Nýtt kvennablað - 01.12.1953, Blaðsíða 7

vera saman er yfir lyki. Antony sneri ]>ví aftur til
Alexandríu, og þar sem þau höfðu eitt sinn stofnað
klúbb til þess að skemmta sér og njóta lífsins, stofn-
uðu þau nú „Félag þeirra sem deyja saman,“ og biðu
örlaga sinna í dýrðlegum veizlum, en þó full örvænt-
ingar.
í námunda við musteri Isis hafði Kleópatra látið
byggja sér veglegt grafhýsi. Þangað voru allir gim-
steinar hennar og dýrgripir flutlir. Síðan var farið
með dauðadæmda fanga til hallarinnar og þeim byrl-
að eitur eða nöðrur látnar bíta þá. Kleópatra var að
Ieitast við að finna þægilegasta dauðadagann fyrir sig.
Octavían var kominn að borgarhliðum Alexandríu,
og Antony, er fékk sem snöggvast aftur sitt forna hug-
rekki, gerði árás og stökkti riddaraliði hans á flótta.
Við það óx honum hugur, og hann ákvað að lieyja
úrslitaorustu og sigra eða falla, en á síðustu stundu
yfirgáfu bandamennirnir hann, og hann stóð einn uppi
með fámennan hóp dyggra manna. Hann fór til hall-
arinnar. Þar barst honum sú fregn, að Kleópatra hefði
ráðið sér bana. Fyrst Kleópatra var dáin, var öllu
tapað, og Antony lét fallast fram á sverð sitt, sam-
kvæmt rómverskri siðvenju.
Hann dó ekki af sárum, en þó að hann grátbændi
inennina, sem hjá honum stóðu að Ijúka verkinu og
binda endi á líf sitt, brast þá kjarkinn. Annar sendi-
boði kom og bar fregnina um dauða Kleópötru til
baka. Hún var á lífi og beið hans í grafhýsinu.
Antony, sem var að bana kominn, bað hermennina.
sem stóðu umhverfis hann tárfellandi, að bera sig til
gramhýsisins, þar sem Kleópatra Iiafði lokað sig inni
ásamt tveim tryggum konum. Þær höfðú verið mjög
hræddar um, að verða handteknar af Octavían, og
höfðu fest slárnar svo rammlega fyrir dvrnar, að þær
gátu ekki opnað, en örvæntingin og ástin léði þeim
afl til Jæss að draga hinn deyjandi risa með köðlum
u])p á turnvegginn. Antony andaðist í örmum Kleó-
pötru. Hatrið var gleymt, en ástin frá fvrstu kynnum
Jæirra fyllti hjörtun.
Þegar Antony var örendur, konungsríkið tapað, og
hún sjálf dæmd, ef hún lifði, til Jiess að fylgja vagni
sigurvegarans fjötruð, þá gerði Kleópatra sína síðustu
tilraun til þess að vinna hylli eins Ilómverja enn, hins
kaldlynda Octavíans, og þar sem hann óttaðist, að
hún myndi svipta sig lífi, og ræna hann þannig Jæirri
sigurgleði að sýna niðurlægingu erkifjandmanns Róm-
ar, þá gerði hann henni friðartilboð, sem voru lygar
einar, og bauð henni ríki sitt aftur og öryggi fvrir sig
og börn sín.
En Kleópalra frétti um fyrirætlanir Octavíans, svo
að hún og hinar tvær tryggu konur flúðu til grafhýs-
isins. Þar lagði Kleópatra blómsveig á kistu elskhuga
síns og hvíslaði ástarorðum. Sorgartár runnu liljóð-
lega niður vanga hennar, síðasta von hennar var brost-'
in. Þegar hún hafði baðað sig úr ilmvötnum, lét hún
klæða sig í drottningarskrúðan, og settist að veizlu-
borði í síðasta sinn — ein.
Að loknum snæðingi, kom þræll til hennar með
fíkjukörfu. Hún tók körfuna brosandi og sagði: „Jæja,
hún er komin.“ Hinir dyggu þrælar höfðu ekki yfir-
gefið hana. Hún vissi, að þeir höfðu, samkvæmt beiðni
hennar falið eiturnöðru undir fíkjublöðunum. Hún
myndi ekki hljóta smánarlegan dauðdaga né hlusta á
fagnaðarlæti rómverska lýðsins. Kleópatra myndi
deyja sem drotlning, velja sér dauðadaga á þeirri
stund, er hún kaus sjálf. Og stundin var komin.
Hún þrýsti litlu eiturnöðrunni að brjósti sínu, næst-
um ástúðlega, og síðasti afkomandi Ptolemyættarinnar
sofnaði hinzta svefninum.
Vegna kaldhæðni örlaganna, rættust metnaðardraum-
ar þessarar miklu konu eftir dauða hennar, því að
Róm tók upp siði og menningu Alexandríu og mynd-
aði í sannleika egypzkt-rómverskt heimsveldi. En það
var Octavían, en ekki Cæsaríon, sem sat á veldisstóli.
Lauslega þýtt. — Sigurlaug Björnsdóttir.
ANDSTÆÐUR
Mélshátturinn segir:
Svanurinn hefur himneska rödd
en helviskan anda.
Einar Benediktsson segir:
í svanalíki lyftist moldin hæst.
Maríud&vaefH
Ileyrðu, hjúlpin skiera,
liininnríkis hlóm.
Mig tekr mörR að hræra
mótffjörð vizku tóm.
I»að er liin liæsta huffgan m£n
að dikta nokkuð, drottins brúðr,
um dýrðar verkin þín.
Hvað má, sætleg sæla,
syndug tunga mín
mynda neitt eða mæla
um mildiverkin þín,
þar sem englar, jörð og menn
fá þitt aldri fullgjört lof,
þótt fari til aliir senn.
I*etta cr fyrsta og siðnsta erindi kvæðisins.
lljálpin skæra og sætleg sæla er Marfa mey.
NÝTT KVENNABLAÐ
5