Nýtt kvennablað - 01.03.1953, Blaðsíða 5

hún sagði þeim, þegar hún réði sig til þeirra, að hún
*tlaði að vinna sér fyrir „ferð“ til Mexico.
— Þér verðið að læra málið, sögðu þau.
Frú Ellen Harlow fór á kveldnámskeið. Þar hitti hún
geðuga konu á sínu reki, vel fimmtuga, sem hélt hús
fyrir son sinn. — Já, hann er trúlofaður, þegar hann
giftir sig veit ég ekki, hvað ég tek mér fyrir hendur!
Þegar Ellen skrifaði heim til l)arnanna hélt hún
ftúkið fram þessu spönskunámi. — Já Nettie og ég
tökum tíma saman, skrifaði hún. Nettie hefur boðið
^iér til Mexico. — Ó, það gleður Agnesi, áleit hún.
Otibúið í Princeborg var opið haðvistarlímann. 1
°któber var því lokað. Þá gátu bréfin frá frú Har-
low ekki komist þá leiðina lengur. En það gerði ekki
svo mikið, því það var eðlilegt, að Nettie flytti þá
1Rn til borgarinnar. Frú Ellen Harlow fór nú að
skrifa þeim um íbúð Lordfjölskyldunnar og fegraði
aHt í frásögninni, en sendi ekki heimilisfang sitt,
Feldur húsnúmerið, þar sem frú Lord vann. Það gat
slampast á að kunningjar kæmu til New York og
dytti í hug að leita hana uppi.
Þegar loks það skeði, varð henni mikið um það.
Hún byrjaði daginn úrill og gröm. Leirtau og glös
voru óuppþvegin frá veizlu kveldinu áður. Húsmóð-
irin hafði sagt, að það hlypi ekki frá henni þó það
stæði óuppþvegið yfir nóttina og það stóð heima, það
var í sömu óreiðunni, þegar hún kom á fætur og
öreytti öllum fyrri áætlunum hennar, þennan morg-
unn.
Frú Lord hringdi úr verzluninni og sagði, að stjúpi
smn kæmi með henni til hádegisverðarins. Ellen hefði
viljað hafíT góðan tíma. Hr. Aster var stór og alúð-
legur maður, sem hafði vit á góðum mat, en nú var
nún vitlaus í annríki. Hún var að þeyta mareng-köku,
t)egar drengur kom með hréf. Það vár frá Nettie og
umskrifað heimilisfang frá hótelinu, þar sem hún
gisli fyrst. Ellen hugsaði með sér: Það verður að bíða.
Fn svo fannst henni svo fallegt af Nettie að hafa skrif-
að. — Hvað ætli hún vilji? — Hún tók bréfið úr
svuntuvasa sínum og reif það upp.
Nettie skrifaði: „Kæra Ellen. Ég skil ekkert! Jean
dóttir þín skrifaði mér til að fá að vita, hvernig þér
líði. Hún hiður mig að segja sér sannleikann. Hún
segir, að bréfin þín séu svo skrítin, en mjög skemmti-
leg. Þau segi bara ekkert af högum þínum. Svstkinin
®éu farin að óttast um, að það sé gríma, til þess að
Mja eitthvað, sem þau megi ekki vita. Ég sagði henni
etns og satt er, að ég liefði þig ekki augum litið, en
fengi línu frá þér endrum og eins. Ég held, að hún
fUglist á mér og einhverri annarri vinkonu þinni. Og
Þar sem þú. ert svo hamingjusöm að eiga börn, sem
NÝTT KVENNABLAÐ
Vorhugur
(Las;: Lækur tifar létt ujn máða steina)
Brácium gengur glóhærð dís í bœinn,
geistafingrum strýkur þér um kinn;
h.'áðum upp í langa, ljósa daginn
litla blómið teygir koLlinn sinn;
bráðuin trítla léttum, liprum fótum
lömbin smáu, þar sem móinn grær;
bráðum svella á sínum glöðu nótum
söngvar vorsins bæði fjær og nær.
Bráðum liðast lindin blá og dreymin,
laufið fikar sig um grýttan hói;
bráðum gerir aftur ungan lieiminn
ástarkoss frá glæstri himinsól;
bráðum strjúka léttum ljúfu-hótum
lítinn gimbil æskusveinn og mær;
bráðum inn að innstu hjartarótum
ylur lífs og bjartra vona nær.
I. Þ.
hirða um að velta fyrir sér, hvernig þér líði, hélt ég
það væri bezt að þú fengir að vita þetta sem fyrst, svo
þú getir róað þau.“
Nettie hafði þá velt lygaturninum!
Jæja, það þýddi lítið að grufla yfir þessu. Hún hélt
áfram að búa til miðdagsmatinn, en svo óhainingju-
söm var hún, að hún varla gat staðið. Hún eins og
hélt sér uppi á þeirri einu hugsuri: Þau finna mig
ekki hér. Ég fæ tíma til að ráða eitthvað fram úr
þessu. Þegar hún hafði gengið frá miðdegismatnum
og var að bera inn kaffið, hringdi síminn. Frú Lord
hljóp í símann. — Til yðar frú Harlow, sagði hún.
— Það er að vestan. Það var fyrst hringt til verzlun-
arinnar, þaðan fengu þau samband heim. — lfalló!
sagði Ellen þurrlega. — Það er símskeyti frá
James. „— Orðinn hræddur um þig — hef reynt að
hringja í Davis, en enginn Davis með því heimilis-
fangi. Kem til New York strax, ef ég fæ engar upp-
lýsingar í kvöld.“ — Já takk. Ég skil þetta allt. Hún
lagði heyrnartólið á, en höfuð hennar var galtómt.
Frú Lord kom fram í þ’essu. — Það eru vonandi
ekki slæmar fréttir, frú Harlow?
— Ég veit ekki hvernig ég á að snúa mér í þessu,
sagði Ellen og starði sljóum augum. — Ég hélt ég
ég væri á öruggum stað. Frú Lord varð undrandi. —
Já, komdu inn og segðu okkur frá þessu. Þú þarna,
náðu í glas handa frú IJarlow. Hún hefur fengið á-
fall. — Nei það er ekki hættulegt sagði Ellen Harlow.
— Það er hvorki sjúkdómur eða dauðsfall. Það er
hara, að nú .. . uppljóstrast allt.
— Uppljóstrast! þér hafið þó ekki framið banka-
3