Nýtt kvennablað - 01.01.1953, Page 8

feimin að segja nemendunum sínum, hvernig hún
eyddi sunnudögunum. Var það furða lUngfrú Brill
var næstum búin að skella upp úr. Hún var einn leik-
arinn. Henni datt í hug gamli maðurinn, sem hún las
fyrir dagblöðin fjóra daga í viku, meðan hann svaf
í garðinum. Hún var farin að venjast veiklulegu and-
liti hans á baðmullarsvæflinum, innföllnum augun-
um, opnum munninum og háa, hvassa nefinu. Þó að
hann hefði verið dauður, mundi hún ef til vill ekki
hafa tekið eftir því í margar vikur; hún mundi hafa
látið sér það í léttu rúmi liggja. En allt í einu fengi
hann vitneskju um, að það væri leikkona, sem læsi
fyrir hann hlöðin! „Leikkona!“ Höfuð öldungsins
mundi lyftast upp og glampi færast í augu hans. „Er-
uð þér Ieikkona?“ Og ungfrú Brill mundi slétta úr
dagblöðunum, eins og það væri handritið af hlutverki
hennar og segja með lítillæti: „Já, ég hef verið leik-
kona um langt skeið.“
Hljómsveitin hafði tekið sér hvíld. Nú byrjaði hún
aftur. Hún lék eitthvað þýtt og skært, og þó leyndist
í því eitthvað — hvað var það? ekki hryggð, nei ekki
það — en eitthvað, sem gerði það að verkum, að
mann langaði til þess að syngja. Lagið hækkaði og
hækkaði og varð skærara, og ungfrú Brill fannst sem
á næsta andartaki yrði allur mannfjöldinn farinn að
syngja. Unga fólkið, sem gekk hlæjandi hlið við hlið,
mundi heíja sönginn, og karlmannaraddirnar djarfar
og þróttmiklar, mundu sameinast. Og síðan mundi
hún, já, einnig hún og hitt fólkið á bekkjunum taka
undir — raddir þeirra mundu verða einskonar undir-
leikur — lágur, en fagur og hrífandi . . . Ungfrú Brill
vöknaði um augu, og hún leit brosandi framan í fólk-
ið. Já, við skiljum, við skiljum, hugsaði hún, þó að
hún vissi ekki, hvað það var, sem það átti að skilja.
Einmitt í sama inund komu piltur og stúlka og
settust í sæti gömlu hjúanna. Þau voru fallega klædd.
Þau voru elskendur. Þessi óskabörn hamingjunnar
voru auðvitað nýkomin úr siglingu á lystisnekkju
föður hans. Ungfrú Brill lagði við hlustirnar, þó að
hún væri ennþá með sönginn í huganum og litrandi
hros á vörunum.
„Nei, ekki núna,“ sagði stúlkan. „Ekki hérna. Ég
get það ekki.“
„Hvers vegna ekki? Er það vegna kerlingarkján-
ans, sem situr þarna á endanum á bekknum?“ spurði
pilturinn. „Hvað hefur hún annars að gera hingað —
hver ætli líti á hana. Af hverju ætli kerlingarflónið
sé ekki heima hjá sér?“
„Það er re-vefurinn hennar, sem er svo skrítinn,“
sagði stúlkan flissarrdi. „Hann er eins og snúið roð
í hund.“
6
„Æ, hypjaðu þig burtu!“ hvíslaði pilturinn í
gremj utón.
Síðan. „Segðu mér, yndið mitt Iitla“ .... „Nei, ekki
hérna“, sagði stúlkan. „Ekki strax.“
Á leiðinni heim var hún vön að kaupa hunangs-
kökusneið í brauðbúðinni. Það var sunnudagsglaðn-
ingin hennar. Stundum var mandla í sneiðinni henn-
ar stundum ekki. Það hafði mikið að segja. Ef það
var mandla í henni, fannst ungfrú Brill hún fara
heim með svolitla óvænta gjöf, sem heppnin hefði
látið henni falla í skaut. Á möndlu-sunnudögunum
flýtti hún sér heim og kveikti undir katlinum með
næstum hvatlegri hreyfingu.
En í dag gekk hún fram hjá brauðbúðinni, labb-
aði upp stigann, fór inn í litla, dimma herbergið sitt
— herbergið hennar var eins og skápur — og settist á
rúmið sitt með rauðu sængurdýnunni. Hún sat þar
lengi. Askjan undan refnum lá á rúminu. Hún tók
liann af sér og lagði hann ofan í öskjuna. En þegar
hún lét lokið á, fannst henni hún heyra eitthvað gráta.
Hún liafði ekki gelað varðveitt augasteininn sinn, fyr-
ir aðkasti heimsins.
S. B.
Þið eruð búnar að gera þá svona
Þegar við konurnar höfum fengið jafnréttið, er það
satt, að þá þurfi karlmennirnir ekki lengur að sína
okkur eins mikla kurteisi og áður. T.d. standa upp
fyrir stúlku í strætisvagni, eða í neinu gera sér ó-
þægindi hennar vegna. Þetta hneykslar mig. En greind
kona sagði: „Þið eruð búnar að gera þá svona“. Það
er naumast. Á barnið enga umönnun að fá eftir að
það getur klifrað upp á stól og sungið þjóðsönginn?
Af hverju hæla karlmennirnir, sem fá að koma í
útvarpið á Nýársdag, ekki kvenþjóðinni. Eru ekki
fleiri elskulegar stúlkur á Islandi heldur en 'illa
siðaðar. Þeir koma kvartandi yfir ungu stúlkunum á
sjálfan Nýársdag! — Sei — Sei. —
Greindu, gömlu konurnar skella svo skuldinni á
kvenréttindakonurnar, ekki kannski þó nema sumar.
„Við séum búnar að gera karlmennina svona.“
Þeir eru hættir að lofa guð fyrir hið hvíta „rif“,
hættir að standa upp í „strætó“, þeytast inn og út úr
dyrunum á undan. Margir hættir að taka ofan, þeir
ganga berhöfðaðir. Væri furða þá einhverri ungu
stúlkunni missýndist um framtíðina!
NÝTT KVENNABLAÐ