Nýtt kvennablað - 01.10.1954, Blaðsíða 5

Frú Laufey Vilhjálmsdótíir
75 ára 18. sept. s.l.
Það yrðu ekki margir til þess að geta rétt um aldur-
inn, ef þeir ókunnugir sæju frú Laufeyju, granna og
spengilega með áhuga og fjör í augum og glampandi
líf í hverri hreyfingu.
Árla morguns er hún á fótum. Það vitum við og
'geruni okkur upp erindi snemma dags. Frú Laufey
býður okkur inn í sitt fallega, vingjarnlega heimili,
Suðurgötu 22, og við staðnæmumst fyrir framan stóra
mynd af afmælisbarninu.
— Hvenær var þessi mynd gerð?
— Ásgeir Bjarnþórsson listmálari málaði hana ár-
ið 1951, en þá var ég búin að starfa í stjórn Lestrar-
félags kvenna Reykjavikur í 40 ár, og gáfu félagssyst-
ur mínar mér þessa mynd í tilefni af því. Ég er þeim
þakklát fyrir það, þó að ég að sumu leyti kunni ekki
sem bezt við, að liafa hangandi mynd af sjálfri mér á
heimili mínu, en það er bót í máli, að heimili mitt er
jafnframt heimili barna minna, því að ég hef átt því
láni að fagna að hafa þau oft í kringum mig.
— Hve mörg börn eigið þér, frú Laufey?
— 6 börn, þrjár stúlkur og þrjá drengi, þar af fjög-
ur á lífi.
— Samt hafið þér getað unnið allmikið að félags-
málum um æfina.
— Já, stundum, segir frú Laufey brosandi og bætir
við: — Ég hafði ekki komizt hjá því að taka þátt í
þeim áður en ég giftist. Ég var nærri 35 ára, er ég
gekk í hjónabandið og var þá búin að hjálpa til við
stofnun ýmissa menningarfélaga og má þar nefna
Kvenfélagið Hringinn, Kvenréttindafélag íslands,
Lestrarfélag kvenna Reykjavíkur, Heimilisiðnaðarfé-
lag Islands, Sumargjöfina o.fl. En aðalstarf mitt, út á
við, tel ég hafa verið kennarastarfið við Barnaskóla
Reykjavíkur, árin 1900—1914, en því sagði ég lausu,
er ég giftist dr. Guðmundi Finnbogasyni landsbóka-
verði, árið 1914.
— Eftir það reyndi ég smátt og smátt að draga mig
út úr ýmsum félagsstörfum, til þess að geta varið bet-
ur kröftum mínum í þágu heimilis míns, sem alla tíð
hefur verið aðalstarfssvið mitt og mér mjög hjartfólg-
ið. Samt er það eitt félag, er ég gat ekki slitið mig frá,
en það er Lestrarfélag kvenna Reykjavíkur, sem nú
hefur bækistöð sína á Grundarstíg 10 og farnast þar
vel, þó að árlega verið að draga út eldri bækur. slitn-
ar, til þoss að hafa rúm fyrir bókasafnið. Er öll vinna
NtTT KVENNABLAÐ
Laufey Vilhjálmsdóttir.
við safnið sjálfboðavinna, og hefur svo verið öll ár-
in, er félagið hefur starfað. Minnist ég með þakk-
læli margra, ágætra félagssystra og ánægjulegra vinnu-
stunda innan félagsins.
— En hvernig er það með Kvennaheimilið Hall-
veigarstaði. Hafið þér ekki líka starfað þar?
— Jú, á köflum, en oft orðið fyrir miklum von-
brigðum. Það er eins og óhöppin elti það byggingar-
mál. Eða er það þröngsýni og geðleysi þeirra, er ráða
byggingarmálum þessa bæjar, er valda því, hve seint
gengur. Auðvitað er það líka okkur konunum að
kenna! Vonandi rætist úr þessu, áður en langt liður.
Hér vantar samkomustað, þar sem konur geta unnið að
áhugamálum sínum. Þennan bæ vantar vistlegan mat-
sölu- og kaffisal, ennfremur góð gistiherbergi,’ er geta
tekið á móti fólki, þegar ferðamannastraumurinn er
mestur.
Mér hefur alltaf fundizt það eins könar vantraust á
íslenzkar konur, að bær og ríki hafa ekki fyrir langa
löngu falið þeim að reisa samkomuhús, þar sem bætt
væri úr þessari vöntun að einhverju leyti. Þessar stofn-
anir ættu í þessu skyni að útvega hagkvæmt peninga-
lán til byggingarinnar og yfirleitt að greiða fvrir henni
á ýmsa lund. Þetta á ekki að verða nein „luxushöll“
heldur stílhreint, vistlegt samkomuliús, þar sem þrifn-
aður og heiðríkja býður mann velkominn.
— Þér starfið ekki lengur við „Islenzka ull?“
— Frú Anna Ásmundsdóttir og ég höfum það ekki
lengur á okkar hendi, heldur var fyrirtækið afhent
tóvinnudeild íslenzks heimilisiðnaðar, sem nú hefur
bækistöð sína í Baðstofunni.
Gaman hefði verið að spyrja að mörgu. En við