Nýtt kvennablað - 01.01.1953, Page 7

allt í einu. Þangað til móðir hans, grannvaxin og
faguríimuð, kom hlaupandi og kallandi eins og ung
hæna og sótti hann. Á bekkjunum og grænu stóhin-
um sat einnig fólk, en næstum alltaf hið sama sunnu-
dag eftir sunnudag, og ungfrú Brill hafði tekið eftir
l>ví, að það var eitthvað kátlegt við það allt saman.
Það var skrítið, þegjandalegt, næstum allt gamalt, og
það pírði eins og það væri nýkomið út úr dimmri
herbergiskytru eða jafnvel — jafnvel skáp.
Bak við hljómsveitarpallinn stóðu grannvaxin tré
með gulu, hnípnu laufi, á milli trjánna sást rönd af
hafinu, en yfir hvelfdist blár himinninn með gullnum
skýjum.
Tum—tum—tum—tidd—tum!-— Tum—tidd—tum—
tum—ta! sagði hljómsveitin.
Tvær ungar stúlkur, rauðklæddar, gengu fram hjá,
og tveir ungir sjóliðar í einkennisbúningum mættu
þeim, og þau hlógu og gengu hurt og leiddust tvö og
tvö. Tvær bóndakonur með skringilega stráhatta löbh-
uðu fram hjá, alvarlegar á svip, og teymdu fallega
dökkgráa asna. Kuldaleg, fölleit nunna skundaði hjá.
Fögur kona kom á vettvang, missti fjóluvöndinn sinn,
og drenghnokki hljóp á eftir henni og rétti henni
hann, en hún tók fjólurnar og fleygði þeim, eins og
þær hefðu verið eitraðar. Drottinn minn dýri! Ungfrú
Brill vissi ekki, hvort hún átti að dást að þessu eða
ekki. Og nú mættust beint fyrir framan Iiana kona
með hreysikattarskinnshatt og gráklæddur herra.
Hann var hár vexli, virðulegur, en stirfinn, og hún
var með hreysikattarskinnshattinn, sem hún hafði
keypt, meðan hár hennar var glóbjart. Nú var allt,
hárið , andlitið, jafnvel augun með sama lit og tötra-
legt hreysikattarskinnið, og hanzkaklædd höndin, sem
hún lyfti til að þerra varirnar, var eins og örlítil gul-
leit loppa. Ó, hvað hún var glöð að sjá hann — him-
inlifandi! Hún hafði hálfvegis húizt við að mæta
honum. Hún lýsti því, hvar hún hefði verið — hérna
og þarna/ allstaðar með fram sjónum. Hvort honum
fyndist veðrið ekki dásamlegt? Og mundi hann
kannski ekki vilja . .. . ? En hann hristi höfuðið,
kveikti sér í sígarettu, blés hægt frá sér stórum
reykjarmekki framan í hana, fleygði eldspýtunni og
gekk burt, meira að segja á meðan hún lét dæluna
ganga hlæjandi. Konan með hreysikattarskinnshattinn
stoð ein eftir; hún brosti glaðlegar en nokkru sinni
fyrr. En jafnvel hljómsveitin virtist finna, hvernig
henrti var innanbrjósts, því að hún lék hægara og
viðkvæmara, og trumban drundi. „Dóninn! Dóninn!“
aftur og aftur. Hvað mundi konan nú taka til bragðs?
En meðan ungfrú Brill var að velta því fyrir sér,
sneri konan sér við, veifaði hendinni, eins og hún
NÝTT KVENNABLAÐ
Galdravísur
Or: iiú skal eff fremja
firn og undnr....
hylja mig: þokn
hvœsa f tundur
or: tauta yfir
öllu dauðu
or- öllu, sem lifir.
Frjór er akurinn
fáir vaka
Rjlittir svefntýra
í fi:luR:R:a, staka.
í KkuRRjinum er eR:
æ á erli,
enR:ir vita
að cr: cr á ferli.
— Gróðurinn sverðinum
sefur undir
dumb er hans vitund,
djúpur lians blundur ....
Valdið er mitt —
það skal mafinast or: hrífa
í myrkrinu hvessi efi
efifijar or: hnífa ....
l»ví enffinn þekkir
hans vöxt or: veff,
nema einn, einn.
Efi.
Hildur úr Illíð.
hefði séð annan langtum geðfelldari hinum megin á
götunni, og tiplaði burt. Og hljómsveitin breytti aft-
ur um, Iék hraðara og fjörugra en áður, og gömlu
hjúin, sem sátu á bekknum hjá ungfrú Brill, stóðu á
fætur og strunsuðu burt, og liinn skringilegi karl með
síða vangaskeggið hökti eftir hljómfallinu og var
næstum kominn um koll, þegar hann rakst á fjórar
stúlkur, sem gengu ^amhliða.
Ó, hvað það var hrífandi! Hve hún naut þess að
sitja hér og horfa á. Þetta var eins og á leiksviði. Það
var nákvæmlega eins og á leiksviði. Hver gat trúað
því að himinninn á bak við væri ekki málaður? En
þegar mórauður kjölturakki trítlaði rólega út á göt-
una og drattaðist síðan silalega hurtu eins og svo-
lítill leikhúshundur, sem gefið hefur verið inn róandi
'yf, þá fyrst uppgötvaði ungfrú Brill, hvað það var,
sem gerði þetta allt svo æsandi. Fólkið var allt á leik-
sviðinu. Það var ekki einungis áhorfendur. Það var
allt að leika. Hún hafði sjálf hlutverk, meira að segja,
og kom á hverjum sunnudegi. Án efa hefð'i einhver
veitt því athygli, ef hún hefði ekki verið þarna; hún
var einn leikarinn, ef ölju var á hotninn hvolft. Und-
arlegt, að hún skyldi aldrei hafa hugsað út í það fyrr.
Og samt gaf það skýringu á því, hvers vegna hún lét
sig það miklu skipta að leggja af stað að heiman á
sama tíraa í hverri viku .. . eins og hún vildi ekki
verða of sein á leiksýninguna — og það var einnig
skýringin á því, hvers vegna hún var svo einkennilega
5