Nýtt kvennablað - 01.11.1952, Side 10

Af ávöxtunum skuluö þér þekkja p
Það er mikið talað um styrjaldarundirbúning, og víst er um
það að mikið virðist standa til. Það lýsir því, hversu mikið er
af íllsku í mannirium, sökum þe6s að hafnað hefur verið hin-
um sanna grundvelli friðarins, en þess í stað gengið á mála
við annað en Guð himinsins. Mikla vizku hefur þó Guð lagt
manninum til, og sem betur fer er ekki öll vizka notuð til
illra verka. Hin sanna vizka er þó í því fólgin að þekkja Guð
kærleikans og gera hans vilja. En afstaða mannsins gagnvart
Guði birtist einungis í verkunum, hvernig hreitt er við náung-
ann. Því eins og stendur skrifað: Af ávöxtunum skuluð þér
þekkja þá.
Það er svo margt, sem gerist hér i voru litla landi, sem
ekki hefur skógana til að státa af og er því eins og skegglaus
unglingur, en er samt stórbrotið í fegurð sinni og tign og ætti
það eitt skilið að fóstra einungis göfuga þjóð. Göfgið kemur
frá hjartanu, en ekki heila. í hjartanu er uppspretta hins
sanna lífs.
Það, sem munnurinn mælir hefur ekki mikið gildi, ef verkin
vantar, því að þótt tungan tali getur þó hjartað verið kalt og
grimmt, og er hvergi vissara en að svo sé. þar sem mest er
talað um kristindóm. Auðtrúa sálir láta oft blekkjast af þessu,
halda að hér sé um svo vel kristinn mann að ræða, af því hann
talar svo mikið og fagurlega. Nei, vel kristinn maður sýnir
ávallt trú sína í verkinu.
Ég get þó ekki annað en minnst á hinar ágætu ræður, já
sönnu ræður, sem haldnar hafa verið undanfarna sunnudaga,
vegna prestskostninga hér í Reykjavík. Þar liafa sannarlega
verið vel skýrðar, í mæltu máli, tilfinningar hinnar sönnu mann-
göfgi, sem er grundvöllur kristninnar, sígildur, og fellst í einu
orði, sem er Kœrleikur. Þennan grundvöll birtir svo einstakl-
ingurinn með lífi sínu gagnvart meðhræðrum sínum, því að
það er fullvíst, að af verkunum einum vcrður maðurinn þekkt-
ur, ekki af því, sem syndugum manni getur orðið á, eða yfir-
sést með, heldur því, sem hann ástundar með lífi sínu.
Kristindómurinn flæðandi fram af vörum, og enda þótt farið
sé vikulega í kirkju, og þar með biblían á lofti, bjargar í
engu ef verkin vanta, þvi þannig fóru Farísearnir að. Hjartað
var þrátt fyrir allt þetta ófrjótt, hart og kalt.
Mcr dettur svo oft í hug dæmisagan um miskunnsama Sam-
verjann. Er hún ekki sláandi og sígild. Farísear eru ekki síður
til í dag en á dögum frumkristninnar. Já! Á ég að gæta hróð-
ur míns? Hugsar þú svona, og framkvæmir verknaðinn með
því að gera ekkert, eða ef til vill verra en það? — Þessi farí-
seaháttur er nú ekki síður ríkjandi hjá þeim, sem halda að
þeir séu hetur kristnir en fólk almennt. Ég hygg, að fólk al-
mennt sýni meiri bróðurkærleika, en hinir, sem meira tala og
þykjast hafa meiri þekkingu. Dæmisagan um misskunnsama
Samverjann sannar einmitt þetta. Það var nefnilega Samverji,
sem miskunnarverkið vann, en það var álitið að í þeint væri
illur andi.
Þannig er það með sértrúarflokkana hér, þeir segja heinlínis
í kenningu sinni, um þá, sem eru þeim ekki sammála, eða ckki
skrifaðir í félagaskrá þeirra, að þeir séu „þjónar Djöfulsins."
Þetta er fagur dómur! En sem betur fer er þetta nú ekki úr-
slitadómurinn, því að víst er, að margur vinnur Guðsverk í
kærleika til meðbróður sins, þó hann sé ekki í sértrúarflokki,
og fullvíst er, að aðrir, sem þeim tilheyra, haga sér verr.
