Nýtt kvennablað - 01.12.1952, Qupperneq 11

eða sorg. Og hverju, sem að höndum bar virtist hún
geta tekið með jafnaðargeði og hefur það vafalaust
verið að þakka víðsýni hennar og skarpskyggni.
Sumarið 1934 dvaldi Björg suður í Reykjavík sér
til heilsubóta og náði þá allgóðum bata, en veturinn
1951 veiktist hún, og fór þá aftur til Reykjavíkur og
dvaldist þar sumarlangt, ýmist á sjúkrahúsi eða á
heimilum systkina sinna. En þegar veturinn gekk í
garð kom hún aftur heim á sitt kæra heimili, þar
sem henni var Ijúfast að dvelja ásamt ungum og
elskulegum barnabörnum. Enda mun börnum henn-
ar og tengdabörnum hafa verið það kærast að fá að
annast hana til hinztu stundar.
Fram að jólum hafði Björg sem oftast fótavist, en
tvo fyrstu mánuði þessa árs háði hún hið harða dauða-
stríð við kvalafullan sjúkdóm. Það stríð háði hún
tneð sömu prýði og allt annað, sem á vegi hennar
varð.
Rúmum mánuði áður en Björg Iézt kom ég til henn-
ar í síðasta sinni. Þá vissi hún svo vel hvað í hönd
fór, en þrátt fyrir það var hún svo glöð og ljúf í
viðmóti sem hún ætti til brúðkaups að ganga.“
Og nú, þegar hinzta kveðjustundin er runnin upp,
er hugurinn fullur af virðingu og þökk til hennar
og þess, sem Ieiddi hana, huggaði og veitti henni
kraft til að strá glampandi geislum á veginn með lífi
sínu og breytni. Við, sem eftir erum, hlýjum okkur við
tninningarnar um hana, sem aldrei fölna og alltaf er
hægt að hlýja huganum við, þó að eitthvað virðist
andstætt. Þarf heldur nokkurn að undra, þótt vinirn-
ir séu viðkvæmir í lund, er þeir finna að nú eru
sýnilegu tengslin rofin, og nú hafa lokast dyr, sem
aldrei verða opnaðar aftur til samfunda á meðan við
dveljum hérna megin við tjaldið.
Anna Ólafsdóttir.
Að lcik.
ÖLLUM GETUR YFYRSÉZT
Tvær litlar mannverur berjast um skóflu í sandkassa. Virð-
ist erfitt að láta það afskiptalaust. Samt mun það sýna sig, ef
fullorðnir koma ekki til skjalanna, þá leysist deilan brátt af
sjálfu sér, rekan liggur í kassanum, ónotuð, því að bæói börn-
in hafa fengið nýtt viðfangsefni.
Það getur haft ýrnsar atleiðingar að skipta sér af deilum
barna. í fyrsta lagi verður rifrildið lengra, og í öðru lagi
mun dómsúrskurður, er kveður á um það, að annað barnið
hafi rétt á skóflunni, en hitt ekki, verða til þess, að sigurveg-
arinn miklast, en hinn sigraði óskar eftir að hefna sín. Ilug-
arfarið býr sig undir næstu deilu. — Lítil börn skilja ekki
hugtökin, rétt og rangt. Það er aðeins óskin og þörfin til að
nota hlutina, sem knýr þau til verka. En smám saman tileinka
þau sér hugmyndina um eignarrétt, hvað þau megi gera og
hvað ekki, o.s.frv. Rétt og rangt fer að fá sína merkingu i hug-
um þeirra. Og öll bernskuárin krefjast þau við og við dómsúr-
skurðar fullorðinna, þegar þau álíta, að einhver hafi gert þeim
rangt til.
Margir foreldrar munu hiklaust fylgja sínum krakka að
málum og telja að hann hafi á réttu að standa. Aðrir reyna
að dæma hlutdrægnislaust, eftir því sem efni standa til. En
aðeins fáir gera það, sem í þessu tilfelli, er báðum aðiljum
fyrir beztu. Tala við börnin, þar til þau eru orðin róleg, en
fylgja hvorugu að málum. Það er nefnilega sára sjaldan, að
annar hafi alveg rétt fyrir sér, en hinn algerlega rangt. Þegar
krökkunum er runnin reiðin, kemur næsta spurning. — Hvern-
ig er hægt aö ráða íram úr þessu, svo að sættir takist og þeim
geti komið vel saman og haldið áfram að leika sér saman?
Börn skilja fljótt þann hugsanaferil, að hinn parturinn geti líka
litið svo á, að hann hafi rétt fyrir sér, að hann geti haft sínar
ástæður og sín sjónarmið, og srnátt og smátt lærist þeim að
taka tillit til skoðunar annarra.
Það er ógerningur, að ætla að fyrirskipa barni, eða kenna
því með áminningum að virða sjónarmið annarra. Barnið verð-
ur sjálft að reyna, að þeir fullorðnu hlusti með athygli á,
hvað það hefur fram að færa máli sínu til sönnunar. Trúin á
það, að aðrir virði manns eigin persónu og sjónarmið, er
nauðsynleg til þess að maður sjálfur beri virðingu fyrir öðrum.
Sá, sem ávallt hyggst hafa á réttu að standa og þykist jafn-
an vita allt betur en aðrir, er ekki viðfelldinn í umgengni. En
þeim, er þykir vænt um félaga sína og fjölskyldu, finnst það
ekki nærri því eins áríðandi að geta sagt með sigurglöðu
brosi: „Þetta sagði ég!“ eins og hitt að lifa í sátt og sam-
lyndi við sína nánustu.
Þess vegna eru líka til heimili, þar sem sjaldan þarf á dómi
eða refsingu að halda, þar sem fólk getur deilt í bróðerni og
greint á um ýmislegt, en viðurkennt þann rétt, sem öllum er
nauðsynlegur: Réttinn til þess að geta skjátlast og yfirsézt, en
vita jafnframt að maður er mikils metinn og skoðanir manns
virtar, eins og maður sjálfur virðir skoðanir annarra.
Lausl. þýtt. — M. J.
Maurus Tokai, hinn ungverski rithöfundur, sagði: Til eru
tvenns konar konur, konur sem hafa hjarta —- þær helga alla
ást sína einum einstaklingi, og aðrar, sem ekkert hjarta hafa
— þær fá ást á hverjum sem vera skal.
NÝTT KVENNABLAÐ
9