Nýtt kvennablað - 01.03.1953, Blaðsíða 12

GuSrún frá Lundi:
ÖLDUFÖLL
NÝ FRAMHALDSSAGA.
Þura gamla hélt áfram frásögn sinni: „Það verður
líklega eitt af því, sem Lilla mín fær að bæta á sig,
að verka fötin af þeim óþekktarormunum þeim. En
faðir þeirra hafði sagt að þeir mættu skammast sín
fyrir að flýja undan einum strák, svo þeir hétu því
víst að hugsa þér þegjandi þörfina, Bensi karlinn!
Þú skalt vera var um þig og láta minna næst.
„Við erum nú ekki smeykir við þá,“ sögðu tveir eða
þrír strákar í hópnum.
„Nú höfum við Bensa, Hann verður með okkurN
„Þið skuluð nú bara hafa ykkur liæga,“ sagði
Gréta í Móunum, því Kjartan sonur hennar var einn
af þeim, sem talaði: „Þið getið líklega hagað ykkur
eins og þið hafið gert. Við viljum engar erjur við
kaupmannsstárkana, vitum vel livað það kostar okkur.
Hvar svo sem erum við staddir, ef þið komið úlfúð
inn hjá kaupmanninum, sem við eigum alla okkar
lífsafkomu undir, fálæklingarnir.“
„Það hefur nú gengið svo langt að kaupmaðurinn
hefur látið takmarka úttekt handa foreldrum þeirra
dréngja, sem ekki hafa viljað sitja og standa eftir
því, sem sonum hans hefur þóknast,“ rausaði Þura
gamla við Hallfríði. „Nú ekkert öðruvísi,“ sagði Hall-
fríður, svo snéri hún máli sínu til sonar síns: „Heyr-
irðu hvað konan er að segja? Blessaður reyndu að
vera prúður svo við fáum úttekt eins og við þurfum.
Gættu að því að nú erum við orðin okkar húsbændur
og þurfum að hugsa fyrir öllum okkar þörfum sjálf.“
„Já, sem betur fer erum við ekki buguð undir ann-
arra stjórn,“ sagði Bensi. „Ég sé ekki vitund eftir
l>ví. Var áreiðanlega búinn að fá nóg af undanrenn-
unni hjá því í sveitinni.
„Þú ert ekki búinn að vera lengi í þurrabúðinni,
drengur minn,“ sagði Þura gamla.
„Golt ef þú átt ekki eftir að sakna undanrennunnar.
En ég vil bara ráðleggja þér, enn einu sinni, að vægja
fyrir heldri manna drcngjunum. Það má mikið vera, ef
þeir koma ekki út á reitina í dag til að tala yfir hausa-
mótunum á þér.“
„Lofum þeim bara að koma, það eru til nógir
fiskar til að lumbra á þeim með,“ sagði Bensi, borg-
inmannlega.
Hallfríður talaði í lægri tóri við Þuru: „Ég hef
alltaf átt í stríði með hann. Hann er svo geðstór og
óvæginn við þá, sem ætla. að beygja hann. Það er
10
eins og honum sé alveg ómögulegt að láta undan.“
„Ekki er það nú efnilegt fyrir okkur, vinnulýðinn.
að liaga okkur svoleiðis,“ sagði Þura gamla.
Mæðurnar harðbönnuðu drengjum sínum að fylgja
Bensa, ef hann ætlaði að troða íllsakir við heldri-
mannasynina. En það hafði ekkert að segja. Það duld-
ist engum að þcir voru farnir að hugsa öðruvísi en
áður, og hvar, sem Rensi sást í fritímurri sínum var
strákahópurinn með honum. Að öðru leyti höfðu
konurnar enga ástæðu til að vera illa við hann. Hann
yar duglegur drengur og hjálpaði þeim, sem fálið-
astar voru oft til að bera saman fiskinn. Oft bar hann
Jóa litla heim neðan úr fjörunni, þegar þær stöllurn-
ar voru hættar í sandinum. Hann sá sem var að
drengurinn var alltof þungur fyrir Siggu. Siggu varð
þessvegna innilega vel til hans. Það kom líka stund-
um fyrir að hann.bauð henni að bera drenginn út á
reiti. Það var of langt fyrir hana, þó Bína gæti farið
þangað með bróður sinn. Hann gat haldið, sér utanum
hálsinn á henni, þegar hún bar hann á bakinu. Það
gat Jói ekki. En Bína var góð stelpa, sem ekki vildi
skilja Siggu eing eftir heima. Þessvegna bað hún
Bensa einu sinni að bera Jóa. Eftir það gerði hann
það alltaf, þegar logn var og hiti.
Það leið þó nokkur tími svo ekkert heyrðíst, sem
gæfi til kynna að kaupmannssynirnir hyggðu á hefnd-
ir, enda mikill annatími á reitunum svo Bensi og lians
liðsmenn voru þar flesta tíma dagsins. Svo fréttist
það allt í einu að nú væri mikil veiði við höfðann. Hann
var sunnan við víkina og hún dró nafn af honum.
Það mátti hver sem var renna þar færi og fá sér sil-
ung og smáfisk í soðið. Sjaldan höfðu fátæku dreng-
irnir þorað að veiða þar, nema einhver fullorðinn
væri með- þeim, því ríkismannasynirnir þóttust hafa
þar öll yfirráð eins og annarsstaðar. En með Bensa
fóru þeir óhræddir, margir í hóp, flestir með færi og
öngul. Sumir slógust í förina að gamni sínu. Sigga
hafði fengið að fara með, því jrabbi hennar var í
landi þetta kvöld. Hann'var alltaf svo góður og
sagði oft þessi liknarfullu orð: „Ég skal taka Jóa
litla svo þú getir leikið þér Sigga mín.“ — „Ég held
þetta geri útaf við hana, angann litla. Hann er að
verða svo þungur.“
„Hún vinnur sér það líka erfiðara en hún þarf,
eirir aldrei inni með hann, heldur er hún á sífelldu
róli og rölti, úr einum stað í annan,“ sagði kona
hans. En það var ómögulegt að sitja inní, fannst Siggu,
þegar golt veður var úti, en það álcit mamma henn-
ar að hún gæti. Ilún var létt í spori inn á höfðann með
færi í hendinni, sem pabbi hennar hafði lánað henni.
Þeir voru búnir að draga marga glansandi silunga,
NÝTT KVENNABLAÐ