Nýtt kvennablað - 01.12.1952, Blaðsíða 4

fyrr en eftir tvo daga og hver veit nema jólakortin
konni á þeim tíma.
— Ég vil hafa allt svo áþreifanlegt, sagði Agnes
og festi á mig fallegu augun sín. — Ekki von um eitt-
hvað, sem er vonlaust um, heldur von með viti.
Mér kom ekki á óvart, þegar hás rödd hennar flutti
mér þessa túlkun. Við áttum ólík sjónarmið. Áður
en ég fletti upp bókinni, sem ég var að lesa, leit ég
ennþá einu sinni á Agnesi, hún var þá að skoða á sér
hendurnar, fallegar vellagaðar hendur, sem myndu
ótvírætt hafa hjálpað henni rnargvíslega með áform
sín. Það gæti verið gaman að vita, hvað þessi dauð-
veika stúlka var að hugsa um. En ég var of háttvís-
til að ympra á nokkru í þá átt, að láta þá ósk mína í
ljósi. Ég fann mig skör lægra setta en hana, ég átti
enga fegurð og hún efaðist oft um vitsmuni mína.
— Við erum nú svona heimskonur, sagði hún. Við
viljum annaðhvort lifa eða ekki, fremur hætta á hlut-
ina og fórna, en láta allt vérða án tilbreytingar. Agn-
es horfði á mig og beið eftir svari. Með tillitinu einu
nevddi hún mig til að lala. — Síðan ég komst af óvita
aldri hætli ég aldrei á neitt að ástæðulausu, sagði ég
varfærin.
— Já einmitt, sagði hún og brosti svo spékopparn-
ir komu greinilega fram í fölar kinnarnar. Nær er mér
að halda, Vera mín, að þú sért óviti ennþá og sættir
þig aðeins við það, sem þú getur ekki þreifað á, en
forðist hitt.
Naumast var hún fékk umræðuefni út af jólakort-
unum, hugsaði ég og reyndi að sökkva mér niður í
lestur bókarinnar, sem ég var með. En augu Agnesar
hvíldu á mér, og af því fegurðarsmekkur minn var
næmur, langaði mig að mæta tilliti hennar. En bezt
var að segja ekki fleira við hana. Hvað skildi ég þá
baráttu, sem hún háði full af þrá til lífsins en vonlítil
Um annað líf? Mér varð rórra í skapi, þegar Gunna
litla, lialta stúlkan, hafði lokið bæjarlevfi sínu og
kom inn. — Kvöldið, sagði hún glaðlega, tyllti sér
á rúmið hjá Agnesi og var brátt farin að tjá lienni
það markverðasta, sem hún hafði heyrt og séð í bæn-
r*' —
um.
Næsti morgun var heiður og svalur. Ég stóð á
ganginum og horfði út um gluggann, annars hugar, og
efins um, hvort ég ætti að fara á morgungöngu.
Siúklingarnir tíndust út á göngu, fylgdust að eða fóru
einir síns liðs eftir geðbótta. Loks, þegar ég var orð-
in ein eftir, rólaði ég út, stefnulítil hvert halda skyldi
í nepiunni. En eitthvað varð ég að fara. Mér fannst ég
vera knúð áfram af þessu fullkomna og óáþreifanlega,
það réði göngu minni og ég fór út af aðalgötunni eft-
ir gömlum, óruddum götuslóða, sem líktist troðningi
búpenings, út i óræktarholtið, þangað, sem engra
mannaferða var von. Það var alltof mikið á sig lagt
að vera úti í þessum kulda, en þó var þetta rölt óum-
flýjanlegt. Vesalings Agnes, ekki myndi henni líka
svona útskýring, hún, sem var fyrst og fremst trúr
félagi hins raunverulega lífs og vildi og skildi ekki
neitt nema áþreifanlegt efnið. Nú lá hún í örmum
heljar, aflvana, fjötruð, en hugrökk og djörf á sinn
hátt. Eg fann sárt til með henni, án þess hún kærði
sig um þá tillitssemi mína. Agnes vissi að líkamsgerfi
hennar samsvaraði hinum sanna blóma lífsins, en ég
var sem kvistótt grein og það aftraði mér margoft
frá að njóla mín. Víst var það satt, að blessuð Agnes
átti allt silt svo fagurt frá náttúrunnar hendi. Ef góð-
um Guði þóknaðist nú að gera kraftaverk og gefa
henni heilbrigði og gleði. Og þarna úti í auðninni, í
holtinu, fann ég dásamlega dýpt og snertingu liins
hulda, en nálæga lífskrafts. Það var eins og heil-
agur friður fyllti umhverfið. Það var lotningarfullur
hljómur í golunni eins og kliður ótal klukkna. sem
klingdu og lofuðu dýrð Guðs og gjafir hans sérhverri
skepnu til handa. Var þetta undirbúningur jólanna?
Nálægð vonarinnar? Vissan um lífið? Það var ekki
alveg víst, Jjað gat eins verið þetta óájrreifanlega í
mannssálinni,- sem menn vildu bliðra sér hjá að skil-
greina. Lítt þekkt fyrirheit til þroska og hamingju.
— Drottinn blessi þig Agnes, sagði ég upphált. —
Agnes! þér mun tilheyra þessi morgunn, fremur en
nokkru okkar hinna. Það var undarlegt að hugsa
svona, en hún var svo einmana og álti enga von. Á
sínum tíma myndi tómleikinn yfirgefa hana og hún
myndi komast heim í |>ann fullkomna frið, sem öll
lífsbaráttan var háð lil að leita að.
Þegar þessi óvenjulega lofgerðarstemning var liðin
hjá, varð mér ljóst, að ég liafði brugðið útaf venju
minni og setzt á slóran stein. Ég gerði mér grein fvrir
því, að þessi nýafstaðni kliður, sem hafði hljómað
Jiarna svo djú])ur og algjör, myndi vart tilheyra jól-
unum einum, líklega fremur einhverri sál, sem hlaut
að Jjreifa á náð Guðs. Ég stóð upp. Kaldir og stirðir
limir mínir reyndu að- gera skyldu sína. Sál mín var
ennþá snortin af þessum rólega stað, sem hafði hlotið
vegsemd eins og kirkja eða annar útvalinn helgidóm-
ur, sem heyrði Drottni til. Ég steig fáein skref í átt-
ina aftur til baka. Hitinn myndi brátt leita í hendur
og fætur við hreyfinguna. Veskið datt á gaddaða
jörðina, það var lélegt, innantómt veski, aðeins með
einum vasaklút. Átti ég að lofa því að liggja? Það var
fjarstæða í hugsuninni, hvers vegna að trassa niður
því litla, sem tilheyrði mér? Þegar ég beygði mig
niður til að taka upp veskið, kom dálítið í ljós. Rétt
2
NtTT KVENNABLAÐ