Nýtt kvennablað - 01.11.1952, Side 11

LEYNDARMÁL HALLARINNAR
Stultur úrdráttur.
Mér fannst eitthvað óhugnanlegt við gömlu höllina.
Það voru hlerar fyrir gluggunum, dyrnar læstar og
garðurinn í órækt. Mér var sagt, að hún hefði verið
eign Merret greifa. Hann var skapbráður og hroka-
fullur, en konan hans var blíðlynd, guðhrædd og fríð
sýnum. Sambúð þeirra virtist góð í nokkur ár, en einn
góðan veðurdag fluttu þau brott úr höllinni og íbúarn-
ir í Vendoms sáu þau ekki framar. Merret greifi dó
skömmu síðar í París, en greifafrúin bjó einsömul á
afskekktu sveitasetri. Hún var orðin hvít fyrir hærum
og ekki nema skugginn af sjálfri sér.
Þegar ég uppgötvaði, að Rosalie, vinnustúlka á
veitingahúsinu, þar sem ég bjó, hafði verið þerna
greifafrúarinnar, bað ég hana að segja mér meira um
hana. Eftir miklar fortölur lét hún að lokum tilleiðast.
Heimilið var mjög kyrrlátt, sagði Rosalie. Merret
greifi var fremur drembinn og kröfuharður, en konan
hans var ákaflega bljúg og lét eftir honum í öllu.
Jafnvel þegar hún veiktist sumar nokkurt, og hann
flutti í svefnherbergi uppi á lofti til þess að verða
ekki fyrir ónæði, möglaði hún ekki. Ef til vill var hún
fegin að hafa stóra svefnherbergið á neðri hæðinni út
af fyrir sig. Gluggarnir á því sneru út að skemmtileg-
um garði og á fyrir neðan. I öðrum enda herbergisins
var arinn og gegnt honum stór skápur, þar sem greifa-
frúin geymdi klæði sín.
Meðan frúin var veik, sat greifinn á kvöldin í
klúbbnum í borginni og spilaði eða ræddi um stjórn-
mál. Um þessar mundir var í borginni margt Spán-
verja — stríðsfangar, sem Napóleon keisari hafði lát-
ið lausa. Rosalie hafði einkum veitt athygli ungum
og fríðum spönskum hefðarmanni, sein var oftast einn
og fór í langar skemmtigöngur á kvöldin. Einn af
hestasveinunum hafði jafnvel séð hann synda í ánni
rétt hjá höllinni, eftir að kvöldsett var orðið.
Greifinn var vanur að ganga rakleitt til herbergis
síns, þegar hann kom heim frá borginni, en kvöld eitt
um haustið, þegar hann var seint á ferð skildi hann
ljóskerið eftir við stigann og gekk inn ganginn að
herbergisdyrum frúarinnar. Þegar hann kom að þeim,
heyrðist honum fataskáp frúarinnar vera skellt aftur,
en er hann kom inn, stóð hún við arininn.
„Þú kemur seint,“ sagði hún rólega. I sama bili
kom Rosalie inn. Það hafði þá ekki verið hún sem
NtTT KVENNABLAÐ
hafði lokað skáphurðinni. Rosalie sá fyrst efa og
síðan reiðisvip á andliti greifans. Hún flýtti sér út,
en nam staðar fyrir utan og heyrði, að hann sagði ís-
köldum rómi:
„Frú, það er einhver inni í skápnum.“
„Nei, herra,“ svaraði frúin blátt áfram.
Hann gekk að skápnum, en frúin stöðvaði hann og
sagði: „Ef þú finnur engan þar, er allt búið á milli
okkar.“
Hann leit hvasst á hana: „Jæja, ég skal ekki opna
hann. En hlustaðu á, ég~veit að þér er annt um sálu-
hjálp þína. Ef þú ert reiðubúin að sverja, að enginn sé
í skápnum, mun ég ekki opna hann.“
Hann tók krossinn hennar. Það var einkennilegur
spánskur kross úr ebonviði og silfurgreiptur. Án þess
að titra lagði greifafrúin höndina á hann og sagði: „Ég
sver það.“
„Sendu eftir þernunni þinni,“ skjpaði hann. Þegar
Rosalie kom inn, sagði hann við hana: „Farið og
sækið Djorenflot, múrarann. Segið honum að koma
með múrskeiðina sína, múrsteina og steinlímið, sem er
í nýja hesthúsinu.“
Rosalie varð skelkuð og flýtti sér að framkvæma
boð hans. Þegar hún kom með múrarann, gaf greifinn
honum fyrirskipun tafarlaust: „Múraðu í skyndi fvrir
skáphurðina, en hafði ekki orð á því. Gerðu verkið
vel, og þá mun ég sjá um, að þig skorti aldrei fé —
svo framarlega sem þú gætir þagmælsku. Roasalie,
ég set þér sömu ko?ti.“
Hann stóð og horfði á, meðan múrarinn tók til verka.
Frúin bað Rosalie að sækja sjal, og ísköld hönd henn-
ar greip um fingur stúlkunnar. „Segið Djorenflot að
skilja eftir op — með einhverjum ráðum,“ hvíslaði
hún, en bætti við upphátt. „Sækið fleiri kerti, svo að
múrarir.n sjái betur til.“"
. Ekkert rauf þögnina nema urgið í múrskeiðinni.
Veggurinn hækkaði. Þegar hann var hálfnaður. sætti
Djorenflot færis, þegar greifinn leit við, og braut litla
rúðu, sem var efst á skáplnirðinni með múrskeiðinni.
Tvö augu, myrk af skelfingu, litu út, en ekkert hljóð
heyrðist. Þau hurfu, um leið og greifinn sneri sér við.
Þegar dagur rann, var verkinu lokið. Greifinn kall-.
aði á þjón sinn og sagði: „Konan mín er veik. Ég fer
ekki frá henni. Færið okkur matinn hingað.“
I þrjár vikur hélt greifinn kyrru fyrir í herbergi
konunnar sinnar. Aðeins einu sinni heyrðist veikt hljóð
ur skápnum. Frúin fölnaði og rak upp óp. En greif-
inn stöðvaði hana: „Þú sórst við krossmarkið, að eng-
inn væri þarna inni. Það dugir.“
Eftir stundarkorn hættu stunurnar. Ekkert heyrðist
nema hljóður grátur greifafrúarinnar (Þýtt).
9