Nýtt kvennablað - 01.10.1953, Blaðsíða 12

hana dálítið. Missir alla þvottapeningana,“ sagði Jóna.
„Það vantaði nú bara, að við ættum allar fisk-kon-
urnar að koma fyrir rétt fyrir þvaðrið í henni. Ég segi
það, sem ég hef sagt fyrr. Við erum ekki búnar að
bíta úr nálinni með þetta.“
Sigga hafði Iiúkt í felum niður i fjöru, nú kom hún
í ljósmál, þegar hún heyrði ekki lengur hávaðann frá
snúrunni og skimaði í kringum sig eins og hræddur
fugl. „Þér er óhætt að koma Sigga mín,“ sagði Þor-
björg. „Hún er farin sú húleita.“ Signý liafði verið
búin að kalla á hana tvisvar sinnum, því Jói var vakn-
aður. Nú, þegar hún kom auga á hana bað hún hana
að hafa sig heim, hvað hún væri eiginlega að jivælast,
engum til gagns. Sigga hljóp heim. „Ég vár að segja
henni Iíallfríði að frúin væri á ferðinni, svo að hún
gæti falið sig,“ svaraði Sigga litla, dálítið hreykin af
dugnaði sínum.
„Þér kom það víst lítið við,“ sagði móðir hennar.
Mér heyrðist Þorbjörg vinkona hennar fljótlega taka
svari hennar. Hún er vön því að svara hverjum sem er
fullum hálsi, gribban sú. Þú skalt láta það vera, að
venja komur þínar í Bakkabúð. Það lítur ekki út fyrir,
að þau ætli að verða svo vinsæl, mæðginin þau. Og
enginn er kenndur þar sem hann kemur ekki. Hugsaðu
um Jóa litla. Jlann er vaknaður.“
Sigga varð kergjuleg á svipinn og nöldraði um leið
og hún smeygði sér inn milli systranna: „Það er satt,
sem Þorbjörg segir, að þú vilt helzt ekki snerta á Jóa.
I'.kki þarftu þó að vera í fiskinum núna.“ Hún vissi að
mamma hennar liefði ekki talaö svona kuldalega til
hennar, ef Jóna hefði ekki verið komin. Hún var svo
hræðilega leiðinleg. Það er leiðinlegt, að sjá allar
stelpur leika sér en vera alltaf bundin við þennan
aumingja bróðiir, sem aldrei gæli gengið eins og önn-
ur börn. Samt þótti henni innilega vænt um, að liann
vildi heldur vera hjá henni heldur en mömmu þeirra.
Það var aldrei minnst á það, sem kom fyrir á Höfð-
anum. Það eina, sem heyrðist um það var, að gamli
prófasturinn hefði tekið elzlu drengina, sem voru með
Bensa, tali og spurt þá eftir, hvernig slagurinn hefði
byrjað. Þeim bar öllum saman um það, að kaupmanns-
synirnir hefðu báðir veitzt að Bensa og ætlað að koma
lionum í sjóinn, en hann hal’ði haldið svo fast í Balda,
að hann hefði orðið honum samferða. Málið dalt því
algerlega niður og engum datt í hug að renna færi
fram af Höföanum það vor og sumar. Fimmmenning-
arnir höfðu óvanlega hægt um sig, enda voru allir
Tangastrákarnir við móupplekl næstu daga og vikur.
Markverðasti viðburðurinn var, þegar uppboð var
haldið á reitunum lians Bjössa gamla í Bakkabúð. Þó
fólkinu hefði fundizt fátt eigulegt, sem honum til-
heyrði, komu þó margir á uppboðið, sem ekki var úti
fyrr en komið var fram á nótt. Morguninn eftir kom
Gréta í Móunum, eldsnemma í Bjarnabæ til að segja
Signýju þær fréttir, að strákurinn hann Bensi hafi
bara boðið í bátinn og honum hafi verið „sleginn
hann“. Og hann er bara farinn að bika hann strax,
þykist ætla að fara að stunda sjó. Nátlúrlega verður
það til þess, að hann kæfir sig á honum og kannski
einhverjir fleiri vilji vera með honum. Eg hef hugs-
að mér að reyna að sjá um, að hann Kjartan minn fari
ekki með honum. En það er nú hægara sagt en gjörl.
Það er sama, hvernig ég bið hann, með góðu og illu,
að vera ekki með honum, þá er hann kominn að hlið
hans hvenær sem hann getur.“
Konan í Bjarnabæ var ekki alveg laus við þann
kviila, sem öfundssýki nefnist og spurði því, hvar
Hallfríður fengi eiginlega jieninga fyrir bátinn, því
sjálfsagt hefði hann kostað eitthvað.
Hún var nú svosem ekki í vandræðum með að greiða
úr þeirri flækju, nágrannakonan úr Móunum.“ Hún
hefur áreiðanlega nóg handa á milli, konan sú, þar
sem meðgjöfin með stráknum er. Þetta er efnabóndi
hann faðir hans. Hún tróð sér nú reyndar upp á milli
hjóna, þó hægt fari.“ Signý liafði heyrt það. Meira
að segja Gréta hafði sagt henni það sjálf oftar en
einu sinni. Það var engin hætta á, að það gleymdist.
Þó margt annað gleymist, verða það sízt yfirsjónir ná-
ungans, sem falla úr hugum manna.
„Jæja,“ það er meira hvað þessum strák dettur í
hug,“ sagði Signý, stuttlega.
Kannske fæ ég að fara á sjó með honum eitlbvert
kvöldið, hugsaði Sigga, en vogaði sér ekki að segja það
fyrr en Jónas faðir hennar kom inn. Hann var í landi
þessa viku við móvinnuna. Annars var hann vanur að
slunda sjó vor og haust. Yfir sláttinn var hann vana-
lega í kaupavinnu. „Heldurðu, pabbi, að ég megi fara
á sjóinn með Bensa eitthvert kvöldið, þegar Jói er sofn-
aður,“ sagði hún. „En hvað þér getur dotlið í hug,“
svaraði móðir hennar fyrir mann sinn. „Það er ein-
kennilegt hvernig krakkarnir láta með þennan strák.
Það er sama hvað honum dettur í hug, allt er það
ágætt.“ Jónas lagði sig ofan á ábreiðuna í hjónarúm-
ið. Jói litli lá fyrir ofan hann og nagaði kringlumola
áfergjulega. „Hefurðu ekki mjólkurlögg til að bleyla
þetta í handa veslingnum litla,“ sagði hann við konu
sína. Hún kom ínn með mjólk í bolla og dulu lil að
þurrka framan úr drengnum með. Þá ítrekaði Sigga
sína þýðingarmiklu spurningu, sem faðir hennar
skyldi ekki fyrr en kona hans sagði honum þessar
stórkostlegu fréttir, sem nágrannakonan hafði flutt
heim í eldhúsið lil hennar. „Þetta hefur alltaf verið
10
NÝTT KVENNABLAÐ