Nýtt kvennablað - 01.05.1953, Blaðsíða 12

að verða glaðlegri, meðan stórir staflar voru hlaðnir
af fullþurrkuðum fiski.
Ef góðir þurrkdagar fengjust, yrðu þær lausar við
reitavinnuna um næstu helgi. í»á skyldu þær hita sér
gott kaffi og baka lummur eða kleinur. Jói litli fór
að verða órólegur, því að nú fór að líða að því að
hann þyrfti að fá sér miðdagsblund.
Þarna sérðu nú, Sigga mín, hvort ekki hefði verið
betra fyrir þig að vera heima með drenginn,“ sagði
Signý í lægri róm en vanalega, því að Þorhjörg í
Nausti var nálæg. „Nú þarf önnur hvor okkar að bera
hann þennan líka litla spöl, og það hefur víst hvorug
okkar handleggi til þess,“ bætti hún við og stundi
mæðulega.
„En þetta hefur verið ólíkt skemmtilegra, að vera
hórna en ein heima,“ sagði Sigga. „Ég vona að Bensi
beri hann heim fyrir mig.“
„Hvaða skylda heldurðu að hvíli á honum með það?“
sagði Signý og saug fílulega upp í nefið. „Ég vil held-
ur bera saman fiskinn en fara heim með hann,“ sagði
Sigga.“ Hverslags vitleysa er þetta!“ sagði Signý. „Það
yrði víst vit úr því“. Þá tók Si'gga Jóa í fangið og
lagði af stað heimleiðis. Signý hélt áfram að bera
saman fiskinn og gerði sig ekki líklega til að létta
undir með dóttur sinni, með því að bera drenginn
eitthvað af leiðinni. Þorbjörg í Nausti var tannhvöss,
eins og vanalega, og talaði heldur hvatskeytslega til
grannkonu sinnar: „Dettur þér í hug, að krakkinn
geti borið strákdrymbið heim?“
„Ég hef ekki þrek til þess að bera hann, sízt þegar
ég er búin að þræla allan daginn úti á reitunum,“
sagði Signý.
„Hvað vesöl sem þú erl, hefurðu j>ó sjálfsagt meira
þrek en hún. Það verður ekki þér að þakka, þó hún
verði ekki krypplingur af því að rogast með hann
dagsdaglega! Þú hefur líka alltaf sérhlífin verið og
hugsað mest um þinn eigin skrokk,“ sagði Þorbjörg,
hlífðarlaust. Svo kallaði hún til Bensa: „Þú ert alltaf
allra beztur, Bensi minn. Viltu ekki fylgja henni Siggu
litlu heim með krakkaveslinginn ? Þó þú farir ekki
nema hálfa leiðina, þá munar það hana mikið.“ Bensi
fór á eftir Siggu og bar Jóa alla leið heim að
Bjarnabæ.
„Hann er líklega bezt að því kominn að bera hann
heim,“ sagði Signý, gremjulega. „Það hafa víst verið
hans ráð, að hún fór að hanga með hann hér úti á
reitum. Henni hefur aldrei dottið það í hug fyrri.“
Anna frá Mýri var fljót að henda á lofti það, sem
Þorbjörg hafði sagt um Bensa. „Alltaf allra beztur!“
„Þessir eru nú ekki að fá sér það til orða þó dálítil
strákapör séu framin. Svona fólk er ekki fært um
að ala upp börn, enda hefur henni ekki verið trúað
fyrir miklu.“ „Það segirðu satt,“ samsinnti Gréta í
Móunum.
Þegar húið var að þurrka fiskinn, héldu konurnar
hver annarn dálitla veizlu. Nú voru allar hnyppingar
löngu gleymdar. Hallfríður í Bakkabúð og Þorbjörg
í Nausti buðu Signýju og öllum hennar krökkum í
kaffi. Signý bafði sjaldan litið inn til Þorbjargar en
aldrei til Hallfríðar, því að hún var svo nýflutt í ná-
grennið. Hjá henni var lítið af innanstokksmunum.
Öðru máli var að gegna hjá Þorbjörgu. Þar voru
myndir í römmum og ýmislegt glingur, sem vakti öf-
und í brjósti fátæku konunnar.
Nú komu iðjuleysisdagar fyrir unglingana og erj-
urnar milli Tangastrákanna og fimmmenninganna úr
Víkinni byrjuðu á ný. Eina nóttina fór Bensi með
alla sína félaga inn á Höfða, þar sátu þeir á færum
fram undir fótaferðartíma. Næsta morgunn var sil-
ungur á borðum hjá flestum fátæklingunum á Tang-
anum. En ekki var laust við, mæðurnar væru hálf
órólegar yfir því, að einhver rekistefna ætti eftir að
koma út af Jjessum veiðiskap, J)ó að þær hefðu alltaf
fengið silurig á hverju vori, sem þær voru búnar að
vera í þorpinu og engum hefði dottið í hug að tala
um, að það væri ekki leyfilegt. En nú var þetta víst
allt að verða breytt og öfugt við það, sem áður hafði
verið, síðan Bensi kom til sögunnar. Það var Þura
gamla í Grýtu, sem kom öllu í uppnám. Hún átti
engan son, sem gæti fært henni björg í bú og var því
ekki laus við öfund yfir velgengni grannkvenna sinna,
enda þótt þær gæfu henni bragð. Hún var sífellt að
reka gráhærðan kollinn inn í eldhúsið hjá kaupmanns-
frúnni, þar sem Lilla dóttir hennar var við eldavélina.
Það var alltaf gaman að sjá, hvað hún tók sig vel
út. „Þið hafið })á bara saltfisk á borðum,“ sagði hún
þennan morgun, og það var ekki laust við lítils-
virðingu í rómnum. „En fátæklingarnir liafa glænýj-
an, 'spikfeitan silung.“
Kaupmannssynirnir heyrðu, hvað hún var að segja
og komu fram í eldhúsið, þó að þeir vissu, að það
væri fyrir neðan sína virðingu að tala við Þuru
gömlu. „Hver hefur nýjan silung?“ gat sá eldri ekki
stillt sig um að spyrja. Þura brosti drýgindalega.
„Þið hafið ekki passað Höfðann vel í gærkvöld eða
nótt. Ég er hrædd um, að Bensi hafi dregið nokkra
silunga þar, og líklega hefur hann ekki verið einn!“
Svo var ekki talað meira um það, og dagurinn leið
tíðindalaust. Það gerði sá næsti líka og þar næsti,
því nóg var enn til af silungi. En þá ætluðu veiði-
mennirnir að fara aftur inn á Höfða og vita, hvort.
þar væri ekki eitthvað að fá.
10
KTÝTT KVENNABLAÐ