Nýtt kvennablað - 01.11.1952, Page 6

svart, með hvítum bekk, svo var ég í rauðum sokkum
með brydda skó.
Skotthúfa fylgdi skrúðanum, en hún fékk nú að vera
heima við þetta tækifæri. Ég linnti ekki látum fyrr en
systir mín lánaði mér reiðhattinn sinn.
Ég átti enga kápu, sveitabörn áttu þær ekki í þá
daga, fullorðnu stúlkurnar áttu reiðtreyjur, en þær
voru langt of stórar á mig. Ingiriður ráðskona í Syðri-
Hofdölum átti stóran kraga (slag) úr gráu vaðmáli
og lánaði hún mér hann í ferðina. Meðan við vorum
að ferðbúast kom karlmaður og kvenmaður framan úr
Blönduhlíð. Hann hét Jón Jónsson, bóndi og söðla-
smiður á Syðstu-Grund, hún hét Guðrún og var dóttir
Bólu Hjálmars, mig minnir, að hún' ælti þá heima á
Minni-ökrum. Þau voru að fara út á Bæjarkletta og
áttu því samleið með okkur.
Söðullinn hennar mömmu hafði verið lagður á
stóran rauðskjóttan hest, sem mér þótli ósköp vænt
um. Var mér nú lyft í söðulinn og því næst bundin
við hann með trefli. Heimilisfólkið kom flest eða allt
út á hlað og kvaddi með kossum og fyrirbænum, síð-
an hvarf það inn í bæinn til að hvílast eftir erfiði
dagsins, en við riðum úr hlaði, signd af geislum kvöld-
sólarinnar.
Það var talinn 5 stunda lestagangur frá Hofdölum
til Grafaróss. Áfram var haldið hægt og jafnt út brún-
irnar, yfir Gljúfurána og eftir Viðvikursveitinni, þang-
að til við komum út undir Kolkuós, þá var farið af
haki og stanzað í laut við veginn, mér var sagt að
þessi laut héti Paradís. Fullorðna fólkið lagði sig út
af og sofnaði. Eftir góða stund var lagt af stað ofan
að Kolku, mér fannst mikið til um hvað hún var
mórauð og straumhörð og kveið fyrir að fara yfir
hana, en piltarnir voru vanir að þræða brotin og allt
gekk vel. Síðan héldum við út Óslandshlíðina og bar
ekkert til tíðinda. Hjá Grafaránni skildu þau við okk-
ur Jón og Guðrún. Við héldum áfram ofan að Graf-
arósi, þar sprettum við af hrossunum og komum þeim
á beit, dálítinn spöl frá verzluninni.
Verzlunarhúsið, sem jafnframt var íbúðarhús, var
Iðnsýningin 1952 Framh. af bls. 2.
Óska vil ég íslenzkum iðnaði allra heilla, að hann
mætti á komandi tíma vaxa að vizku og afli, því ó-
neitanlega er hann nú efnilegur unglingur, hvar sem
á hann er litið, og ber með sér lífræna sál, sem ekki
má svelta, svo af hljótist óbætanlegur kyrkingur. —
Það gerir hann heldur ekki, sé trúlega unnið, en ekki
með hangandi huga eða hönd; hvorki hjá veitandi
valdi né þiggjandi þjóð.
Sigrí'ður Sveinsdóttir. klœðskerameistari.
stórt og fallegt. Svo var pakkhús (sérbygging), og enn
eitt hús, sem mig minnir að væri kallað Salthús.
Nú settumst við niður hjá reiðlýgjum okkar og
snæddum nesti. Kom þá til okkar hrafn, ærið varga-
Iégur, var hrafn þessi taminn og átti heima í Grafar-
ósi, ég hélt að hann ætlaði að ráðast á mig og höggva
mig í hendurnar, pabbi gaf honum þá bita og band-
aði honum þvínæst frá sér, hvarf hann þá frá okkur
ofan í fjöru og sá ég hann aldrei meir. Pabbi hafði
ekki úr og vissi því ekki nákvæmlega hvað tíma leið,
en þóttist samt vita að alllöng stund væri til fótaferð-
artíma. Ég hljóp fram á árbakkann til að vita hvort
Grafará væri eins ljót og Kolka, en hún var þá svo
lítil að gönguborð höfðu verið lögð vfir hana, þar
sem hún var mjóst. Þarna á bakkanum var ruslhaugur,
sem áin hefur víst átt að skola burt, þegar hún væri
í vexti. Þar sá ég nokkra fótbrotna tindáta og tvo
ónýta glerhnappa; þótti mér þetta svo eigulegt að
ég lét það í vasa minn.
Eftir stutta stund sáum við reýkinn koma upp í Ár-
túnum, sá bær er rétt fyrir utan ána. Pabbi var þar
vel kunnugur, og fórum við þangað og drukkum
morgunkaffið, bóndinn drakk með okkur, hann var
pakkhúsmaður í Grafarósi og varð okkur samferða til
baka. Var þá fólk risið úr rekkju í Grafarósi og búð-
in opnuð innan skamms. Margt þólti mér fallegt í
búðinni, ég keypti mér þrjá hluti, vasahníf með lát-
únskinnum, vasaspegil og rósóttan léreftsklút.
Enn voru bátarnir frá Drangey ókomnir, ég hlakkaði
svo mikið til að sjá, þegar Jón minn kæmi að landi.
Þreytan eftir ferðalagið fór nú að segja til sín, við
pabbi settumst niður hjá farangri okkar, ég man að
hann benti mér út á sjóinn og sagði að þarna kæmi
Jón. Sá ég þá svolítil bátakríli út við sjóndeildar-
hringinn, en Iöngu áður en þeir komu að landi valt
ég sofandi út af. Nú var orðið margt um manninn í
Grafarósi, þar á meðal kona nokkur, sem hét Ingi-
björg og álti heima uppi í Hjaltadal. Hún hélt að mér
yrði kalt að sofa úti, þó veðrið væri gott, og fór með
mig inn. Eldhússtúlkan vakti mig svo er henni þótti
tími til komínn. Þvínæst kom inn kona, sem færði mér
kaffi og pönnukökur, með lienni var lítil stelpa sem
horfði forvitnislega á mig. Þetta var frú Sigríður
Þorsteinsdóttir frá Hálsi í Fnjóskadal, kona Skafta
Jósepssonar lögfræðings frá Hnausum, hann var þá
starfsmaður við vcrzlunina í Grafarósi, lilla stúlkan
var dótlir þeirra. Mér'þótti þær ósköp fallegar og vel
búnar. Er ég hafði drukkið kaffið, kvaddi ég þessa góðu
frú og þakkaði henni fyrir mig, þvínæst hljóp ég út.
Þá var Jón fyrir löngu kominn að landi, hann var að
hjálpa pabba að búa upp á hestana.
4
NÝTT KVENNABLAÐ