Nýtt kvennablað - 01.11.1953, Blaðsíða 6

VAXD BOPAB
SMÁSAGA
Þorgeir í Hvammi reið hægt heim traðirnar. Vanalega lét
hann Urána taka sprettinn heim í hlao, en nu var hann ekkert
aö ii>ta ser. jtlaim var að koma lrá danarheoi systur sinnar,
að brjosti hans hallaoist iitil stúlka, lol og sorgbitin. Hann
fann til innilegrar me iaumkunar metí þessu 7 ara moourlausa
barni, sem iiaim haiöi veriö beðinn fyrir. En hvernig mundi
honum ganga aö elna hiö heilaga ioioro, sem hann haioi gelið
systur siiiui uour enn bun iokuoi augunum í sioasta sinn. Ug
iivernig mundi kona hans taka þessum gesti, sem hun átti alis
ekki von á. ilunn haioi lengio boö um inorguninn uó systir
huns bæoi hann að lmna sig talarlaust, hun lægi iyrir dauð-
anum. iuonum iiaioi þott mjog vænt um þessa systur sína. —
Hun liaiöi giist sjomanni, sem drukknaöi lynr 5 árum. Þau
áttu þessa einu dóttur.
i'Oigeir kveio eida fyrir því, að hann gæti ekki fætt eða
klætt barnio, pví hunn var vel elnum buinn. Sjállur átti hann
aoems eina aottur barna, 5 ára gamla. hn hvernig myndi Sig-
rúnu konu hans lika pao, ao hann kæmi svona iynrvaralaust
með fósturdóttur inn í íjölskylduna. liann treysti á göfuglyndi
hennar, bun niyndt aldrei veroa vond viO hana. hn petta ein-
stæoingsbarn, sem var úrvinda af harmi þarinaoist vissulega
ástríkis og skilmngs, móðurlegrar nákvæmni. Ifann óttaðist að
Sigrun myndi aldiei geta sýnt henni sama kærleika og Gerðu.
hn nu var hann Kommn heim í hlao. hlann snaraoist ai baki
og gckk hrooum skiefum meö litlu stúlkúna í iangínu til svefn-
herbeigis þeirra hjóna, setti hana í kjifltu konu sinnar, sem
sat þar á stól, um leið og hann heilsaði henni með kossi. Konan
leit uudrandi á banuO, en svo sagoi hun iágt um JeiO dg hún
strauk vanga hans: „Þú þarlt ekki að segja mér neitt, ég veit
þao ailt, og hún skal vera velkomin til okkar." Hann þrýsti
vanga sinum að kmn hennar: „Góoa, göfuglynda konan mín.
Ég bar iullt traust til þín. Þessvegna kom ég með hana. Það
var sioasta ósk systur minnar áour en hún lézt, að við tækjum
barnio og yroum því sem foreldrar." „Við gerum það, sein í
okkar valdi stendur,“ mælti Sigrún um leið og hún horfði á
andlit litlu stúlkunnar með meðaumkunarsvip. Litla stúlkan,
sem soinaö haiði á Jeiðinni, var nú vöknuð og horiði hrædd og
undrandi á þetta okunna andlit, sem laut niður að henni. Svo
smeigoi hún sér úr fangi Sigrúnar, gekk út i eitt horn herherg-
isins, gieip hóndum íynr andntio og brast í grát. Sigrún gekk
til hennar og lagoi hönd sina á koll liennar. „Hættu nú að
gráta, góða mín, mælti hún hl/lega, „þú mátt ekki vekja Gerði
litlu, hún er rétt sofnuð. Vertu nú góð og hættu að gráta. Á
inoigun ieikur þú pér við hana, elskuna niína litlu, hún er svo
góð og falleg. Ég skal lofa þér að sjá litla andlitið á kodd-
anum, ef þú heiur ekki hátt. Ella reyndi að stilla grátinn.
Hún fylgdi Sigrúnu eftir að rúminu og leit á frænku sína.
Aldrei hafði hún séð jáfn yndislegt barn, andlitið bjart
og rjott, gullbjart hrokkið hár, munnurinn fríður og vottaði
fyrir brosi. Sigrún tók eftir aðdáuninni, sem skein úr augum
Ellu. „Þykir þér hún efcki falleg?“ spurði hún og móðurstoltið
ljómaði úr augum hennar. „Jú,“ svaraði barnið, lágri röddu
og starði án aíluts á rúmið. „Nú á að búa um þig í rúmi við
hliðina á þessu, og á möígun leikið þið ykkur saman allan
daginn. Heldurðu það verði ekki gaman?" mæ)li Sigrún, hlý-
lega. Hún fékk ekkert svar. Ella starði enn dúleidd á sofandi
barniö.
