Nýtt kvennablað - 01.01.1953, Side 9

Fdein kveðjuorð
FRÚ KATRÍN PÁLSDÓTTIR
Konan hún er stór og sterk,
þa'S stœrsta í huga mínum.
Konan vinnur krajtaverk
með kœrleikanum sínum.
Ég hef hlustað á nokkur kvennaminni, sem karl-
menn hafa flutt og oftast fundist þau væmin og jafn-
vel leiðinleg. En vísa þessi, tekin úr kvennaminni,
sem kunningi minn í Dýrafirði flutti fyrir tveim tug-
um ára, fær yfir sig fagran sannleiksljóma við kynn-
ingu af lífsstarfi frú Katrínar Pálsdóttur. Hún var
tólf barna móðir og það yngsta af níu, er hjá henni
lifðu, var skírt þriggja vikna gamalt við líkkistu föð-
ur síns.
Eftir því, sem ég hezt veit kom hún þessum hóp upp
án opinbers styrks, því engar voru þá almannatrygg-
ingar. Auk þess starfaði hún mikið að opinberum
niálum. Stofnaði Mæðrafélagið, og var formaður þess
alla tíð.
Sannarlega er ég þakklát fyrir að hafa kynnst nokk-
uð þessari kvenhetju, sem átti djúpstæSar og háleitar
mannúðarhugsjónir og einnig kærleika, vit og vilja
til að fylgja þeim fram til nokkurs sigurs.
Ég var við hina hátíðlegu kveðjuathöfn í dóm-
kirkjunni 2. jan. s.l., þar sem engin lofræSa var flutt,
en sungið mikið og fagurlega, og kirkj.ugestum bent
á hinn óþrjótandi aflgjafa, guðstrúna, sem veitt hafði
hinni merku konu hinn mikla og starfsfúsa kærleika.
Ég minnist ekki að hafa séð jafn margar ekkjur og
einstæðar mæður samankomnar við kirkjulega at-
höfn. Það er sannfæring min að kærleiks- og þakk-
lætishugsanir þær, er konur þessar sendu til frú Kat-
rínar, yfir landamærin, á þessari kveðjustund, hafi
verið henni yl- og ljósgjafi á hinu nýja tilverustigi.
Þessum fátæklegu orðum lík ég með erindi því er
kom í hug minn við lát hennar.
Þú vannst hér mörg og vegleg kærleiksstörf.
Þú vildir móðurhjartans kalli gegna.
Þú barðist alltaf, brennheit, frjáls og djörf.
Þú barðist alltaf réttlœtisins vegna.
Lilja Rjörnsdóltir.
Von, því ertu að vekja hlýju
Vertu ekki að þrá og þrcyla,
þér er bezt aS hœtta að leita.
Óskasteininn aldrei finnur
örþreytt barn, sem forlög hörð
báru út á blásna jörð.
Enginn gull úr grjóti vinnur,
né glœðir eld við fúinn svörð.
Von, því ertu- að vekja hlýju,
verða til, og deyju að nýju.
NÝTT KVENNABLAÐ
Fyrr með köldu kverkataki
kœft þig hafa, svik og tál,
búið ástum banaskál. —
Þó að bros þitt biðji og vaki,
brennur kvíði’ í þreyttri sál
En minning eina muninn geymir,
meðan blóð í œðum streymir,
eins og lítið Ijós í skugga,
léttir sorgir, veitir þor,
þýð og filý sem þeyr um vor.
Lciðarstjarna, lampi fóta,
lýsir um hin dimmu spor.
Sigrún frá Innsta-Landi.
7