Nýtt kvennablað - 01.12.1952, Síða 8

ókunnugir. Brátt erum við komin til byggða. Ólafs-
fjörðurinn er grösug og auðnuleg sveit. Fremst’ bær-
i'n heitir Hreppsendsá. Þriðji Vemundarstaðir, vel
hýstur bær í fallegu túni. Þar komu iðnaðarmenn Ól-
afsfjarðar á móti okkur í þrem bílum. Einn með lít-
inn yndislega fallegan dreng á handleggnum. Sjálf-
sagt tilvonandi iðnaðarmann Ólafsfjarðar. Hér fara
allir út úr bílnum og heilsa þessum vingjarnlegu fé-
lögum. Hér er setið, spjallað dágóða stund og teknar
myndir. Svo er haldið áfram ofan í kaupstaðinn. í
matsöluhúsi bæjarins bíður okkar ágætur matur, sem
þessir gestrisnu menn veita. Eftir það er farið að sjá
sig um úti. Hér hafa miklar framfarir átt sér stað. Þó
að sveitin sé einangruð, af Hvanndalabjörgum á aðra
hlið en Ólafsfjarðarmúla á hina. Þar við bætist að
Lágheiðin er ófær bílum, nema um hásumarið. Fyrst
er að sjá fallega sundlaug og verðlaunabikarinn fagra
í anddyri laugarhússins, sem Ólafsfirðingar hlutu í
sundkeppninni í fyrrasumar. Sauðkræklingar vildu nú
sýna að þeir væru ekki alveg utan gátta við sundí-
þróttina, þó aldrei hefðu þeir hlotið verðlaun, Köst-
uðu þeir nokkrir klæðum í skyndi, köstuðu sér í laug-
ina og svömluðu þar dágóða stund. Næst var farið
til skála hússins, sem er stór og myndarleg bvgging.
Þar sýna þeir annan aðdáanlegan smíðirgrip. Það er
byssa, eftir sjötugan listamann, geymd í glerkassa.
Sjálfsagt er hún nú komin á þá miklu iðnsýningu
Reykjavíkur. Eftir það er farið fram að hitaveitunni,
sem er talsvert langur spölur og ekki hægt að komast
alla leið í bílum. Ég varð því ein eftir, því göngu-
kona er ég lítil. Ég lagði leið mína til kirkjugarðsins,
6
þar fann ég nokkrar smástúlkur, sem fylgdu mér um
garðinn og skemmtu mér með sínu saklausa skrafi.
Sýndu mér þrjú systraleiði, hlið við hlið, og móður-
innar líka, og mörg önnur. Allt mér óþekkt nöfn. En
þær voru undra fróðar litlu stúlkurnar ok kunnu frá
mörgu að segja. Svo fylgdu þæ mér heim á matsölu-
húsið aftur. Þar var kona, sem ég þekkti, ráðskona.
Er samferðafólkið kom aftur, beið okkar prýðilega
framreitt kaffiborð. Eftir að upp var staðið var geng-
ið ofan að höfninni, sem er falleg. Alls staðar er eitt-
hvað að sjá, sem til framfara heyrir í þessum snyrti-
lega bæ.
Einhvers staðar hér býr fermingarbróðir minn og
góðkunningi frá ærkuárunum, en ég kem mér ekki
að því að spyrja hann uppi. Það eru líka nærri fimm-
tíu ár síðan við vorum í nágrenni og viðbúið að hann
kannist lítið við mig, því talsvert er útlitið breytt.
Tíminn líður langt fram yfir það, sem áætlað var.
Það eru alltaf erfiðar skilnaðarkveðjur þar, sem gest-
risin situr á Guðastóli, eins og skáldið kemst að orði.
Klukkan er orðin sjö, þegar loksins er búið að kveðja,
og lagt af stað. Veðrið er eins og áður, glampandi
sólskin.
Upphaflega var ferðaáætlunin sú, að koma svo
snemma upp að Hjaltadalsá að hægt væri að fara lieim
til Hóla, en nú var auðséð að ekkert gat orðið úr þeim
skemmtilega útúrdúr. En um það mátti sízt kvarta,
dagurinn hafði verið svo skemmtilegur, að allir voru
hjartanlega ánægðir. Nú er keyrt sömu leið lil baka
og hvergi stanzað fyrr en í Stýfluhólum. Nú hafði
dalurinn minn breytt útliti frá því um morguninn.
NÝTT KVENNABLAÐ
ms