Nýtt kvennablað - 01.01.1953, Blaðsíða 14

Hann vildi komast til annarra landa — verða mikill
og frægur rithöfundur, og hán átti að hjálpa honum
til þess. — Það var eins og hann sæi engar hindranir
á veginum, og findist sjálfsagt að Valborg gæti fylgt
honum og orðið við óskum hans. Hann virtist sem
blindaður af ástríðu og ákafa.
Valborg hafði aldrei kynnst manni neitt líkum
þessu.
Eiginlega hafði liún aldrei elskað Gunnar. Þegar
hún lofaðist honum var hún komin allmikið á þrí-
tugsaldur, og orðin leið á því að biða hins rétta. Hún
hafði þótt falleg, og fengið nokkra biðla, en aldrei
getað tekið einn fram yfir annan. Gunnar gat boðið
henni öryggi og góða stöðu, og hún hafði látið til-
leiðast og unað sæmilega hag sínum eftir að liún gift-
ist honum. En nú vöknuðu gamlir draumar til lífs í
sál hennar. Gleymdar hugsjónir bærðu á sér að nýju
Einhverntíma hafði hana dreymt fagra dauma eins og
marga aðra um mikla og heita ást, og um það að fórna
lífi sínu í þágu einhvers göfugs málefnis, sem gæti
orðið mannkyninu til blessunar. Gamlar vonir os; þrár
blossuðu upp í hjarta hennar og eldur ástríðunnar
brann einatt í blóði hennar.
Hún spurði sjálfa sig, hvort hér væri ekki einmitt
tækifærið. Ef til vill átti Agnar eftir að verða frægur
maður, sem flytti þjóð sinni, jafnvel öllum heiminum
einhvern nýjan boðskap eða sannindi í skáldverkum
sínum, og hún gat stutt hann til þess. orðið honum
orku og gleðilind —- eins og hann hafði sjálfur óskað
í Ijóðinu — að verða fyrir hana.
Frú Valborg hefur lokið við að búa sig.
— Ég verð að rífa mig upp úr þessum hugleiðing-
um, hugsar hún um leið og hún gengur niður stigann.
— Ennþá hefur ekkert gerzt milli okkar Agnars,
sem saknæmt geti talizt.
Heim til hans hafði hún ekki komið, nema í þetta
eina skipti — en henni var oröið það fyllilega Ijóst,
að hún var komin út á hálan ís.
— Mundi hún geta fótað sig á svellinu -— eða
skyldi hana bera áfram út í einhverja ófæru? — ESa
— átti hún nú loks að fá heitustu óskir sínar upp-
fylltar — sjá fegursta draum æsku sinnar rætast?
— Nei, nei! Nú hlutu gestirnir að fara að koma.
I dag komst hún á fertugasta árið!
— Mamma, mamma!
Sigrún litla dóttir hennar kom hlaupandi á móti
henni, með glóhárið sitt flaksandi í allar áttir á herð-
ar niöur.
— Mamma, sjáðu fallega rósavöndinn, sem einhver
var að koma með!
Upp úr
Þennan slétta kjól má sauma upp úr gamalli kápu
með því að fá sér nýtt efni í berustvkkið og ofan við
])ilsið, undir heltið. Þessi stykki eru skosk á myndinni,
en sé aðal-efnið skoskt er sjálfsagt að hafa stykkin
einlit. — Hlýrapilsin eru einkar hentug og falleg á
telpur, ýmist með peysum eða ljósum blússum.
Gleðitíðindi. Fmrnh. aj 3. síSu.
Það sjá allir að það er þjóðinni í heild til óbætanlegs
tjóns.
Er þetta ekki að einhverju leyli skólunum að kenna?
Þeir hafa dregið fólk frá sveitabúskapnum. Svo og
bændunum, sem ekki nógu snemma deila jarðnæðinu
milli barnanna. Og ríkinu, sem styrkir allskonar
lausamennsku og skemmtanastarf, fjölgar og embætt-
um?
Sigrún var stór eftir aldri. Hún var nú 11 vetra
gömul. Hún líktist föður sínum, einkum er luin brosti.
Frú Valborg tók við rósunum. Þær voru blóðrauð-
ar, óvenjulega fagrar og að minnsta kosti 20—30 að
tölu.
Hún har þær upp að vitum sér og andaði að sér
ljúfum ilminum og snerti flosmjúku blöðin með vör-
um sínum. Ofurlítið hvítt umslag var inni á milli
blómanna. Iiún reif það upp. Það var frá Agnari.
— Ég elska þig! og Agnar undir. Ekkert annað.
Frú Valborg titraði og fól bréfið í barmi sínum. —
Að hann skyldi voga sér áð senda þetta svona! Ef
Guunar hefði nú verið kominn heim, og séð hana taka
við þessu, og opna bréfið.
Telpan horfði á hana. Framh.
gömlu
NÝTT KVENNABLAÐ • Afgreiðsla: Ffölnisvegi 7 í Reykjavík ■ Sinii 2740 ■ Ritstj. og áhm.: Guhrún Stefánsd. • Borgarprént.