jurtapott, klemmdan niður á eyrun. — Þeir voru
alltaf „penir“ þeir hattar, þeir túlkuðu velsæmi og
viðkvæmni.
Alison teygði sig yfir axlirnar á þeim. — Finnst
ykkur þessir hattar fallegir! spurði hún skellihlæjandi.
Sjáið þið! Þessi flati og barðastóri er í laginu eins
og stór lagkaka! Og hvað segið þið, svo um þessa
blússu? með stífum flibba og slaufu! — Ó, manni
getur orðið illt af hlátri ....
Frú Bryant leit ásakandi til hennar, en sagði ekk-
ert. Það var móðir hennar, sem lét í Ijósi gremju
þeirra beggja. — Það er sannarlega ekkert til að
hlæja að, Alison! isagði hún, móðguð. Hvernig ætli
iþér lí'ki, eftir tuttugu ár, þegar dóttur þinni, finnst
myndir frá 'þessum tíma svona skringilegar.........?
— Dóttur minni o! ...? endurtók Alison, dálítið
hvumsa, en áttaði sig strax og benti á næstu mynd:
— Nei, viljið þið nú bara sjá! sagði hún og hló
dátt. — Þessi tekur út yfir allt! Almáttugur, hvernig
hann lítur út! Ó, nei, ég gefst upp! Ilún henti sér
niður á stól með hláturskrampa. Bill fór að sjá myr.d-
iiia, sem varð orsök að þessari miklu kæti, og hann
skellti upp úr, þegar hann sá hinn grannvaxna ungl-
ing með glyðrulegt yfirskegg og kolllágan stráhatt,
ka:ruleysislegan, halla sér upp að bergfléttuvafinni
súlu með vígmannlegu augnaráði.
'<— Hann var indæll! .... sagði frú Adams i há-
tíðlegum róm.
— Hver er þessi fallegi maður? spurði Bill.
(Það varð ekki frú Adams, sem svaraði, heldur
móðir Bi'Ils, sem með dálítið fjarrænu augnatilliti
sagði:
— Það er Alfreð Rothbone, Bill!
— En, góða mamma .... þekkir þú hann, sagði
Bill og reyndi að halda niðri í eér hlátrinum.
— Hvort ég þekki hann! sagði móðir hans, móðguð
ylfir hvað þeim þótti myndin hlægileg, — hann bað
mín, þegar ég var átján ára .... og hann ætlaði
alveg að tapa sér, þegar ég tók honum ekki.
— Og hvað varð svo um hann?
— Svo fór hann til Afníku .... á ljónaveiðar.
— Já, en .... mamma! greip Alison fram í, að-
framkomin. Þessi mynd er heimanað frá okkur. Síð-
an hvenær, þekkir þú hann? —
— Síðan hann bað mín, svaraði frú Adams, og
fór hjá sér.
BiH og Alison voru svo gáskafull að frúnum þótti
nóg um, þær litu hver á aðra og hristu höfuðið.
i— Og hvert fór hann, þegar þú hryggbraust hann.
mamma! skaut Alison inn.
12
— Til Afríku .... á ljónaveiðar!
— Ó, Bill .... itókstu eftir? Mömmu Alfreð fór
líka til Afríku á ljónaveiðar!
>— Já, samþyikkti Bill, kominn að niðurlotum. Þar,
einhverestaðar í skógarþykkni, mættust svo þessir
tveir Alfreðar eins og Livingstone og Stanley ....
og mömmu aðdáandi ávarpaði biðil mömmu þinnar:
Hr. Alfreð Rothone!
Heyrðu ástin mín, ættum við nú ekki að draga okk-
ur út úr félagsskapnum .... Ég býst við að þær tvær,
sem Alíreð þráði heitast, eigi eitthvað sameiginlegt að
tala um.
Hvorki frú Bryant eða frú Adams nefndu Alfreð
á nafn fyrr en klukkutíma eftir að þær höfðu af-
klæðst og lagað sig til í háttinn og lágu liver í sínu
rúmi í gestaherberginu. Frú Adams lá með hendurnar
aftur á hnakka og honfði hugsandi upp í loftið.
-— Þá .... þá eruð þér Molly? sagði hún spyrj-
andi.
— Já, Molly Ratford hét ég ung stúlka, samþykkti
frú Bryant, — og þér eruð, Janet Marzh ... . ?
— Já, heyrðíst hljóðlátlega sagt frá hinu rúminu.
— Þér getið ímyndað yður, að ég heyrði margt
um yður á þeim árum . .. . ?
— Já, góða mín, ég líka um yður ....
— Ó, andvarpaði frú Adams, ég man það svo vel
enn .... hann leit upp lil yðar .... þér voruð næt-
urgalinn hans og prinsessan hans, sagði hann. Þér
voruð svo kvenleg og svo blíð .... allt, sem ég var
ekki!
— Sagði hann það virkilega? muldraði móðir
Bills, næstum angurvær. — En ég man líka hve
bálskotinn hann var í yður. Hann sagði, að þér vær-
uð svo afburða dugleg og framtakssöm, og þér vær-
uð stórlynd eins og tigríisdýr .. . .Frú Adams lá
þegjandi nokkur augnablik og naut þessarra orða, svo
snéri hún sér skyndilega við í rúminu og leit yfir til
frú Bryant:
— Þér megið ekki misskilja mig, frú Bryant, byrj-
aði hún hægt, — ég vil ógjarnan særa yður, en þegar
ég hugsa nánar um það, þá .... hann var heimskur
náungi.
Það var ékki reynt að forsvara Alfreð í hinu rúm-
inu, þvert á móti!
— Já, þar er ég yður innilega sammála! sagði frú
Bryant.
— Voruð þér nokkurn tíma með honum úti í skóg-
inum? Hann dró mann með sér upp á hæðir, bað-
aði út höndunum, sem áhrifaríkast, og sagði:
Eg legg allan heiminn fyrir fætur þínar, Molly!
NÝTT KVENNABLAÐ