Nýtt kvennablað - 01.01.1954, Qupperneq 12

Guðrún frá Lundi:
ÖLDUFÖLL
FRAMHALDSSAGAN
„Þú heíðir átt að loí'a þeim að vera þar, sem þeir
voru. Þeir liafa víst aldrei gengið bláir eða blóðugir
undan Bensa.“
„Nei, það liefur aldrei komið fyrir, hann hefur allt-
af verið góður við þá. En mér ofhauð, þegar hann
greip upp steininn og drengirnir hermdu þetta eftir
honum. Þú hlýtur þó að sjá það og viðurkenna, að mér
var það hreint ekki láandi,“ sagði Gréta og saup á-
nægjulega ilmandi kaffið. Þá geystist Þorbjörg í
Nausti inn, bauð góðan dag og bað Signýju að lána
sér eldspýtur, hún hefði hvergi getað fundið stokkinn
heima hjá sér. Þá var sjálfsagt, að hún drykki kaffi,
fyrst hún kom áður en búið var úr könnunni. Þor-
björg setlisl á rúmstbkkinn hjá Siggu, sem ekki var
farin að hreifa sig og sagði að alltaf væri vandi vel
boðnu að neita, einkuin þegar kaffilyktin væri svona
góð og freistandi. Gréta ræskli sig áður en hún byrj-
aði samtalið við mágkonu sína, saup á kaffinu og
ræskti sig aftur. „Ekki trúi ég öðru en þér hefði of-
boðið, Þorbjörg, ef þú hefðir séð til Bensa, þessa eftir-
lætisgoðs þíns í gær,“ sagði hún með meinfýsnu glotti.
„Hann bara tók upp stein og ætlaði að kasta honum í
sveitamann, sem kom í því mesta sakleysi, sem ha-gt
er að hugsa sér og spurði eftir móður hans og svo
laug hann, að hún væri ekki heima.“
„Ég var nú að hengja út þvott alveg eins og þið og
sá til hans,“ anzaði Þorbjörg. „Ætli þú hafir ekki séð
anzi lítið, hvað saklaus hann var. Eg hefði áreiðanlega
ekki verið neitt óánægð yfir því, þó hann hefði gert
alvöru úr því að kasta steinvölunni á eftir honum.“
„En veiztu nú bara, að þetta var enginn annar en liann
faðir hans, eða það sagði hann Jónas hérna. Ég býst
við, að mér sé óhætt að hafa það eftir,“ flýtti Gréta
sér að segja.
„Við höfum sjálfsagt þekkt hann vel, bæði Bensi og
ég,“ sagði Þorbjörg. „Ef hann hefði ekki varið hon-
um dyrnar hefði ég gert það. Mér er það vel kunnugt,
hvemig ljann kom fram við Hallfríði. Það ætti ekki
illa við, að hann færi að venja komur sínar til hennar!“
„Hann hefur ætlað að fá sér kaffi, manntetrið,“
sagði Gréta, svo bætti hún við háðslega: „Einhvern
tíma hefur þó verið hlýlegt á milli þeirra.“
„Hann hefur sjálfsagt fengið kaffi hjá kaupmannin-
um eins og vanalega. Hann er einn af þeim, sem leggja
mikið inn vor og haust. Þeir eru alltaf settir inn við
tnatborðið í kaupmannshúsinu,“ sagði Þorbjörg, kyssti
Signýju fyrir kaffið og gekk til dyra, en snéri sér við
í dyrunum og talaði til Grétu: ,,Eg heyrði að önnur
hyor ykkar Önnu var að tala um að klaga Bensa fyrir .
Hallfríði. Ef þið gerið það, skuluð þið fá kveðju frá
mér á eftir. Svo var hún horfin.
„Það er aldrei, að hún sé merkileg núna, gribban
sú arna,“ sagði Gréta. „Það er meira dálætið, sem bún
hefur á þeim mæðginum. Það er víst líka einu mann-
eskjurnar, sem hún er almennileg við.“
En Gréta hafði sagt þetta svo oft, að það var engin
ástæða til að svara því, en Sigga sagði í hálfum hljóð-
um, að alltaf væri hún góð við sig.
„Jæja, það er allt gott, þegar þrennt er og Hannes.
gamli formaður sá fjórði,“ hnusaði í Grétu. „Ég get
nú ekki einu sinni bætt því við, að gott eigi þeir, sem
náðarinnar njóta.“
Svona endaði þessi áhrifamikli viðburður. Það var
aldrei borið í mál milli sambýliskvennanna uppi í
Móunum að klaga Bensa fyrir ógestrisni hans, en .þær
langaði því meira að frétta eitthvað um föður hans,
en það var ekki þægilegt, því að hann bjó í þó nokk-
urri fjarlægð fram í dalsbotni og fáir kaupstaðarbúar
þekktu hann neitt að ráði, vissu bara, að hann var
efnaður. Það gaf honum mikið gildi í augum fátækl
inganna.
Það var ekki löngu seinna, að nýjar markverðari
fréttir voru bornar milli Tangabýlanna. Það var nú
bara ekkert annað en nú áttu allir krakkar að ganga
á skóla, hvort sem þeir voru ríkir eða fátækir. Nú var
ekki nóg, að þau lærðu kverið og biblíusögurnar ög'
eitthvað svolítið í skrift og reikningi, heldur áttí að
kenna þeim í mörgiim öðrum bókum. Þau máttu svo
sem biðja fyrir sér, vesalingarnir, sem ekki voru hálf-
læs. Maður hafði þá heyrl, hvernig þessir kennarar
voru. Höfðu þau útundan. sem fátækust voru og vcrst
að sér. Og svo var verið að innrétta „geymslu gím-
aldið“ í norðurendanum á húsi ])rófastsins. Þar átti
svo sem kennslan að fara fram. Þau yrðu ekki öfunds-
verð krakkaskinnin hérna ulan af Tanganum af því að
vera undir handarjaðrinum á höfðingjaslektinu því.
Svona voru umræðurnar, sem Sigga litla heyrði til ná-
grannakvennanna fram í eldhúsinu, meðan hitað var á
katlinum. Þær gerðu hana kvíðandi og hjartveika, því
að hún var illa læs og vissi því hvert hlutskipti sitl
yrði. Eitt kvöldið, þegar allir sváfu í rökkrinu, læddist
hún ofan í Bakkabúð, til að tala við Bensa um þessa
„eldraun“, sem framundan var fyrir þeim, og mörg-
um öðrum. Bensi var með nýjar bækur, þær urðu allir
krakkar að hafa í skólanum. Hún eins og aðrir. En
það var ekki búið að kaupa hennar fínu og fallegu
NÝTT KVENNABLAÐ
10