Nýtt kvennablað - 01.03.1953, Blaðsíða 4

möguleika, sem gefur lífinu gildi, sé að finna uppi á
háum fjallstindi.
Þeir sem leiðir eru á þokunni, er grúfir dimm og
köld og grett við fjallsræturnar, vilja gjarnan leggja
leið sína á brattaiin, komast upp úr þokunni þótt
nokkurt erfiði kunni að fylgja þeirri för. Þeim finnst
þetta tilvinnandi, því að þeir vita með vicsu að eftir
því sem þeir koma ofar^verður útsýnið fegurra.
Á þessum þroskabrautum verða oft förunautar, há-
skólagegni maðurinn og fátæki albýðumaðurinn, sem
aðeins hefúr setið á skólabekk lífsrevnslunnar, sem
hefur kehnt honum að hugsa og hefur fyllt hann
óslökkvandi þrá eftir því að verða sannur maður.
Þessir menn geta báðir komizt upp á fiallstindinn,
enda þótt þeir hafi, ef til vill valið sér ólíkar leiðir,
ef þeir verða ekki fyrir því slysi að fyllast of mikilli
værðarkennd og siálfsánægju, er verður þess vald-
andi, að þeir nemi staðar og horfi með löngunarfull-
um augum til baka til lágsléttunnar, þaðan sem þeir
komu, því þá er hætt við að þeir geti orðið. að salt-
slólpa einhvers staðar uppi í fiallshlíðinni og komizt
því aldrei inn í hið fyrirheitna land. Það lítur Snnars
misjafnlega út í augum mannanna þetta fiálh sem
geymir uppsprettulind sannrar menningar eða broska,
Sumum virðist það sem aflíðandi gracigrónir
hjallar upp á efsta tindinn, sem hver meðal maður
muni geta lagt undir fót. En öðrum sýnist þar ekki
vera að ræða um aðrar leiðir en gróðurlausar skriðui
og illfær gil og gljúfur.
Slíkar eru leiðir hins leitandi manns er öðlast
þroska sinn með sársaukafullri lífsreynslu svo sem
ástvinamissi eða með langvarandi, erfiðum Veikindum.
Vinur minn, hvort heldur þú ert barn gleðinnar
eða sárum þakið barn sorgarinnar, þá vil ég sem vel-
unnari þinn gefa þér eftirfarandi heilræði: Láttu
verndarvætti þína vísa þér auðveldustu veginá upp í
sólskinið, er umlvkur lind þroskans. Þú munt þá í
fyrstu láta allar leiðir, er liggia utan á fjallihu eiga
sig. En ganga beinl inn í fjallið við rælur þess. Þaðan
liggja gullþrep upp á efsta tindinn. Vertu verndarvætt-
um þínum samferða og reyndu að finna lykilinn að
þessum dýrmætu dyrum, þú skalt fægja af honum
ryðið og hera hann sem næst hjarta þínu, því að hann
verður dýrmætasta eign þín, — hann gefur þér dýr-
mætasta hnoss veraldarinnar.
Þessi dásamlegi lykill er bænin, — hið barnslega
trúartraust, er getur sniðið þér þau klæði, er haldbezt
munu reynast í hinum köldu vindum veraldarinnár.
Irigibjörg JóhunnsdóUir, Löngumýri.
meYNBARMÁÍL
LOW
Ellen Harlow hafði lítið fyrir sig að leggja. Efn-
in höfðu gengið til þurrðar í veikindum Harlow og
farið í kostnað til að mennta börnin. Daginn, sem
maðurinn hennar var jarðsettur heyrði hún af tilvilj-
un á tal harna þeirra og tengdabarna. Þau voru
bollaleggja um framtíð móður sinnar. Hún vrði að
vera hjá þeim á víxl. Sér hún það svo lifandi fyrir
sér, hvað hún verður þeim hvimleiður gestur, að hún
sækir í sig móð til að reyna að standa á eigiti fótum.
Hún veit, að börnin muni mótmæla því, að hún fái
sér vinnu, en segir þeim, að hún ætli að þiggja heim-
boð vinkonu sinnar í .New York, Nettie Daves sem
líka . er. ekkja. Eftir að þangað kemur, gerist hún
vjnnukona hjá ungri fjölskyldu, tískuteiknara, Lou-
ise Lord, manni hennar og syni.
Börnin standa í þeirri meiningu, að hún-hafi farið’
beina leið til Nettie, og sé alllaf hjá henni. En frú
Harlow og ungu hjónunum, sem hún vistar sig hjá,
kemur.svQ vel saman, að hún hlýtur nafnið „Ideal“.
Sársaukinn útaf samtali barnanna, gleymdist henni
ekki en smá dofnar. Hún fór að lítá til baka til sinna
fyrstu hjúskaparára. Hún hafði aldrei hugsað út í
það, að tengdamóðir hennar yrði að njóta samveru
við son “sinn. — Vel hefði hún getað stuðlað að því,
að hann færi með henni í leikhús einu sinni á vetri og
haft góðar veitingar á borðum, er þau komu heim.
Hún hafði verið hugsunarlaus. — Við vitum ekkert,
meðan við erum ung.
Hún hafði misst móður sína um það leyti. sem
fyrsta barnið fæddist. Það var hennar fyrsta sorg.
Hún vissi með sjálfri sér, að móðir hennar hefði aldrei
orðið henni hyrði og lofaði guð fyrir að þurfa ekki
heldur að vera byrði sínum börnum. Hér leið henni
vel. Hún sagði aftur og aftur við sjálfa sig — Betri
stað gat ég ekki fengið. Ekki af því að Lord-hjónin
væru fullkomin á nokkurn hátt, þau voru gleymin og
hreint ekki reglusöm. Þegar frúin sat og teiknaði
tízkufatnað, var hún alveg út ur þessum daglega
heimi. Það varð til þess, að Ellen varð sjálfráðari, en
hjónin voru full af góðvild og á sinn hátt nærgætim
— Þú verður að fara að sjá nýja „stykkið“ á leik-
húsinu, hér er aðgöngumiði. Við notum okkur til
skammar umönnun þína með drenginn, sagði frúin
við hana. Þau komu með bækur um Mexico og
kennslubækur í spönsku, og það var fallega gert, því
2
NÝTT KVENNABLAÐ