Nýtt kvennablað - 01.01.1954, Blaðsíða 15
Ilollalcg^iiig'ar
Ég lagði eyrun við, þegar „piparmey" 64 ára og gifl
kona töluðu saman. Sú ógifta sagðist ekki liafa gift
sig, af því hún fékk ekki þann, sem hún vildi „sína
hjartans ást,“ og nú sagðist hún sitja einmana heima
hjá sér og sjá eftir, að hún tók ekki þeim „næst bezta.“
Segist nú segja ungu stúlkunum: „Giftið ykkur, slúlk-
ur!“ En sú gifta sagðist hafa reynsluna, og sagðist
gefa ungu stúlkunum gagnstæð ráð.
Ég álíl að við aHtum að veita athygli, livað hin ein-
mana, gamla kona segir. Ógifta konan hlýtur að eiga
margar þungbærar og erfiðar stundir, því það er nú
einu sinni svona, að það er á móti eðli heilbrigðrar
konu að eiga ekki heimili og lifandi manneskjur, sem
hún á sjálf, til að fórna sér fvrir. Auðvitað getur hjóna-
band misheppnast. En liaHtan á því er áreiðanlega
meiri hjá þeim, sem gifta sig í blindni ofurástar, en
hinum, sem gera það með opnum augum, þó að brjóst-
ið sé ekki sjóðheitt. lJví áreiðanlega er það alltaf eitt-
hvað, sem bindur tvær verur saman, ef þau stíga hið
stóra S])or.
Vitaskuld gera þau það ekki nema njóta fyllstu sam-
úðar hvors annars.
Vonandi eignast konan barn. Fær að lifa lífinu, í
meðlæti og mótlæti, gleði og vonbrigðum. Ef hún er
heilbrigð og góð í sér: má það vera mkið ómenni, sem
hún hefur lent á, ef bæði hún og hann bera ekki eitt-
hvað úr býtum, og án efa meira en hin ógifta; jafn-
ingi hennar, sem alltaf lifir í gráum hversdagsleika,
eftir að sígur á seinni hlutann.
Ég er ógift, er komin yfir þrítugt, en ungleg og kát.
Það öfunda mig margir. Ég hef þægilegt, vel borgað
starf og á ættingja og vini. En að hvaða gagni kemur
mér það? Það eru ekki mín eigin litlu börn, sem ég
kenni kvöldbænirnar, ekki þau, sem gleðjast vfir ævin-
týrunum og „gömlu húsgöngunum,“ eða yfir því að fá
nýja sokka og vettlinga.
Hvað ég skil vel, þegar Sigrid Undset lætur stúlkuna
segja: „Ég skammast mín ekki fyrir að óska, að ég
ætti barn og heimili, sem þarfnaðist mín til að geta
verið til, heim, sem hætti að vera öðrum það, sem hann
væri, ef ég hyrfi af sjónarsviðinu."
Vinir mínir segja við mig: „Að þú skulir ekki vera
gift Nína!“ Ég finn, að ég gæli skapað gott heimili —
ég er sár við sjálfa mig að hafa ekki hugsað skvnsam-
lega um þetta fyrri. Nú umgengst ég bara frændfólk.
Hjón með börn, og afa og ömmur. Þó hefur þessi at-
hugasemd: „Að þú skulir ekki vera gift Nína,“ jafn-
vel giftu mannanna, hlýjað mér um hjartarætur.
Nína.
APPELSÍNUSÚPA
1 1. vatn.
3 dl. appelsínusafi.
y2—% matsk. kartöflumjöl.
Vatn, sykur.
Þegar vatnið sýður, er það jafnað með kartöfln-
mjölsjafningi. Ofurlítið flus látið út í, en gætið þess,
að ekki sé neitt hvítt í flusinu, því að það.orsakar
remmubragð. Rétt áður en borða á, er appelsínusaf-
inn látinn í. Það bætir súpuna mikið, að láta appel-
sínusneið með ofurlitlum rjóma ofan á í hvern disk.
SÍTRÓNUSÚPA
U/4 1. vatn.
2 sítrónur.
35 gr. smjörlíki.
35 gr. hveiti.
2 eggjarauður eða 1 egg.
75 gr. sykur.
Tvíbökur.
Sítrónurnar eru þvegnar, og önnur er flvsjuð. Það
flus er soðið með vatninu í 5 mínútur. Hin sítrónan
er spressuð. Stírónuvatnið er síað. Smjörlíkið brætt í
potti, hveiti hrært í og þynnt út með sítrónusoðinu.
Hrært í, þar til sýður. Þá er sítrónusafinn settur út í,
en ekki má sjóða eftir
það. Eggjarauðurnar eru
hrærðar með sykrinum í
súpuskálinni, þar til þær
eru Ijósar. Þar í er súp-
an hrærð. Má ekki sjóða.
því að þá ystir súpan.
Borðuð með tvíbökum.