Nýtt kvennablað - 01.01.1954, Blaðsíða 13

Nýtt kvennablað - 01.01.1954, Blaðsíða 13
bækur. Hún færði sig til Bensa, þegar hún hafði kastað kveðju á þá, sem inni voru, þau mæðgingin og Þor- björgu í Nausti. „Þú ert búinn að fá þessar bækur,“ sagði hún döpur. „Kvíðirðu ekki fyrir skólanum?“ „Kvíði fyrir? Ekki aldeilis. Það verður nú reglu- lega gaman að fá að læra allar þessar bækur,“ sagði Bensi með sínu vanalega hugrekki. sem alltaf smitaði frá sér. „En strákarnir láta okkur aldrei í friSi,“ sagði Sigga- „Þeir skulu þá fá til tevatns," sagði Bensi digur- barkalega. „Það er líklegt, að kennarinn líti eitthvað eftir því, að börnin hagi sér almennilega,“ sagði Þorbjörg í Nausti. Hún var að sauma blússu handa Bensa í skól- ann, „Ertu búin að fá nokuð nýtt til að vera í þegar þú ferð að ganga í skólann, Sigga mín?“ spurði Hall- fríður. „Nei, ég verð í kjólnum, sem ég fékk frá Þor- björgu á seinustu jólum,“ sagði Sigga. Hún vissi, að Bína í Móunum fengi ekki nýjan kjól og var þess vegna' ánægð með sitt hlutskipti. . „Segðu mömmu þinni, að ég ætli að hugsa þér fyr- ir kjól og kápu í skólann,“ sagði Þorbiörg. ' „Og kápu líka!“ hrópaði Sigga yfir sig glöð og hljóp upp um hálsinn á Þorbjörgu án þess að segja eitt orð, svo þaut hún heim til þess að segja mömmu sinni tíðindin. „Skárri verða það nú fínheitin á þér, að fara að „spássera í kápu,“ sagði Signý, „alltaf er Þorbjörg jafn góð við þig.“ Vertu viss um, að hún vendir einhverjum eldgöml- um jakka handa henni“, gall í Grétu í Móunum, sem var gestur í Biarnabæ. „Hún fer varla að kaupa nýtt efni, ef ég þekki hana rétt.“ „Til þess væri hún þó manna vísust,“ sagði faðir Siggu. „Hún fer varla að gefa henni notaðar flíkur nú frekar veniu.“ „ViS sjáum nú til,“ sagði Gréta. Eftir nýárið átti kennslan að byrja. Allir Tanga- krakkarnir kviðu fyrir, en reyndu þó að sýnast hug- rökk, þegar þau lögðu af stað í fyrsta kennslutímann. Kennarinn tók á móti þeim í ganginum fram af skóla- stofunni, heilsaði þeim öllum með handabandi og bauð þau velkomin. Hann hjálpaði Siggu og Bínu úr káp- unum og hengdi þær upp fvrir þær. Þeim létti tals- vert fyrir brjóstinu við svona hlviar viðtökur og vog- uðu að líta framan í kennarann. Hann var hvorki ung- ur né gamall, þeim fannst hann vera ákaflega laglegur. Inni í skólastofunni sátu allir fínu strákarnir og horfðu með sínum vanalega yfirlætissvip til fátæklinganna ut- an af Tánganum, þegar þeir komu inn, feimnir og ur>p- burSarlitlir eins og venjulega. Bensi einn bar höfuSið •NtTT. KVENNABLAÐ eðlilega hátt og horfði ögrandi til þeirra fínu and- stæðinga sinna eins og hann vildi segja: „Þið megið hreykja ykkur svo hátt sem þið getið. Ég er ekki smeik- ur við ykkur heldur en fyrri.“ Ragnar tautaði í hálf- um hljóðum: „Flestir þykjast nú geta lært, þegar Bensi skrattakollur ætlar að fara að setjast á skóla- bekkinn.“ „Nú byrjar hann kannski,“ andvarpaði Sigga við eyrað á Bínu. En það varð aldrei nema byrjunin. Kennarinn skrif- aði nafn fátæku krakkanna í bók. sem liann var með og Sigga dáðist að því, hvað hann skrifaði vel. Svo voru þau öll látin lesa. Ragnar glennti sig og hló, þeg- ar þau lásu skakkt. Þá hvessti kennarinn á hann aug- un og sagSi: „Sittu kyrr Ragnar og vertu ekki með neinn kjánaskap, eða þú getur farið’ fram á meðan börnin lesa.“ Þá hætti hann strax að hlæja, en hann glennti sig og hermdi eftir þeim krakkanum, sem kallaður var til aS lesa, ef kennarinn snéri baki að honum. OrSin stóðu föst í hálsinum á Siggu og Bínu af feimni. „Gætið’ þið að því börnin góS,“ sagði kennarinn, án þess að líla við, „að það er þarna spegill á þilinu, sem hermir eftir allar fettur og kæki, sem þið hafið.“ Allir krakkarnir litu á spegilinn, eiginlega hafði enginn tekið eftir honum fyrri. Þar sást yfir alla stofuna. Ragnar varð blóðrauður og hætti öllum ertingum en hugsaði sér að jafna reikningana, þegar frímínúturnar kæmu. Honum sveið undan storkandi augnaráði Bensa, þegar hann stóð upp úr sæti sínu og gekk til kennar- ans til að lesa. Hann var hraðlæs. Kennarinn klapp- aði honum á herðarnar ánægjulegur á svip og sagöi: „Þú lest ágætlega vinur. Ég hlakka til að kenna þér.“ Þá var fínu félögunum nóg boðið. Þeir brostu háðs- lega eins og þeir vildu segja: „Skyldi ekki geta skeð að hann lækki í áliti, þegar hann fer að þekkja hann betur.“ Kennarinn var á vakki úti meðan börnin höfðu frí. svo að ekkert koin fyrir af öllu því fyrirkvíðanlega, sem yfir hugum litlu stallsystranna hafði vofað í langa tíð. Þær voru ólíkt hressari í bragði, þegar þa:r gengu heimleiðis en um morguninn. Bína fann til þess að kápan hennar Siggu var ólíkt fallegri en hennar. sem var uppgjafaflík af eihverri hreppstjóradóttur fram í sveil, en hún var of góð telpa til þess sö það vekti lijá henni gremju. Aðal umræðuefnið var kenn- arinn. Hann var orðinn eftir nokkurra klukkutíma viðkynningu sá dásamlegasti maður, sem þau höfðu séS. Þvílík augu! Svona dökk brún. Ellegar nafnið hans, Andrés! ÞaS var svolítið fallegt, og þá mátti ekki gleyma skriftinni. Enginn búðarmaður skrifaði eins vel. Ekki einu sinni gamli prófasturinn. Bína endaði ■ 11

x

Nýtt kvennablað

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Nýtt kvennablað
https://timarit.is/publication/767

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.