Nýtt kvennablað - 01.12.1952, Síða 14

Margrét Jónsdóttir:
Hálsbandið
FRAMHALDSSAGA
En svo voru það börnin. Þau voru efnileg. En þau
ðxu óðfluga. Það voru ekki mörg árin, þar til þau
voru orðin fullvaxin, og henni fannst stundum, að þau
varla vera börnin hennar lengur.
Frú Valborg var nú samt ekki að hugsa um neitt
af þessu, þarna sem hún stóð við gluggann.
Það var Agnar, skáldið, sem hugur hennar dvaldi
við og sú breyting, sem orðin var á lífi hennar þessa
síðustu mánuði, síðan hún kynntist honum nánar.
Skyndilega vaknar hún upp af vökudraum sínum.
Þetta dugði ekki. Hún var neydd til að fara að hafa
fataskipti, áður en gestirnir kæmu.
Brosið var horfið af vörum hennar. Hún kveið
hálfgert fyrir deginum. En hjá þessu varð auðvitað
ekki komist.
Nokkrar kunningjakonur myndu vafalaust koma eins
og venjulega og færa henni blóm og gjafir. Gunnar
kæmi heim sem snöggvast, drykki með þeim kaffið og
gerði að gamni sínu um stund og hyrfi síðan á braut
og léti þær einar eftir. Þetta var eins og velæfð og
fastákveðin dagskrá á skemmtisamkomu, alltaf eins
ár eftir ár með mjög litlum breytingum. Ekkert sem
kom að óvörum.
í morgun höfðu peningar í umslagi legið á nátt-
borðinu hennar. Upphæðin var nokkru lægri heldur
en í fyrra. Þetta var einfalt og hampalítið fyrir Gunn-
ar. Hann þurfti ekki að hafa fyrir því að finna upp á
neinu. En skemmtilegt var það ekki. — Og næsta ár
yrði hún fjörutíu ára!
Frú Valborg var komin inn í svefnherbergið og
tekin að snvrta sig. Hún stóð fyrir framan spegilinn í
grænum silkikufli og greiddi úr lirúnu lokkunum, sem
voru hringaðir upp eftir nýjustu tízku. Hún var að
hugía um, hvaða kjól hún ætti að fara í — og valdi
eftir stundarkorn silfurgráan kjól með dökku perlu-
skrauli. Þessi kjóll fór henni óneitanlega vel.
Hún hugsaði aftur til Agnars. Hún hafði einmitt
verið í þessum kjól í fyrsta skipti kvöldiö góða, er
hann fylgdi henni heim. Það var af einskærri tilvilj-
un. Hann hafði komið þangað, sem hún var stödd um
kvöldið, og þau höfðu oröið samferða út úr dyrun-
um. Síðan hafði hann gengið með henni. Þau voru nið-
ursokkin í samræður og voru komin heim að húsi
þeirra hjóna fyrr en varði.
12
Klukkan var farin að ganga 12. Gunnar var ef til
vill kominn heim.
— Viljið þér ekki koma inn sem snöggvast? Máski
getið þér heilsaö upp á manninn minn.
En Gunnar var ekki heima. Stúlkan bar þau skila-
boð, að hann væri á pólitískum fundi, ekki væntan-
legur fyrr en einhvernlíma eftir miðnætti.
Frú Valborg bauð Agnari sæti í viðhafnarstofunni.
Hún skenkti víni á glas handa honum, fékk sér sjálf
vindling, og þau héldu áfram að spjalla saman.
Börnin voru háttuð og sofnuð, og lnin leyfði stúlk-
unni að fara aö hátta.
Þau töluðu um vináttuna milli karls og konu.
— Ég hef ekki mikla trú á því, að sönn vinátta milli
karls og konu eigi sér oft stað, mælti Agnar. — Hún
blandast einatt og er borin upp af öðrum ástæðum, og
endar venjulega með ástaratlotum. Að minnsta kosti
er það algengast, að annarhvor aðili þráir innilegra
samband en venjuleg vináttumál.
•— Ég veit ekki, svaraði Valborg.
— Einn kunningi minn frá æskuárunum kallaði vin-
áttuna helgan dóm eða sakramenti, og það verðið þér
að játa, að svo framarlega sem ástin breytist ekki í
einlæga vináttu, hvort sem það nú er í hjónabandi eða
milli elskenda, þá verður hún ekki varanleg, og eitt-
hvert tómahljóð í strokknum.
Tíminn leið óðfluga. Valhorg varð þess vör að
eitthvert ofvæni var í loftinu. Klukkan sló 1.
Hún leit ósjálfrátt á hana, og Agnar stóð upp allt
í einu.
— Tími kominn til þess að fara í háttinn ■— sagði
hann. — Þetta hefur verið yndisleg kvöldstund!
Hún skenkti aftur í glasið hans, og hann greip það
og tæmdi þaö standandi. — Yðar skál, frú Valborg
og vináttunnar, sem við vorum að ræða um — og þökk
fyrir kvöldiö.
Hann var fallegur. Augun stór, óvenjulega skír og
dökk. Þessa slundina voru þau nærri því svört.
Hún lyfti sínu glasi og dreypti örlítið á því.
— Þakka yÖur fyrir fylgdina, Agnar! sagði hún.
Iiún var líka staðin upp og bjóst til að fylgja hon-
um fram í anddyrið.
En þá geiðist það. Hann tók hana allt í einu eld-
snöggt í faðm sér, þrýsti henni að sér og kyssti hana
heitt og ákaft.
Þetta hafði komið ákaflega flatt upp á frú Valborgu.
Hún veitti ekki viðnám og hafði orðið undarlega
snortin.
— Ég elska þig! Þú ert fallegasta og eftirsóknar-
verðasta konan, sem ég hef nokkru sinni kynnst —
hrópaði hann upp. Framhald.
NÝTT KVENNAJBLAÐ
J