Nýtt kvennablað - 01.10.1954, Blaðsíða 10

GuSrún frá Lundi:
ÖLDUFÖLL
FRAMHALDSSAGAN
Þorbjörg benti með augunum til rúmsins, þar sem
drengurinn lá. Jóna stóð að baki systur sinnar gap-
andi af undrun.“ Skyldi hann vera dáinn?“ tautaði
hún yfir öxl henni. Hallfríður hafði orðið gestanna
vör. Hún kom fram að dyrunum. Hún var grátbólgin
í andliti og skalf af ekka. Hún faðmaði Signýju að
sér og hvíslaði: „Það tók stutt af, aðeins tvö krampa-
flog, svo var allt búið.“ Hún studdi hana inn að rúm-
inu. Jónas færði sig til hliðar, en leit ekki á konu sína.
Signý grúfði sig yfir litla líkið grátandi. Hallfríður
reyndi að hugga hana. „Hefði ég vitað, að svona stutt
var eftir, hefði ég ekki yfirgefið hann, blessaðan
drenginn minn,“ kvejnaði móðirin. Hallfríður hjálp-
aði Jónasi við að útbúa ofurlitlar líkbörur, á þær var
svo litla líkið lagt og borið fram í geymslu, svo bjó
hún um rúmið og kom Signýju í það. Jónas talaði ekki
orð við konu sína. Hallfríður hjálpaði drengjunum í
háttinn um kvöldið, bauð svo góða nótt og fór. Sigga
gisti í Bakkabúð þessa nótt.
Signý fór á fætur morguninn eftir eins og hún hafði
verið vön og hitaði morgunkaffið. Jónas drakk það
steinþegjandi og fór svo út til skepnanna. Signý var
alveg eyðilögð. Hún hjálpaði drengjunum á fætur, fór
svo í fjósið. Þegar hún kom heim stóð Sigga við elda-
vélina, kjökrandi. Mamma hennar strauk henni yfir
kinnina og heilsaði henni með kossi. Slíkt var óvana-
legt. Svo fór hún að spyrja hana, hvernig þetta hefði
gengið til daginn áður. Sigga sagðist hafa verið ein
inni með Jóa, hann hefði verið svo óvær, hvernig sem
hún reyndi að leika við hann. Allt í einu hefði hann
kastast úr fanginu á henni á grúfu í rúmið. Svo hefði
hann orðið svo stífur og titrandi. IJún hefði farið að
háskæla af hræðslu, engin hjálp var nærri. Þá hafði
Bensi komið, alveg eins og sendur af himni. Hann
ætlaði eitthvað að finna pabba hennar. Þegar hann sá,
hvað hún vær hrædd sótti hann mömmu sína. Ffún tók
Jóa og sagði, að Sigga skyldi fara með Bensa ofan í
Bakkabúð, þar hafði hún verið allt kvöldið. Bensi
hafði beðið Þorbjörgu að fara uppeftir. Meira vissi
hún ekki. Hallfríður hafði sagt henni það í morgun, að
Jói litli væri dáinn. Sigga endaði frásögn sína með
þessum ásökunar orðum: „Ég er viss um, að hann væri
ekki dáinn, ef þú hefðir viljað koma með mér heim í
gærkvöldi.“ „Óttaleg vitleysa er í þér bam“, sagði
Signý.“ Ég hefði víst ekki getað gert annað fyrir hann
8
en gert var. En mikið vildi ég gefa til þess að hafa
farið heim með þér.“
Sigga var niður í Bakkabúð allan þennan dag og
næstu nótt. Signý var lengst af ein inni. Veðrið var
gott, svo að drengirnir voru úti. Líklega sat Jónas úti
í fjárhúsum til að losna við nálægð hennar.
Þegar hann kom inn í rökkurbyrjun, gat hún ekki
annað en borið upp kveinstafi sína við hann: „Því sit-
ur þú ekki inni maður. Ég þoli ekki þessa einveru og
þögn.“
„Viltu þá ekki fara inneftir til Jónu systur þinnar.
Þú þarft ekki að kvíða þögninni þar!“ Það var ískuldi
í rödd hans, sem nísti hjarta hennar.
„Ég hefði sjálfsagt aldrei farið þangað, ef mér hefði
fundizt ég geta borið þennan kross lengur, en ég var al-
veg að uppgefast,“ sagði Signý lágt. ,.Ég svaf betur
þar, en eins og þú getur sjálfsagt skilið hefði ég aldrei
gert það, ef ég hefði vitað að þetta kæmi fyrir.“
„Hvernig ætlaðirðu þá að bera byrðina að þínum
parti? Aumingja Sigga. Hún var ein heima með hann,
þegar hann fékk flogið. Hefði ekki viljað svo til að
Bensi leit inn?“ Jónas var jafn miskunnarlaus og
áður.
„Ég þykist vita, að það verði svipa, sem ég fái að
kenna til undan, bæði á brjósti og baki“, kjökraði hún
ofan í prjónana.
„Það hefur sjaldan neitt gott í för með sér, að skjót-
ast undan skyldunni. Það hefur þú þó getað séð, hversu
erfitt það yrði fyrir mig að hugsa um drenginn með
öllum heimilisverkunum. Hefði ekki Þorbjörg hjálpað
mér, hefði Sigga orðið að hætta í skólanum. En ekki
þarftu samt að óttast, að ég verði sífellt að nauða um
það. Það verður aldrei tekið aftur, sem liðið er, sagði
hann mildari. Nú kom Sigga inn.
„Mér finnst þú nú ekki þurfa að vera allan daginn
niður í Bakkabúð, Sigga mín, þó að þér finnist það
ólíkt skemmtilegra, en hérna er þó þitt heimili,“ sagði
Signý.
„Mér finnst svo leiðinlegt að koma inn, þegar Jói
litli er dáinn“, kjökraði Sigga. „Þó er allra leiðinleg-
ast, að það skuli eiga að láta hann í svarta kistu og
grafa hann ofan í kirkjugarðinn á Höfða “
Jónas bað hana að koma til sín. Hún settist á hnéð
á honum. Hann talaði lengi við hana um það, hvað
Jóa liði vel hjá Guði og góðu englunum. Ef hann
hefði lifað hjá þeim, hefði hann aldrei orðið annað en
aumingi. Sigga vissi, að allt var satt, sem pabbi sagði
og reyndi að hugsa sér, hvað Jóa litla liði vel á himn-
um, en söknuðurinn vildi ekki hverfa. En Signý hugs-
aði til þess með talsverðri beizkju, að það hlvti þó að
vera talsverðar sárabætur, ef maður hennar gæti talað
NÝTT KVENNABLAÐ