Nýtt kvennablað - 01.05.1953, Blaðsíða 4

Austurhlíðarhjónin, Guðrún Hjartardóttir og Magnús
Sigurðsson, eignuðust tvo sonu barna, Eyvind og
Guðmund. Eyvindur dó um þrítugsaldur eftir langa
vanheilsu, hinn mesti efnismaður og ágætis drengur,
eins og hann átti kyn til, og hörmuðu hann skildir og
vandalausir, og hygg ég, að móður hans hafi þá eink-
um fundizt nærri sér höggvið. Auk sona sinna tóku
Austurhlíðarhjónin bróðurdóttur Guðrúnar til upp-
fósturs, Guðrúnu Guðmundsdóttur að nafni, og er hún
húsfreyja í Dalsminni, gift Erlendi Gíslasyni. Býlið
er byggt úr Austurhlíðarlandi. Þar að auki ólust
nokkur vandalaus börn upp í Austurhlíð að meira eða
minna leyti.
Vorið 1932 giftist Guðmundur, sonur hjónanna í
Austurhlíð, unnustu sinni, Elínu Ólafsdóttur, og héldu
foreldrar Guðmundar stórveizlu fyrir fjölda manns,
þar á meðal hóp tiginna gesta, í gömlu skarsúðar
baðstofunni sinni, og fór veizlan hið bezta fram og
sýndi Guðrún þá sem oftar hæfni sína í því að taka
á móti gestum við takmörkuð skilyrði. Litlu síðar tók
Guðmundur við búsforráðum í Austurhlíð, en þau
eldrj létu þá af búskap og dvöldust hjá syni sínum
og tengdadóttur, sístarfandi að hag heimilisins og
hlynnandi að yngstu kynslóðinni, sonardætrunum, og
ber sú elzta þeirra Guðrúnarnafnið. Er gott útlit fyr-
ir, að hún gerist einnig húsfreyja í Austurhlíð.
% sem pára þessar línur, átti þess kost að búa í
nágrenni við þessi ágætu hjón, er gerðu garðinn
frægan um langan aldur, og var þar að auki nokkuð
handgengin þeim, einkum síðari árin. Og er það í einu
orði sagt, eitt hið bezta heimili, sem ég hef kynnzt,
í þessa orðs beztu merkingu. Því að samfara ágætri
umgengni í því ytra, var umgengni í félagslífi fjöl-
skyldunnar fögur fyrirmynd, og þar var tengdadótt-
urinni vel tekið og vel að henni búið. Guðrún Hjart-
ardóttir átti þá ágætu mannkosti að vera bæði mikil
og mild. Hún var glaðvær og ræðin í kunningjahópi,
en lét þó lítt uppi tilfinningar sínar, orðvör um'granna
sína og velviljuð öllum, er á einhvern hátt þurftu lið-
sinnis við, og Guðrún var stálminnug og fróð um ætt-
ir víða um landið og kannaðist við marga, því að
margir höfðu gist hennar garð um langa æfi. Það var
því bæði skemmtilegt og fróðlegt að tala við þessa
konu, enda á ég minningar um margar ánægjustund-
ir í kynningu við hana. Guðrún lézt eins og fyrr segir
13. okt. s.l. eftir þjáningamikinn sjúkdóm. Maður
hennar var dáinn nokkrum árum á undan henni. Var
hún jarðsungin, að viðstöddu fjölmenni að Úthlíð, þar
sem foreldrar og ættmen hennar hvíla.
Blessuð sé minning þessara góðu hjóna.
Jónasína Sveinsdóttir.
EG BÝ í BJÖRTUM HUGA
Elieser Jónsson (4ra ára) vaknaði einn morgun og
sagði þá: „Mamma! mig dreymdi ég væri að yrkja.“
„Manstu þá hvað það var,“ spurði hún?“ Það var
svona,“ svaraði hann. „Ég bý í björtum huga, í blæ
og sólarloga.“ Sjö árum síðar orti Rannveig Sigfús-
dóttir svo utan um þessar hendingar kvæðið sem hér
fylgir. — G. Þorst.
Heyr orS liins almáttuga,
sem uppheims rœ'Sur boga:
„Ég bý í björtum huga“
„í blœ og sólarloga,“
í bárugeisla-bliki
og blómum, er þér skína.
Hver minnsti maur á kviki
frá mér fœr hreyfing sína,
Og fugli, er sætt þér syngur,
ég sjálfur kenndi braginn
hinn fagri himinhringur
þig heillar margan daginn.
og þér af mildi minni
ég mœli œfidaga,
svo bœSi úti og inni
þér ótalmargt lcann haga.
Mitt blessaS jarSarbarniS!
Ég býS þér auSlegS mína,
ó, œddu ei út á hjarniS,
sem öldin vill þér sýna.
Því fegurS, miklu fegri,
má finna í hverju blómi,
og ástmál unaSslegri
í einum smáfugls hljómi.
Ég sendi son minn góSa
aS segja þér til vegar,
hvaS hann þú heyrir bjóSa,
þá lilýddu kalli þegar.
Hann mun þér boS mín birta,
og bezta veginn greiSir.
Þá hel vill síSast syrta,
hann sjálfur heim þig leiSir!
Rannveig Sigfúsdóttir frá SkjögrastöSum.
Rannveig lézt í hárri elli s.l. sumar í Skjaldarvík
við Akureyri. Hún var vel hagmælt, en flest eru kvæði
hennar glötuð. Hún var móðir Erlu skáldkonu, Guðm.
Þorsteinssonar frá Lundi og þeirra systkina.
NÝTT KVENNABLAÐ