Nýtt kvennablað - 01.10.1954, Blaðsíða 6

Kriitín Giiðmiiiiclsdóttir
Verið mœ&ur vona nýrra!
veriS alda Ijós!
GeriS landiS liýrra, hlýrra,
hrjósturkvist aS blómgri rós!
GreiSiS veginn sumri’ og sólu,
söng og kœrleiks-yl, —
hverjum ilmreyr, hverri fjólu
hjálpiS þcr aS verai lil! — G.G.
(
Kristín í Gróðrarstöðinni, eins og við vinir hennar
og kunningjar ávallt nefndum hana, var fædd að Þor-
finnsstöðum í Önundarfirði, 12. marz 1882. Foreldrar
hennar voru Guðmundur Ásgeir Eiríksson hreppstóri,
bóndi á Þorfinnsst. og kona hans Þórunn Halldóra
Sveinbjarnardóttir. Á Þorfinnsstöðum ólst Kristín
upp. Móður sína missti hún aldamótaárið. Haustið
1901 fór hún alfarin að heiman, gekk hún næsta vet-
ur 1901—2 í Kvennaskólann í Reykjavík, en fór svo
skömmu síðar til Kaupmannahafnar. Þar dvaldi hún
næstu ár og lagði stund á allskonar saumaskap og
lauk prófi í kjóla- og kápusaumi.
Á þessum árum, meðan hún dvaldi í Kaupmanna-
höfn munu þau fyrst hafa kynnzt Kristín og Einar
Helgason, hinn ágæti, kunni garðyrkjufrömuður, og
eftir heimkomuna giftust þau 25. júní 1906, en sá dag-
ur var fæðingard. Einars. Þau eignuðust son, Eirík
arkitckt. Eiríkur er kvongaður Helgu Helgadóttur,
bankastjóra Sveinssonar. Móðir Helgu var Kristjana
Jónsdóttir Sigurðssonar alþingismanns á Gautlöndum.
Auk þess áttu þau hjón, Einar og Kristín fósturson,
Aðalstein Norberg. Gekk Kristín honum að öllu leyti
í móðurstað og unni sem sínum eigin syni. Aðalsteinn
er kvæntur Ásu Berndsen og eiga þau þrjár dætur.
Eftir að þau Einar og Kristín höfðu stækkað húsið
í Gróðrarstöðinni og voru flutt j)angað, tók Kristín lif-
andi þátt í starfi manns síns. Hún var óvenju hagsýn
við öll störf og var sem þau léku öll í hendi hennar.
viljum ekki þreyta frú Laufeyju. Tímum því ekki. Hún
þarf enn að breiða út blöðin í morgunsólinni, því hún
á marga aðdáendur. Við j)ökkum henni elskulegar
móttökur dáum hennar miklu fjölhæfni og framsækni
á lífsleiðinni, Reykjavíkurbæ og íslenzkri })jóð til auk-
innar menningar. Megi hún enn í mörg ár erja akur-
inn og sjá öxin þroskast.
4
Kristín
Guðmundsdóttir.
Það mátti segja, að heimili j)eirra hjóna væri aldrei
gestlaust, og öllum var tekið með hlýju og velvild.
Margir þurftu að leita til hins nýja garðyrkjufræðings.
Áhugi manna fyrir ræklun skrautblóma og nytjajurta
var vaknaður og menn sáu að fleira gat þrifizt hér en
rófur og kartöflur. En það þurfti ekki einungis að
leiðbeina fólki við ræktunina, heldur jafnvel að færa
sér í nyt það, sem moldin gaf af sér. Fegurð blómanna
dylst fáum og Einar var óþreytandi að reyna eitthvað
nýtt. Það var svo gaman að auðga ísl. gróðraríki af
nýjum trjám, blómtegundum og enda grænmeti. Tré,
sem þú plantar vex meðan þú sefur, var Einar vanur
að segja. En að plöntunum ungu þurfti að hlynna, og
það starf var ekki síður hugleikið ungu frúnni en hús-
bóndanum. Hvað hún gat fagnað, þegar ný tilraun
heppnaðist. Þau lijón voru bæði óþreytandi að fræða
gesti um heiti jurtanna og þroskaskilyrði, og stundum
bar það við, að gesturinn var leystur út með litlum
blómvendi eða plöntu, ef gesturinn álti garðholu.
Margir ungir menn urðu til að leita leiðbeininga
hjá garðyrkjufræðingnuin. Áttu þeir allir góðu að
mæta, jafnt hjá húsfreyjunni sem húsbóndanum. Þá
var það eitt vor, að til var blómskreyttur hálfhringur,
sem nefndur var „Ljónagryfjan“. Hafði hann hlaðizt
upp úr ýmsum úrgangi svo skjól varð á flestum átt-
um, en blómin svo gróðurselt inn á milli smárra og
stórra steina. En Ljónagryfju-nafnið mun hafa komið
af því, að sá, er þar var mjög að verki þetta vor hét
Daníel. Var þar margt alls konar blóma, eða þar mætt-
ust, hin villta ísl. náttúra, jafnvel „melgrasskúfurinn
harði“ og erlend skrautblóm. Trúi ég varla, að fleir-
um hafi ekki farið sem mér, að þykja Ljónagryfjan
einn fegursti blettur í Gróðrarstöðinni.
Einar Helgason andaðist 1935. Áður hafði hann
tryggt sér æði mikla lóð við hús sitt, sem svo varð
NÝTT KVENNABLAÐ