Nýtt kvennablað - 01.01.1953, Blaðsíða 3

NÝTT
KVENNABLAD
14. árgangur.
1. tbls. janúar 1953.
0
;,Til eru tvennskonar tegundir blóma — rœktuS blóm
°g villt blóm. Ræktuðu blómin eru í húsum og blómst-
urgörðum. Þau eru ræktuð af mönnum, sett niður eft-
föstum reglum og standa í ákveðnum röðum. Villtu
l'lómin vaxa úti á víðavangi, ekki eftir föstum regl-
Ur*i, ekki í ákveðnum röðum, heldur eins og náltúran
^ýður þeim.
Til eru tvennskonar tegundir fugla — tamdir fuglar
°g viltir fuglar. Tömdu fuglarnir halda sig fyrir inn-
an skorður þær, sem mennirnir hafa sett þeim. Þeim
er sunmm kennt að tala orð og syngja lög. En þeir
syngja ávallt eins og þeim hefur verið kennt að syngja.
.Villtu fugl arnir eru óbundnir við form og reglur.
t*eir fljúga svo hátt og langt sem þeim þóknast. Þeir
hvíla sig á þessum kvistinum í dag en á öðrum, í
hundrað mílna fjarlægð, á morgun. Og þeir syngja,
eins og frjálsar verur, það eitt, er þeim býr í brjósti
syngja það, sem náttúru þeirra er samkvæmt.
Til eru tvennskonar tegundir skálda — íþrótta-
skálda og /mgt'itó-skálda. íþrótta-skáldin eru skáld af
viti og lærdómi. Þau hafa lært að yrkja. Þau yrkja
eÞir listarinnar reglum. Hjá þeim er formið allt lög-
Imndið nákvæmlega. Þau kunna að raða hugsunum
Slnum niður skipulega og hafa þær sálarfræðislega
réttar — þau yrkja af því þau kunna að yrkja. Hug-
Wís-skáldin, aftur á móti, eru skáld af meðfæddri
náttúru-gáfu og eðlishvöt. Þau eru stundum lítt „lærð“,
en þau yrkja af því, að hjartað er fullt af skáldskap.“
Þannig skrifar Björn B. Jónsson í hyrjun greinar-
korns um Kristján Jónsson, fjallaskáld.
I síðasta hefti Nýs kvennablaðs er talað um tvenns-
konar konur. Lengi mætti sjálfsagt þannig halda áfram
að bera saman ósnortna náttúruna og spor menning-
arinnar. En gaman er að rifja þetta upp og girnilegt
Þl fróðleiks. Þessar ólíku tegundir skyggja ekkert hver
á aðra.
ný-tt KVENNABLAB
Yndis og gagns njótum við af tömdu tegundunum og
svo einnig af þeim villtu. Og er ekki hjarta þitt fullt
af skáldskap? — Við eigum okkar eigin heim, leift-
ursýnir, söng og bjartar vonir. Það stemmir sem
skáldið segir:
Þó kuldinn næði um daladætur,
þær dreymir allar um sól og vor.
Þunglyndi getur sótt að okkur ungum, og beyzkju
getur reynt að setjast að í okkur miðaldra. Oft er okk-
ur vandi á höndum. En verum fullar kærleika, þá er
okkur borgið.
Nýlega höfum við bætt 1 við gamla ártalið svo út
er komið 1953. Við höfum sötrað áramótakaffið og
hlýtt á áramótaræðurnar. Það er upplyfting og styrk-
ur að vera augnablik sem einn maður. Sameínuð þjóð
í landhelgismálinu móti Bretanum, sem ekki vill
kaupa af okkur fiskinn og Danskinum, sem svívirðir
okkur í handritamálinu. En svo má búast við að
hver höndin verði aftur upp á móti annarri fyrr en
varir, og þá verður sú kona, sem eflir frið meðal
harna sinna og innan heimilisveggjanna sælust kvenna.
Þegar í odda skerst í atvinnumálunum fer lítið
fyrir konunum, það sannaði verkfallið fyrir áramót-
in. „Ég vil láta konurnar fara í kröfugöngu og heimta
mjólkina á markaðinn“, stakk ein upp á. En hvernig
mátti það ske?
Börnin drukku vatn í stað mjólkur, og það sá á
unglingunum í Reykjavík í verkfallslok. Þá fengúm
við svo blessuð jól og mjólkina aftur, lífslind barn-
anna. Hamingjan vitjar eldri og vngri í mörgum
myndum.
En svo grimm er flokkspólitíkin og svo háð erum
við erlendum öflum að ekki er að búast við að konur
sækist eftir stjórnartaumum.
1'