Nýtt kvennablað - 01.12.1952, Síða 5

Nýtt kvennablað - 01.12.1952, Síða 5
Við það lágu peningaseðlar frosnir niður í þunna gaddklepruna. Ég horfi á peningana í djúpri undr- un. Undarleg voru atvikin. Ég tók mér steinvölu og náði upp seðlunum. Tveir tíukrónu seðlar festir sam- an með smáklemmu, þess vegna höfðu þeir fylgzt að. Þarna komu peningar upp í hendurnar á mér fyrir jólakortin. Þessi var líka reynslan, að alllaf lagðist eitthvað til. Nú myndi Agnes líta öðrurn augum á það óáþreifanlega. Og hún Gunna litla, halta stúlkan, gat fengið fimm krónurnar, sem hún var að reyna að fá lánaðar fyrir fám dögum. Þessir fundnu peningar voru hvort sem var ekki að öllu leyti mín eign. Áður en ég kom inn af göngu minni hafði ég keypt þau fallegustu kort, sem völ var á. Agnes skyldi fá hvert þeirra, sem hún vildi, ef hana langaði að senda ein- hverjum jólakort. — Nú hefur Vera gengið langt í dag, sagði systir- !rin, þegar ég kom inn á ganginn, hún þreifaði um hendur mínar, að vita hvort þær væru kaldar. — Ekki mjög kalt, sagði hún og brosti svo skein í fallegar, Hvítar tennur liennar. Það var óvenjulegt að systirin stanzaði til að tala við mig. — Það er hressandi að ganga svona langt, sagði ég og augu mín stönzuðu við fi'ítt, fölt andlit systurinnar. -—- Bráðum koma bless- uð jólin, þá þurfið þið sem flest að vera frísk og glöð, sagði hún. ■— Já, ég var einmitt að kaupa jólakortin til að senda heim. — Já, jólakort til að senda heim, tók systirin upp eins og hún væri í vanda stödd. — Agnes var að sPyrja mig um það í gærkvöldi, hvort ég væri búin að kaupa þau. Nú getur hún séð hvað vel mér hefur *ekizt valið. Systirin starði á mig. Augu hennar þöndust út. — Já vesalings barnið, litla Vera, svo ung og óreynd. Það er nú stóra sporið, sem stigið var í dag. Hún Ágnes er dáin.--------Systirin leit undan tilliti mínu. flán Jiorfði ráðþrota og órólega í kringum sig. Ef einhver skyldi nú hafa séð hvað lengi hún stóð þarna a tali við sjúkling. — Hún fékk Iiægt og gotl andlát, eins og menn sofna langþreyttir, bætti hún við. Syst- lrin hóf starf sitt, en ég stóð kyrr í sömu sporum. Kjarkurinn brast, að hugsa jafn rólega um dauðann °g venjulega. Sál mín var gripin af óttakenndri til- finningu, en það varaði aðeins örstutta stund. Minn- lngm um jólin og nærveru KRISTS fengu barnslund mína til að brosa. FullráðiS er að fá 2 konur í lögregluna í Reykjavík. Er önn- Ur þeirra þegar ráðin, Vilhelmína Þorvaidsdóttir. Fer hún utan eftir áramótin, sennilega vestur um haf, til að kynna *ér lögreglumál, en lýkur B. A. prófi við Háskólann áður. NÝTT KVENNABLAF) Spýtujólairéð % Það er lítið talað um forvitra menn nú á síðari ár- um, en þá á ég í ætt minni. Hulda Stefánsdóttir, for- stöðukona Húsmæðraskóla Reykjavíkur nefnir tvo þeirra fullu nafni í Jólaminningum, prentuðum í nýút- kominni Hlín. Finnst henni, sem barni, þeir hafi verið heilagir rnenn, en það mun ekki hafa verið, en for- vitrir voru þeir. Séra Davíð Guðmundsson á Hofi, klappaði IJuldu ungri á herðar og sagði: Ekki óprýð- ir þú kvennahópinn. Voru þá margar ungmeyjar sam- ankomnar, er allar hefðu viljað þetta hól fá hjá próf- astinum. Ólafur Davíðsson gaf henni fyrstu jólagjöf- ina og sýndi henni, barni, meiri virðingu en títt er. Vitanlega hafa þeir báðir skynjað hvað í barninu bjó og nú er frani komið, því vart mun Huldu jafn göf- ugri kona finnast á Norðurlöndum. En minn fyrsti sársauki voru þessi orð afa míns, og sá næsti tengdur við Ólaf, Huldu vegna. Þetta er þó eins og gerist og gengur. — En spýtujólatréð. — Grænmálaða spýtujólatréð, sem Hulda tók aldrei ástfóstri við, þar hef ég aðra sögu að segja. Ekkert hef ég séð jafn dýrðlegt, innanlands né utan, sem spýtujólatréð í Fagraskógi. Foreldrar mínir skreyttu það sjálf, og eftir hús- lesturinn á jólanóttina, þegar stofan í frambænum var opnuð, þar sem það stóð á miðju gólfi, var engin deyfð eða skuggi til, — heldur jól um alla veröld. allir fylltust lotningu og lífsfögnuði. Tréð var ekki lítið — en alltaf sama tréð, ár frá ári, bundinn puntur um stofninn, renndur linúður í toppi og þéttar greinar. Gljáandi kúlur og jólakörfur héngu nú um allt tréð og Ijós á hverri grein. Nuðður, brjóstsykur og myndakökur var góðgætið, bæði í körf- unum og bundið í greinarnar. Smáfánar og engla- myndir — Sykur-, sápukarlar og viftur sáust milli greinanna. En englahár vafðist um allt Jætta. Féll mjúkt yfir puntinn og skrautið svo allt glitraði. Smágjafir héngu í greinunum, neðan til á trénu. Eitthvað til allra. Þvílíkum algleymis fögnuði verður ekki lýst. Vitanlega var }>að mamma mín, sem af smekkvísi gat gert tréð svona fallegt, en móðir hennar, frú Sig- ríður á Höfi sendi gjafirnar og Hannes á Ilofi bjó til jólakörfurnar og Valgerður á Hofi bakaði nuðð- urnar. Það runnu margar stoðir undir — að spýtutréð í Fagraskógi varð svona dýrðlegt. En dýrðlegt var það. G. St. 3

x

Nýtt kvennablað

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Nýtt kvennablað
https://timarit.is/publication/767

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.