Eiginkærleikurinn, sem nóg er nú af, leiðir einungis til þess
að sýna falska mynd af guðseðlinu, og leiðir manninn til hörku
8
HAUSTMYND
0 jörS, er brann í gliti gulls og víns
er gullinjölva og dimmum ro'öa slegin
sem máöur glitsaumshjúpur helgilíns
um hœSarturna og brekltur lyngs sé dreginn.
Hver blómskál ilms, er heitan vordag villt
og vœnggyllt skordýr seiddi í glööum leikjum
er nú sem goluandar, undur stillt,
af opnum kerum veifi fórnarreykjum.
En tungliS fullt úr skýjagluggum skín
við skuggagrœnan heiðarássins boga
og varpar, meðan haustsins dagur dvín,
úr dimmum bláma rauðum álfaloga.
Hildur úr Illíð.
og ósæmileika gagnvart meðbræðrunum. Ég hef fulla ástæðu
til þess að ætla það, að mest sé um þennan mismun á meðal
fólks í sértrúarflokkunum, eftir þvi sem ég hef kynnst þeim,
eða fólki þaðan, og líkast til hvergi siðlausara til en hjá þeim,
sem telur sig æðstan allra í kenningu, en stendur fjarstur
almennri kirkju í venjum. Það er vel, ef kristindómurinn nær
þeim tökum á einstaklingnum, sem til betrunar leiðir, en þegar
hann nær ekki hjarta mannsins, en aðeins höfði, verður hann
sérgóður farísei. Sértrúarflokkarnir allir, undantekningarlaust,
segja hver um sig, að þeir séu með það eina sanna. En við
þurfum ekki að leita til neins flokks i þessum efnum, því að
hver maður hefur frjálsan aðgang að Guðsbók og getur leitað
þar þeirrar fræðslu, sem með þarf, og Guð er allstaðar að
finna, og enginn verður hótinu hetri þó hann sé í sértrúar-
flokki, en stór hætta er á að fólk hljóti þar óbætanleg sár, eins
og dæmin sanna bezt. Má leita mjög vel, meðal fólks almennt,
til þess að finna hliðstæðu að jafn siðlausu tillitsleysi og komið
hefur fyrir frá einum slíkum flokk, og það í alvarlegu atviki
og sem aldrei verða fengnar hætur á. Það virðist koma úr
harðri átt, þegar slíkt getur átt sér stað, innan að, frá þeim,
sem prédika aðra „Djöfulsins þjóna“ af því að þeir tilheyra
þeim ekki. Þetta vita allir, sem hafa hlustað á prédikanir
þeirra að nokkru ráði. „Vei yður farísear og hræsnarar“ var
sagt, og þetta yrði áreiðanlega ekki síður mælt í dag, á tím-
unt sér-elskunnar og hrokans.
Það er sannarlega tími til korninn til þess að landslíður al-
mennt, fari að skoða afstöðu sína til þessara flokka, sem eru
svo alveg ófeimnir að senda út um landsbyggðina líð sinn til
þess að smala saman fé manna, til þess að halda sér uppi á,
svo nokkrir gæðingar þar fái lifað sem fínir menn, en sem halda
að séu að vinna fyrir líðinn. Það verða þó sannarlega fáir af
slikum, sem gexa það. Og ekki fremur en þeir, sem tilheyra
almennr.i kirkju, þar á meðal er, í sannleika, margt gott folk,
því það hirtir kærleika sinn í verki, og eflir samúð og samhug
meðal manna, í þvi verkar Guðs andi, og óafvitandi er það
leitt af anda Guðs til góðra verka.
Guð krefst af manninum skýlausrar hlýðni, hlýðni eins og
Kristur sýndi, og Kristur sýndi í verkinu hvernig framkoma,
gagnvart vinum og meðbræðrum á að vera.
Orðaflaumur, — innantóm orð eru blekking ein, hversu
fögur, scm þau virðast vera. Og eins og stendur skrifað: Þótt
ég talaði tungum manna og cngla, en hefði ekki kœrleika yrði
ég hljómandi málmur og hvellandi bjalla. GuSrún Jónsdóttir.
NÝTT KVENNABLAÐ