Nýtt kvennablað - 01.12.1952, Page 3

NÝTT
KVENNABLAD
13. árágangur.
8. tbl. desember 1952.
Með hverjum deginum sem leið styttist til jólanna.
Það var næstum óskiljanlegt seiðmagn, sem þessi há-
tíð ljósanna átti í minni fáskrúðugu tilveru. Það
fyrsta, sem ég mundi eftir foreldrum mínum, var að
þau kenndu mér bænir og sögðu mér um tilkomu jól-
anna. Og um leið og grasið sölnaði á jörðinni og
laufin féllu af trjánum, flæddi heilög þrá inn í ó-
mótaða sál mína, bráðum kæmu jólin með sinn mikla
frið. Sem barni og ungling fannst mér oft sem sjálf-
Ur Kristur vera mér nær á þeirri miklu hátíð en aðra
daga.
Ég hrökk upp af hugsunum mínum við hása, hvísl-
andi rödd: — Vera, ertu búin að skrifa jólabréfin
þín?
— Ónei. Ég horfði upp í loftið á ljósrákirnar, sem
bárust utan af götunni og inn í stofuna og tylltu sér
hviklega ýmist á þil eða loft, eða siluðust áfram hægt
og þunglamalega. Agnes hóstaði. Hún ætti ekki að vera
að tala, hugsaði ég, hún hefur verið svo slöpp þessa
síðustu daga.
- Og þú sem hefur alltaf skrifað heim með hverri
íerð. Ætlarðu ekki að skrifa núna fyrir jólin? Agnes
stundi og ég fann það allt í einu, að með því að tala
við mig, var hún að bægja frá sér þeirri nagandi ein-
stæðiskennd, sem sótti óvægin að henni í myrkrinu og
þögninni.
•— Ég sendi bara venjuleg bréf, sagði ég. Það varð
oþægileg þögn eins og ég hefði ekki sagt allt, sem máli
skipti.
’—■ Þú keyptir kort í fyrra og sendir heim til þín.
Ég man alltaf hvað þau voru falleg og vel valin. En
nýtt kvennablað
núna hef ég engin séð hjá þér. Ég þagði. Svona þurfti
það þá að komast upp.
— Kannski ég sé ekki að þessu röfli við þig Vera
mín. Það var vonleysi og afsökun í lágu, hásu rödd-
inni.
— Líklega er þér ekki of gott að tala við mig,
Agnes. Við sem eigum samleið eigum að ræða saman
í einlægni. Við erum báðar veikar, báðar fátækar. Við
tökum hverri stund með þakklæti, sem við fáum að
lifa og dá það umhverfi, sem er okkur svo kært.
— Já, mér duttu bara í hug kortin, þú valdir þau
svo vel. Hása röddin hennar Agnesar var hörð og
köld. — Nú jæja, hún kærði sig ekki um að tala al-
varlega um kringumstæðurnar. — Já, kortin Agnes.
Ég get gjarnan sagt þér eins og er með þau. Ég á enga
peninga til að kaupa kort fyrir, aðeins aura undir tvö
bréf.
— Er það ekki óþægilegt fyrir þig?
— Ég get_ ekki möglað yfir því, mér leggst eitt-
hvað til. Agnes fékk máttlaust hóstakjöltur, en er hún
hafði jafnað sig aftur sagði hún: — Því miður á ég
enga peninga, Vera mín, ég þarf þeirra heldur ekki
með á meðan ég ligg svona. En að vera á fótum alls-
laus, get ég ekki skilið hvernig er hægt. — Við skul-
um ekki hugsa um það Agnes. Það er aldrei vonlaust
að ekki rakni úr fyrir manni. Systirin kom inn og
kveikti ljós. Ennþá einu sinni virti ég Agnesi fyrir mér,
þar sem hún lá. Stóru, dökku augabrýrnar hennar
settu svip á fölt andlitið og blágrá augun sátu mjög
vel í þessarri tærðu umgerð. Geislar þeirra leyndu
furðu vel þjáningunum. — Ferðin heim fellur ekki
1