Nýtt kvennablað - 01.12.1953, Blaðsíða 13

gerðu það sama. Signý tók svari Bensa. „Hann hefur
ekki ætlað að henda í manninn. Hann gerir það
aldrei.“
„Hann henti honum niður í fjöru,“ sagði Sigga.
En Gréta var of reið til þess að gefa orðum þeirra
mæðgna gaum. Hún kallaði í annað sinn til sona sinna.
Þeir komu með ólundarsvip upp að snúrunni og
spurðu, hvað hún vildi, svo sem? „Eruð þið að hugsa
um að fara að henda grjóti á eftir fólki, eða hvað? Ég
skal- taka í ykkur, ef þið leggið það ekki niður,“ raus-
aði hún ofsareið. „Svo skuluð þið ekki fá að koma
nærri Bakkabúð, ef ég má ráða. Hallfríður skal fá að
heyra hvernig sonur hennar hagar sér sem ég-er lif-
andi manpeskja.“
„Við köstuðum hara steinum í fjöruna11, sögðu litlu
hræðurnir.'
„Þáð er ófagurt tii afspurnar, að láta bráðókunnug-
an mann sjá hvernig þig hagið ykkur,“ sagði Anna,
hæglátlega. Drengirnir stóðu skilningslausir yfir öll-
um þessum ásökunum og rangluðu í áttina heim að
Móum. En Kjártan bróðir þeirra hélt áfram að þekja
með Bensa og lét sem hann heyrði ekki til móður
sinnar.
Ferðamaðurinn var komirin inn í Víkina og þessi
óviðkunnanlegi atburður þokaðist með honum inn í
fortíðina, en Gréta var jafn reið' og áður og kallaði til
Kjartans, að hann skyldi bara liafa sig heim, eða
hann vissi hvað það þýddi og stökk ofan að bænum.
„Það skal ekki verða næsta dag, sem þú verður í „slag-
togi“ með Bensa í Bakkabúð, skal ég lofa þér, og líka
enda,“ sagði hún.
Sigga horfði alveg hissa á Grétu og .skildi ekkert í
því, að hún skyldi vera svona reið yfir því, sem henni
kom eiginlega ekkerl við. Hún færði sig nær föður
sínum, sem sat á kassa í bæjardyrunum, óglaðlegur á
svip eins og vanalega, einkum þegar hann sat með
Jóa litla. Nú var hann allt í einu farinn að brosa að
fjarskanum í Grétu. Honum var alltaf svo up])sigað við
hana. „Hvað gengur að þér Gréta?“ sagð’i hann. „Er
ekki eins gott að drengurinn hjál])i Bensa eins og hann
ólátist einhversstaðar annars staðar, engum til gagns?
„Þú lieldur kannske að ég kæri mig um að hann læri
þetta fallega framferði af honum?“ „Hann gæti lært
það lakara einhvers staðar annars staðar,“ sagði Jón-
as ertnislega. „Það er víst ekkert ljótt við það. þó hann
þeki kofana þá arna. Hefur ekki lekið hjá ])ér eins og
öðrum hérna í nágrenninu. Cætirðu ekki þegið, að
Kjartan tæki það eftir honum?“ „Það er engin hætta
á að það verði apað-eftir, sem gott er, heldur hitt, sem
lakara er, eða heldurðu, að ég kæri mig um, að þeir
geri sig að þeim fíflum að taka upp stóra steina og
NÝTT KVENNA.BLAÐ
gera sig líklega til að henda þeim á eftir bráðókunn-
ugum mönnum eins og hann gerði áðan. Þú hefur lík-
lega séð það alveg eins og við. Ætlaði að grýta hráð-
ókunnugan myndarmann, sem kom og spurði eftir
henni móður hans. Svo laug hann því, að hún væri
ekki heima. Ég á svo sem engin orð til yfir þctta.
hvernig strákurinn hagar sér,“ fjasaði Gréta og leit út
undan sér til Onnu í þeirri von að henni fyndist hún
vandlát og siðavönd við syni sína.
, „Þú þarft víst ekki að’ ó.ttast að þínir strákar fari að
henda steinum í karl föður sinn, þegar hann kemur
heim í kvöld. Slíkt gera ekki börn, sem eiga almenni-
lega feður,“ sagði hann með.kæruleysislegu glotti. ,,Þú
meinar þó ekki, að þetta hafi verið hanu faðir hans?“
spurði Anna. „Jú, víst var það hann,“ sagði Jónas og
nú hló hann hátt að vandlætingarsvipnum.á konunum.
„Hverslags ósköp eru að heyra þetta,“ sögðu konurnar
samróma.
„Honum hefur líklega ekki verið kennt vel fjórða
boðorðið," sagði Anna. „Líklega ekkert boðorð! Skárra
er það uj)])eldið! Þelta er þó ekki kaupstaðarbarn,
sem vanalegt er þó að hnýta í, hvernig þau séu upp-
frædd. Það er óhætt að segja um liann, að hann sé
dæmalaus unglingur. Það voru móttökur, sem hann átti
aumingja maðurinn." Grétu var nú að mestu runnin
reiðin, því hér var eitthvað, sem vakti forvitni hennar
til fulls. „Var þetta nú liann faðir hans. Ég segi nú
ekki annað en það, að hann á svei mér myndarlegan
föður, strákólánið“, sagði hún, „enda er hann ekki
ólaglegur,“ bætti hún við.
„Ég er viss um að hann hefur verið fjarska vondur
við Bensa, fyrst hann gerði þetta“, sagði Sigga, án
þess að skilja hvernig nokkru barni gæti verið illa við
föður sinn.
Það leit ekki út fyrir að neinn hefði heyrt til henn-
ar. Konurnar hengdu seinustu spjarnirnar á snúruna
og grufluðu út í hvað þarna lægi í leynum, ekki ólík-
legt, að það væri æsandi að vita eitthvað meir um for-
tíð IJallfríðar. Það hafði víst gengið talsvert á þarna
á Fjalli, þar sem þessi myndarlegi bóndi bjó, þegar
það kom upp úr kafinu, að Bensi væri væntanlegur í
þennan heim. Það var nú reyndar enginn, sem um það
gat sagt, neitt að heitið gaHi, nema Þura gamla í Bót.
og sögurnar hennar þóttu nú stundum ekki vel áreið-
anlegar. Jónas var kominn með sinn vana hæglætissvip
og farinn að leika við Jóa litla með skrautlegum bolta.
sem var gjöf frá Bensa í Bakkabúð, þegar kona hans
kom út í dyrnar og bauð nágrannakonunum að koma
inn og fá sér kaffisopa. Það hýrnaði yfir þeim við
lilhugsunina uni bragðgóða kúmenkaffið hennar Sig-
nýjar. Samt voru þær óvenjulega fátalaðar. Það var
11