Alþýðublaðið - 09.10.1923, Síða 1
1923
Þr’iðjudaglnn 9. október.
233. tölublað.
Borgeisa'fuDdur.
Kosningaskrifstofa Alþýðnflokksins
er í Alþýðuhásinu. Veitir hún kjósendum allar nauðsynlegar
uppiýsÍDgar áhrærandi aiþingiskosniogarnar og aðstoðar þá,
er þuria að kjósa fyrir kjördag vegna brottfarar eða heima
hjá sér vegna vanmættis til að sækja kjörfund, og enn
fremur þeim, er kosningarétt eiga í öðrum kjördæmum.
Frambjóðendur á B-listanum
boðuðu til kjósendafundar í Nýja
Bíó ki. 2 á suunudaginn eftir því,
sem auglýst var í »Vísk á laug-
ardaginn. En er þeim var bent
■á, að þessl íundarboðun íæri í
bág við helgidagalögg jöfina, fæi ðu
þeir /uodarbyrjunina til ki. 3
með auglýsineu í »Morgunblað-
inu.« Ekki buðu þeir frambjóð-
©ndum Aíþýðuflokksins á fund-
inn. Jón kaupmaður Þorláksson
setti fundinh og nefndi séra Ólaf
Ólafsson íríkirkjuprest tii íuod-
arstjóra. Síðan talaði Jón í fuilarr
hálítíma. Gat hann þess, að fyrst
myodu þrír af frambjóðendum
B-Iistans tala eftir þörfum, en
að því búuu ytði tveim af fram-
bjóðendum A-listans gefinn kost-
ur á að tala, ef tfmi leyfði.
Síðan mintist hann á fjármálin
og skuldir ríkisins, er hann gerði
mikið úr, en gat ekkert um
skuldir braskaranna. Vildi hann
látí leggja niður landsverzlun
og seija eignir ríkisins til lúkn-
ingar skuldum. Lággengið kvað
hann stafa at því, að »framleiðsl-
an ko taði meira í íslerzkum
pappírskrónum en fyrir hana
tengist í erlendum gullkrón-
um<.(!) Kvaðsthann verða sparn-
aðarmaður fyrst um sinn óg móti
framförum og því íhfddsmaður,
en þorði þó ekki að afoeitá
frjálsíyndi, þótt hann vi'di berj-
ast móti nýjum stefnum. Þá tal-
aði Msgnús Jónsson, og gerir
Alþýðublaðið honum ekki til
skammar að hafa neitt eftir af
því, sem hatin sagði. Lárus Jó-
hannesson las stutta grein upp
af blöðurn. Les hann skýrt og
greinilega. Jón Baidviusson tók
þá íii máls, og sagði Jón Þor-
láksson séra Ólafi að láta hann
og Héðinn hafa tíu míaútur
hvoru. Jaínframt því, sem Jón
rak verstu fjarstæður Jóns Þor-
lákssonar ofan í hann aftur,
sýndi hsnn fram á óheilindi
burgeisanna og óhæfileika þeirra
til samvinnu um stjórnmál. Las
hann upp kafla úr »Vísu frá
1921, þar sem Jikob Möller fer
háðulegum orðum um »sósíalista<-
hræðslu búl-geisanna og segir,
að óþatfi sé fyrir þá að hlaupa
saman »eins og hundeitir sauðir
í einn hnappr, — eins og þeir
gera nú. Var mlkið hlegið áð
þessari spásögn Jakobs um kjós-
endur síoa. Héðinn Vaidimarsson
talaði um sparnaðarkenningar J.Þ.
og tekjur þjóðarinnar í sambandi
við þær og sýndi, að sparnaður
á rfkisfé væri smáræði í sam-
bandi við annan sparnað, er
gera mætti á þjóðarbúinu með
bættu skipulagi og þjóðnýtingu.
í lok ræðu sinnar skýrði hann
frá skeytaskiftum þelm við
Wennerström ríkisþingsmann, er
sagt var frá í biáðinu í gær.
Jakob Möller kom upp á pallinn
litverpur og skjálfandi og var
svo hógvær í upphafi, að hann
bað afsökunar á þyí, að hann
tæki til máls þar, en í ræðulok
umhverfðist hann og tuggði upp
eigin áíygar á Wennerström, og
gerðist með því sök í því, að
herra Ólafur Thors, sem er veik-
nr í höfðinu, misti stjórn á sér
í bili. í fundarlok kom aftur upp
Jón Þorláksson og var drýldinn,
því að hann vissi, að ekki var
tfmi til svars hor um. Sagði hann
þá frá þvf, að -Jakob Möller
hefði talað af röxsem^ og spekl
á Alþýðuflbkksfurdi. Hlógu þá
allir fundarmenn, en Jón sagéi
fundi slitið.
Frá Vestfflanna-
eyjum.
;■ ' 9
Kvöldið eftir, að Óiafur Frið-
riksson kom til Eyja, hélt hann
annan fund sinn og boðaði á
hann kvenfólki og hinum fram-
bjóðendunum.
Þrátt fyrir það, þótt versta
veður væri, komu á fundinn
milli 70 og 80 konur, en hinir
frambjóðendurnir komu ekki;
hefir þelm annaðhvort þótt mál-
efnin, sem um átti að ræða,
einskisverð, en það var alþýðu-
mentun og afengisbölið, eða þá,
að þeim hefir ekki þótt kven-
fólkið þess virði að tala sérstak-
lega iyrir það.
Óiafur hélt klukkutímaræðu
um ofangreind málefni. Dvaldi
hann sérstakiega við bannmálið
og sagði, að aðrir væru ekki
bannmenn en þeir, sem vildu
algert bann, 7 enda sýndi hann
með ljósum rökum fram á, að
það hefði ekki komið okkur að
neinu haldi að láta undan Spán-
verjum. Einnig má geta þess.
að Ólafur sagði, að það væri
enginn vandi að íáta haida bann-
lög, et yfirvöldin gerðu skyldu
sína, en það væri lafhægt fyrir