Nýtt kvennablað - 01.01.1954, Blaðsíða 7

Dön.sku prinsessurnar í grœnlenzkum sparibúningum.
njótum bællra kjara, svo er óttinn við umfyeiminn.
Þegar endurtekið er í umræðum, hve yngri kvnslóð-
in megi og eigi að vera ]>akklát næslu kynslóð á und-
an, sem fengið hafi henni upp í hendur „fullt hús
matar“, allar umbæturnar til hetri lífskjara, þá skella
sumir við skollaeyrum. Hún hefur sem sé líka komið
landinu okkar inn í þjóðbraul þjóða, svo við erum
óttaslegin. Og það er ekki meixa en það standist á.
hvað unnist hefur og hvað ta]>ast hefur. Og þar að
auki, er við konurnar höfum fengið okkar hlut þæg-
indanna, þá stendur þó stærsta vandamálið oft þvers-
um fyrir dyrum okkar. Það næstum stækkar að sama
skapi sem öðrum er rutt úr vegi. Vandamál uppeld-
isins, lífsglíma aldanna, hún er ekki unnin. En meðán
Guð gefur okkur heilsu getum við stuðlað að sigrinum.
Gleðilegt ár.
•
Frá Hollandi var Nýju kvennablaði skrifað, og
það beðið að útvega litauppskrift og prjónamynztur
af Islands-treyju, eins og þeim, sem prinsessurnar eru
í. Enn er okkur ruglað saman við Grænlendinginn.
Segðu mér söguna aftur
1 litlum l>æ við litla vík bjó lítil gómul kona. Hún var upp-
alin á )>eim timum, er lítið var um mat á íslandi. Hver veit,
nema liún hefði orðið stærri, ef hún hefði fengið nóg að horða,
er hún var barn. „A minum uppvaxtarárum gengu börn ekki
frá leifuni," sagði hún oft. Hún ólst upp við fátækt og erfið
kjnr. Fátæktin var hennar tryggi förunautur frá vöggu til graf-
ar. Bærinn hennar var aðeins ein einasta lítil baðstofa með
litlum glugga á móti norðri. Rúmið hennar var vestan megin
í baðstofunni, en gegnt því var annað riim. er önnur gömul
kona svaf í, er hún Jéði húsaskjól. Á inilli rúmanna var borð.
Annar liúsbúnaður var ekki í bænum hennar, og fyrir suður-
gafli stóð lítil eldavél. Timblirgólf var i miðri baðstofunni, en
bálkur meðfram veggjum. Er ég kynntist þessari konu, var
komið að sólsetri i lífi hennar. Hún hafði misst mann sinn og
mörg börn sín í a'sku. En nokkur börn hennar vorti nú upp-
komið fólk. Hún hafði nú flutzt úr sveitinni sinni, frá litlu
jörðinni er hún hafði búið á blómatimann úr ævi sinni, frá
jörðinni, þar sem hún hafði unnað og inisst, séð vonir fæðast
og vonir deyja. Frá jörðinni, sem hún hafði arið og yrkt, frá
jörðinni, sem hún hafði fórnað kröftum sínum og þreki, en
einnig oft þegið af svo rikuleg laun erfiðis síns, að henni var
unnt að fæða og klæða barnahópinn. Nú hafði hún sezt að i
þessum litla bæ við þessa litlu vík, bogin í baki og þrotin að
kröftum eftir niargra ára strit og erfiði, sorgir og bitra lífs-
reynslu. Nú hafði hún ofan af fyrir sér með því að spinna og
prjóna fyrir nágrannakonur sínar. Frá barnæsku hafði hún
unnið, og hún leit á það sem eitt af mestu og beztu náðargjöf-
um lífsins að liafa þrek og kraft til að vinna. Heitasta ófk
hennar var sú, að hún þyrfti ekki að lifa sjálfa sig, að hún
gæti verið sjálfri sér nóg til hinztu stundar.
Eitt var það, sem framar öðru einkenndi þessa gömlu konu.
Það var hið hlýja góða viðmót hennar og glaða lund. Hún var
rík í fátækt sinni. I.ífið liafði beygt bak hennar ,en ekki sál
hennar. Ifún hafði staðið af sér storma og hretviðri lífsins
án þess að láta það rista rúnir beizkju og kala i sálarlif sitt.
1 vöggugjöf hafði hún fengið góða greind og göfugt hjarta,
hvort tveggja hafði hún verndað cg þroskað, þrátt fyrir erfið
skilyrði hið ytra. Ilún hafði helgað sér trúna á hið góða og
giifuga í Iifinu. Henni fannst alltaf, að hið góða ætti og hlyti
alltaf að sigra í liverju máli. Þess vegna var öllum gott að vera
i návist hennár. Til hennar lögðu margir leiðir sínar, bæði ung-
ir og gamlir, allir komu ríkari af fundi hennar en þeir fóru.
L-ítil stúlka ber að dyrum í litla bænum hennar og kallar
inn: ,,Ert þú heima?“ „Gamla konan svarar: „Ert það þú, rýjan
mín.“ „Já,“ segir Iitla stúlkan, „ég hef rennt mér á sleðanum
mínum, en er nú orðin þreytt. Mig langar að koma til þin, áð-
ur en ég fer heim að sofa.“ „Komdu þá inn, skinnið mitt.“ í
göngunum fram af baðstofunni fer litla stúlkan úr snjósokkun-
um sínum. Inn til gömlu konunnar vill hún ekki koma snjóug.
Gamla konan situr á rúminu sínu og þeytir rokkinn. Hver
kemban af annarri teygist í örsmáan þráð, og senn verður
snældan full. Litla stúlkan lítur bænaraugum á gömlu konuna
og segir: „Segðu mér söguna aftur, söguna sem í gær.“ „Þér er
kalt í-ýjan mín. Farðu liérna upp fyrir mig.“ Litla stúlkan
skríður upp fyrir liana. Gamla konan stendur upp, lyftir upp
ábreiðunni af rúminu og vefur utan um litlu stúlkuna. Síðan
sezt hún við rokkinn og byrjar á sögunni. Einu sinni var kóng-
ur og drottning í ríki sínu .. Er Iitlu stúlkunni hitnar,
NÝTT KVENNABLAÐ
5