Nýtt kvennablað - 01.12.1952, Síða 5
Við það lágu peningaseðlar frosnir niður í þunna
gaddklepruna. Ég horfi á peningana í djúpri undr-
un. Undarleg voru atvikin. Ég tók mér steinvölu og
náði upp seðlunum. Tveir tíukrónu seðlar festir sam-
an með smáklemmu, þess vegna höfðu þeir fylgzt að.
Þarna komu peningar upp í hendurnar á mér fyrir
jólakortin. Þessi var líka reynslan, að alllaf lagðist
eitthvað til. Nú myndi Agnes líta öðrurn augum á það
óáþreifanlega. Og hún Gunna litla, halta stúlkan, gat
fengið fimm krónurnar, sem hún var að reyna að fá
lánaðar fyrir fám dögum. Þessir fundnu peningar
voru hvort sem var ekki að öllu leyti mín eign. Áður
en ég kom inn af göngu minni hafði ég keypt þau
fallegustu kort, sem völ var á. Agnes skyldi fá hvert
þeirra, sem hún vildi, ef hana langaði að senda ein-
hverjum jólakort.
— Nú hefur Vera gengið langt í dag, sagði systir-
!rin, þegar ég kom inn á ganginn, hún þreifaði um
hendur mínar, að vita hvort þær væru kaldar. — Ekki
mjög kalt, sagði hún og brosti svo skein í fallegar,
Hvítar tennur liennar. Það var óvenjulegt að systirin
stanzaði til að tala við mig. — Það er hressandi að
ganga svona langt, sagði ég og augu mín stönzuðu við
fi'ítt, fölt andlit systurinnar. -—- Bráðum koma bless-
uð jólin, þá þurfið þið sem flest að vera frísk og
glöð, sagði hún.
■— Já, ég var einmitt að kaupa jólakortin til að
senda heim.
— Já, jólakort til að senda heim, tók systirin upp
eins og hún væri í vanda stödd. — Agnes var að
sPyrja mig um það í gærkvöldi, hvort ég væri búin að
kaupa þau. Nú getur hún séð hvað vel mér hefur
*ekizt valið.
Systirin starði á mig. Augu hennar þöndust út. —
Já vesalings barnið, litla Vera, svo ung og óreynd.
Það er nú stóra sporið, sem stigið var í dag. Hún
Ágnes er dáin.--------Systirin leit undan tilliti mínu.
flán Jiorfði ráðþrota og órólega í kringum sig. Ef
einhver skyldi nú hafa séð hvað lengi hún stóð þarna
a tali við sjúkling. — Hún fékk Iiægt og gotl andlát,
eins og menn sofna langþreyttir, bætti hún við. Syst-
lrin hóf starf sitt, en ég stóð kyrr í sömu sporum.
Kjarkurinn brast, að hugsa jafn rólega um dauðann
°g venjulega. Sál mín var gripin af óttakenndri til-
finningu, en það varaði aðeins örstutta stund. Minn-
lngm um jólin og nærveru KRISTS fengu barnslund
mína til að brosa.
FullráðiS er að fá 2 konur í lögregluna í Reykjavík. Er önn-
Ur þeirra þegar ráðin, Vilhelmína Þorvaidsdóttir. Fer hún
utan eftir áramótin, sennilega vestur um haf, til að kynna
*ér lögreglumál, en lýkur B. A. prófi við Háskólann áður.
NÝTT KVENNABLAF)
Spýtujólairéð
%
Það er lítið talað um forvitra menn nú á síðari ár-
um, en þá á ég í ætt minni. Hulda Stefánsdóttir, for-
stöðukona Húsmæðraskóla Reykjavíkur nefnir tvo
þeirra fullu nafni í Jólaminningum, prentuðum í nýút-
kominni Hlín. Finnst henni, sem barni, þeir hafi verið
heilagir rnenn, en það mun ekki hafa verið, en for-
vitrir voru þeir. Séra Davíð Guðmundsson á Hofi,
klappaði IJuldu ungri á herðar og sagði: Ekki óprýð-
ir þú kvennahópinn. Voru þá margar ungmeyjar sam-
ankomnar, er allar hefðu viljað þetta hól fá hjá próf-
astinum. Ólafur Davíðsson gaf henni fyrstu jólagjöf-
ina og sýndi henni, barni, meiri virðingu en títt er.
Vitanlega hafa þeir báðir skynjað hvað í barninu bjó
og nú er frani komið, því vart mun Huldu jafn göf-
ugri kona finnast á Norðurlöndum.
En minn fyrsti sársauki voru þessi orð afa míns, og
sá næsti tengdur við Ólaf, Huldu vegna. Þetta er þó
eins og gerist og gengur. — En spýtujólatréð. —
Grænmálaða spýtujólatréð, sem Hulda tók aldrei
ástfóstri við, þar hef ég aðra sögu að segja.
Ekkert hef ég séð jafn dýrðlegt, innanlands né utan,
sem spýtujólatréð í Fagraskógi.
Foreldrar mínir skreyttu það sjálf, og eftir hús-
lesturinn á jólanóttina, þegar stofan í frambænum
var opnuð, þar sem það stóð á miðju gólfi, var engin
deyfð eða skuggi til, — heldur jól um alla veröld.
allir fylltust lotningu og lífsfögnuði.
Tréð var ekki lítið — en alltaf sama tréð, ár frá
ári, bundinn puntur um stofninn, renndur linúður í
toppi og þéttar greinar. Gljáandi kúlur og jólakörfur
héngu nú um allt tréð og Ijós á hverri grein. Nuðður,
brjóstsykur og myndakökur var góðgætið, bæði í körf-
unum og bundið í greinarnar. Smáfánar og engla-
myndir — Sykur-, sápukarlar og viftur sáust milli
greinanna. En englahár vafðist um allt Jætta. Féll
mjúkt yfir puntinn og skrautið svo allt glitraði.
Smágjafir héngu í greinunum, neðan til á trénu.
Eitthvað til allra.
Þvílíkum algleymis fögnuði verður ekki lýst.
Vitanlega var }>að mamma mín, sem af smekkvísi
gat gert tréð svona fallegt, en móðir hennar, frú Sig-
ríður á Höfi sendi gjafirnar og Hannes á Ilofi bjó
til jólakörfurnar og Valgerður á Hofi bakaði nuðð-
urnar.
Það runnu margar stoðir undir — að spýtutréð í
Fagraskógi varð svona dýrðlegt. En dýrðlegt var það.
G. St.
3