Þorgeir hafði gengið írá, nú kom hann inn með dálítið rúm-
stæði og var nú íano að búa um Ellu. Þvi næst var komið með
inat, en Llla vildi ekkert þiggja. AÖeins einu mjólkurglasi var
liægt uð ne.ða ofan i hana. Hún talaoi ekki orð, en háttaði
þegjundi og breiddi sængina upp fyrir höluð. Hún var bæði
þreytt og niourbeygð. Aldrei myndi hún geta kallaö þessa konu
mömmu, hún var svo ólik mömmu hennar. Ó, guð, þvi tókstu
liana elsku mömmu mina irá mér. liun reyndi að láta ekki
heyra til sín, en svo iór að lokum að gráturinn yfirbugaði hana
algericga og hún gret hátt og sárt. En þá var strokio blitt um
kinn hennar og sagt nieo miluum rómi: „Ella mín. Hættu nú
aö gratu, elsKu barn, þú vekur Geroi- litlu." Þetta var Þorgeir
frændi hennar, Sigrún var soinuð. „Eg ætla að halda í litlu
liendina þína og segju þér írá þvi, þegar vió mamma þín vorum
lítil og lekum okkur upp á hólnuin fyrir ofan bæinn, heima
hjá foreldrum okkur". ug svo sagói hann henni lrá gullunum
þeirra og leikjuuuin svo skemmtilega að hún gleymdi í bili
sorg sinni, en hlustaði hugfangin á hann, unz hún sofnaði. Þá
breiddi hann betur olan á hana, signdi hana og gekk svo hljóð-
lega til rúms síns.
Morguninn eitir vaknaði Ella við það að lítil hönd strauk
um vanga hennar. llun ieit tipp hálf nngluð, en mætti þá lógr-
um bláum barnsaugum, sem horfðu á hana. Gerður var komin
ao rumiiiu til lieniiar. Hun honoi htla stund á Ellu og sagði
svo, og augun ljomuðu af gleði: „l’abbi og mamma sögtíu mér
að þú ættir að vera systir mín og leika við mig. Klæddu þig
og kondu með mér lram í búr. Við iaum mjólk og brauð hjá
mömmu okkar, svo förum við út að skoða blómin, sem eru að
byrja að spretta." Á meðan Ella var að klæða sig lét Gerður
dæluna ganga, sagði henni frá litlu lömbunum, sem væru að
fæðast og ýmsu, sem henni þótt markverðast.
Söknuður Ellu citir móðunnissinn smá hvarf við það að
veTa meo þessari elskulegu litlu írænku, sem henni fór að
þykja inn.lega vænt um. Þær voru saman alla daga, og á kvöld-
in kmpu þær lilið við hlið og ióru með bænirnar sinar, svo
buöu þær pabba og mömmu góða nótt og lögðust til hvildar.
En ekki gat Ella feng.ð sig til að kalla Sigrúnu mömmu, þó
Gerður vildi að hún gerði það, en Þorgeir kaliaði hún frænda.
Sigrún var góð við Ellu litlu og lét hana hafa það sama og
dóttur sina, en þrútt fyrir það var eins og litla stúlkan væri
feimin viö hana og iéll lienni það illa. Hún minntist á þetta
við inann sinn: „Það er eins og barnið sé alltaf hrætt við mig,“
sagði hún eitt sinn við hann. „Mér finnst ég þó ekki vera vond
við hana, hef aldrei talað til hennar styggðaryrði. Ég lield að
hún sé frekar einþykk." Maður hennar brosti og sagði góð-
látlega: „Hún ber bura virðingu fyrir þér eins og allir hér á
heim.linu, góða mín. Þú getur nú verið nokkuð drottningarleg
stundum. Manstu ekki hvað ég var uppburðarlitill, þegar ég
bar upp bónorðið við þig. Ég taidi víst að ég fengi hryggbrot
eins og ailir hinir.“ Ilún leit glettnislega til hans. „Ég var nú
fyrst að hugsa um að segja nei, en varð litið á fallegu bláu
augun liín, og á bjarta hrokkna hárið, sein mér þótti svo fall-
egt. Þá gat ég ekki annað en sagt já. Og svo var ég búin að
koinast að þeirri niourstöðu, að þú værir rikastur allra biðlanna,
ekki af peningum, heldur af manngildi". „Það held ég að þú
ýkir nú,“ sagði hann brosandi, „en öllum þykir lofið gott, ekki
sízt frá eiginkonu sinni, því þær finna nú marga galla hjá
mönnum sínum, þegar þær eru giftar.“ „Og þeir hjá konunum",
sagði Signin glettnislega. „En nú förum við öll til berja i dag,
því nú cr lilessaður sunnudagur og ekki messað i okkar kirkju
d
NÝTT KVENNABLAÐ