Nýtt kvennablað - 01.01.1953, Page 13

Margrét Jónsdóttir:
Hálsbandið
FRAMHALDSSAGA
En nú hafði Valborg áttað sig og losað sig úr
faðmlaginu. Þetta hafði aðeins varað örskamma stund.
— Eiginlega ættuð J)ér skilið, að ég yrði verulega
móðguð — hafði hún sagt og reynt að láta sem húu
væri alveg róleg. — Þér ættuð skilið, að ég gæfi yður
löðrung. En ég fyrirgef yður og tek þetta sem skálda-
grillur og barnaskap.
En Agnar greip um báðar hendur hennar og kreisti
þær svo fast, að við sjálft lá að hún hljóðaði upp.
— Ég er ekkert barn, frú Valborg, sagði hann og
eldur brann úr dökku augunum hans, — og ég slep])i
yður ekki. — Þér eruð ekki hamingjusöm og njótið
yðar ekki. Þér eruð alltof mikill gimsteinn til þess aiS
týnast gjörsamlega og týna sjólfri yður í þes«u hé'
gómlega oddborgaralífi, sem þér lifið.
Síðan var hann rokinn á dyr, áður en hún gat nokkru
svarað.
Hún hafði komizt í undarlega mikið uppnám. Eig-
mlega hafði hún sjaldan eða aldrei fundið til svipaðr-
ar kenndar. En siðan reyndi hún að gleyma þessu at-
viki og láta sem það hefði aldrei gerst. Fyrst datt
henni í hug að segja Gunnari frá ]>ví, en hætti við það
eftir nokkra yfirvegun, gat einhvernveginn ekki feng-
'ð sig til þess. Bezt að láta sem ekkert sé, hugsaði liún.
h'etta hefur auðvitað verið augnabliks hrifning, annað
ekki. Kannski hafði Agnar verið drukkinn, þótt hún
yrði þess ekki vör, og ])essi glös, sem hann drakk
beima hjá henni, höfðu gert hann ennþá örari.
En allt fór nú á annan veg heldur en frú Valborg
hafði búizt við og ætlað. Það var engu líkara en for-
sjónin hefði hana að leikfangi.
Hvað eftir annað bar fundum þeirra Agnars og
hennar saman og það á ólíklegustu stöðum og stund-
uni. Það var varla sjálfrátt! Sat hann um tækifæri.
l*l þess að ná fundi hennar eða hvað? Hún gat að
lokum ekki gengið þess dulin, að svo var, og jafnframl
varð hún þess vör, að hún var ekki svo ósnortin, eða
svo örugg sem hún vildi vera láta, og að hún var
larin að lifa í sífelldri eftirvæntingu.
Eitt sinn höfðu bau hittzt niðri í Hljómskálagarði.
Hun sat þar á bekk í blíðviðrinu og var að hvíla sig.
Agnar kom inn í garðinn og gekk rakleitt til hennar.
alveg formálalaust hafði hann gripið báðar hend-
ur hennar.
NtTT KVENNABLAÐ
— Hvers vegna gerið þér þetta, maður, hafði hún
sagt og ætlað að rjúka á fætur. En hún fann eldinn
frá snertingu hans læsa sig um allan líkamann og
hjarta hennar barðist ákaft.
— Nei, nei, farðu ekki! Ég verð að fá að tala við
þig. Ég hef ort til þín kvæði. Þú skalt verða að hlýða
á það. Komdu hérna inn til mín. Ég bý hér rétt hjá,
eins og þú veizt. Þú getur ekki neitað mér um það í
þetta eina skipti!
— Hvers vegna hafði hún hikað? Hvers vegna hafði
æfintýrið freistað hennar svo óendanlega mikið?
Var þetta ekki síðasta tækifæri, sem henni bauðst
lil þess að kynnast hinni voldugu tilfinningu, sem
bar nafnið ást?
Hún hafði verið eins og ringluð, og í stað þess að
ganga burt reiðilega hafði hún fylgzt með honum
þenna stutta spöl og var komin inn til hans áður en
hún hafði eiginlega áttað sig eða komið til sjálfrar sín.
Hún sat í legubekknum í stofunni hans og hann
settist á fótaskörina, hallaði sér upp að hnjám henn-
ar og flutti kvæðið:
Eg vildi geta orðið þér
orkugjafi,
geisli í húmi,
gleðinnar lind,
ilmur blóms
og æfintýra
Eg vildi geta brotið
björg og klofið,
veg þinn sléttað
og vafið rósum,
vakað hjá þér
og verndað líf þitt.
Ég ann þér
og legg líf mitt í hendur þér.
eins og brothætt strá,
eins og blaktandi loga,
eins og tárdöggvað
titrandi blað.
Vertu mér góð,
ég get ekki misst þig!
Hann flutti kvæðið með lágum, heitum rómi, og
áður en varði hafði hann hallað höfði sínu í skaut
henni, og hún hrinti honum ekki frá sér.
Frú Valborg hafði ávallt verið ljóðelsk. Þetta ein-
kennilega ljóð Agnars söng í huga henni. Margt tal-
aði hann um líf sitt og framtíðardrauma.
11