Nýtt kvennablað - 01.11.1952, Qupperneq 12

Margrét Jónsdóttir:
Hálsbandið
FRAMHALDSSAGA
Frú Valborg stendur við gluggann í fallegu setu-
stofunni sinni og horfir út.
Það er afmælisdagurinn hennar í dag, sá þritugasti
og níundi í röðinni. Næsta ár verður hún fertug! Hún
er enn grönn og spengileg og slétt í andliti, þrátt fyrir
árafjöldann .
Að hugsa sér! Aðeins eitt ár, og þá verður hún kom-
in á fimmtugsaldur!
Valborg brosir. Og hver, sem hefði séð þetta bros
og verið ofurlítill mannþekkari, hefði ekki getað geng-
ið þess dulinn, að eitthvað hlaut að búa undir.
Það var ekki barnsleg tilhlökkun yfir fallegum af-
mælisgjöfum, sem hún ætti ef til vill í vændum. Ekki
var það heldur fögnuður yfir haustfegurðinni. sem
blasti við augum hennar í mildum gulbleikum og
brúnum litum laufblaðanna á trjánum úti í garðinum
og eldrauðum reyniberjaklösunum. Nei, það var eitt-
hvað dularfyllra og dýpra og varla eins hreint og
gleðin yfir fagurri náttúru veitir. Það var heldur
ekki feginsbros móðurinnar yfir börnunum tveim,
sem voru í eltingaleik úti í garðinum.
Hugur Valborgar dvaldi við eitthvað, sem var fjar-
lægt, eftirsóknarvert og þó torvelt að öðlast.
Skyldi hann minnast hennar í dag? Vafalaust var
honum kunnugt um, að það var afmælið hennar. Von-
andi kom hann samt ekki, til þess að óska henni til
hamingju.
Nei, nei, Agnar var of háttvís til þess.
En í aðra röndina þráði hún þó komu hans.
Kannski var þetta, sem á milli þeirra hafði farið
aðeins meinlaust og hversdagslegt æfintýri. Kannski
yrðu þau bæði búin að gleyma því, að ári um þetta
leyti! Ó, nei, nei! Slíkt var fjarstæða. Agnari var víst
bláköld alvara. En hvernig skyldi þetta eiginlega fara?
Skyldi hann ekki bráðum þreytast og gefast upp?
Þau höfðu nú þekkst í rúmt ár. Hann hafði stundum
komið á heimili hennar og æfinlega hafði hann átt
eitthvert erindi við manninn hennar. Það leit út fyrir,
að þeir væru góðir kunningjar, og virtist fara einkar
vel á með þeim, þó að þeir gætu víst ekki kallast vinir.
Agnar hafði meira að segja komið þangað tvisvar
eða þrisvar sinnum sem fjórði maður í bridgespil, en
í það spil var Gunnar, maðurinn hennar, mjög sólginn.
Agnar var skrifstofumaður, en fékkst eitthvað við
skáldskap í tómstundum sínum. Kvæði eftir hann
liöfðu verið prentuð í blöðum og tímaritum, og höfðu
þau vakið talsverða athygli.
Þau Valborg og Agnar höfðu fljótt orðið málkunn-
ug og talað talsvert saman, sérstaklega um nýútkomn-
ar bækur, bíómyndir og sjónleiki. Valborgu hafði
brátt getizt að þessum unga manni. Aldursmunur þeirra
var allmikill, því að Agnar var tólf árum vngri en
hún. Hún taldi sig þess vegna alveg örugga gagnvart
honum og ræddi við hann hispurslaust og óþvingað.
Valborg hafði verið fremur hamingjusöm í hjóna-
bandinu, eftir því sem almennt er álitið. Alltaf hafði
hún haft nóg fyrir framan hendur, verið sjálfráð á
heimilinu og frjáls allra sinna ferða og gerða. Börn-
in hennar tvö voru hraust og efnileg. — En hinn
róinantíska draum æsku sinnar liafði hún ekki séð
rætast.
Gunnar var hversdagsgæfur maður, athafnamaður,
sem vildi hafa allt í röð og reglu, mjög svo venju-
legur, en ágætur borgari.
En Valborg var draumlynd og viðkvæm. Hún þráði
að heyra ástar- og aðdáunarorð af vörum mannsins
síns, þráði að heyra hann hrósa fegurð sinni og fatn-
aði. En Gunnar var heldur spar á slíkt.
Hún fékk nægilega peninga, til þess að kaupa sér
þau föt er hana lysti, en hann veitti því aldrei alhygli,
þótt hún væri í nýjum kjól, er jók á fegurð hennar,
eða var þannig sniðinn, að vöxtur hennar naut sín
sem bezt. Og ef hún vakti athygli hans á því, þá hló
hann bara ofur góðlátlega og sagði, að sín vegna gæti
hún ávallt verið í sama kjólnum, hann vissi aldrei,
hvernig liturinn væri á fötum kvenfólks. En hann
skoraðist ekki undan að greiða reikninga hennar.
Og stöku sinnum virtist henni, að hann vera dálítið
hreykinn af því, hve margir hrósuðu henni fyrir feg-
urð og smekkvísi. Hún þóttist stundum sjá því bregða
fyrir í svip hans. En orð hafði hann engin um þær
tilfinningar sínar.
Oft hafði Valborg orðið fyrir ástleitni ungra manna,
eftir að hún giftist — og stundum kvæntra manna.
Einkum var það á fyrstu hjónabandsárunum, ef hún
fór á dansleiki eða skemmtisamkomur; en ávallt hafði
hún verið manni sínum trú.
En stundum var hún leið og þreytt á öllum hvers-
dagsleikanum og tilbreytingaleysinu. Maður hennar
var farinn að vasast mikið í stjórnmálum og opinber-
um málum upp á síðkastið — og var því sjaldan
heima. Hún átti auðvitað sína kunningja og tók þátt
í kaffiboðum og smáveizlum með vinkonum sínum, og
stöku sinnum fóru þau hjónin í leikhús og á konserta.
Valborgu fannsl líf sitt tómt og einskisvirði. — Framh.
10
NÝTT KVENNABLAÐ