Nýtt kvennablað - 01.11.1954, Blaðsíða 10

„Systurnar í bátnum“
Eftir MALINU ÖBMANN
Ég gekk í hægðum minum eftir bugðóttum gangstig
í gamla garðinum. Þarna lá steinveggurinn hálf brot-
inn niður og bak við hann var limgirðing í kringum
grasi gróið svæði, þar sem búsmali, hestar og kýr
voru á beit. Sólin var tekin að lækka á lofti og sætur
ilmur barst mér að vitum. I fjarska heyrðist hljómur
kúabjöllunnar og lambajarmur í grasinu. í litlu, opnu
rjóðri undir stórvöxnu tré, gnæfðu hvítar og rauðar
stokkrósir á stönglum sínum og var líkast ]»vi, að þær
væru í fcgurðarsamkeppni við nokkur risastór kónga-
Ijós, er uxu einnig þarna í rjóðrinu. Ilmur frá nætur-
fjólum kom á móti mér. en þær uxu nokkuð fjær i
skugga dökkra grenitrjáa, en skammt þar frá var ung
einmana ösp, sem leitaði skjóls hjá stórum mosavöxn-
um steini. Blöð asparinnar titruðu og skulfu eins og
af kulda, þótt vindurinn bærðist varla, og mér kom í
hug sögn, sem ég hafði heyrt um espitréð, þegar ég
var krakki. Ég hafði eitt sinn spurt, hvers vegna blöð
asparinnar aldrei gætu verið kyrr, og hvernig á því
stæði, að svo einkennilegir rauðir blettir væru á þeim.
Mér var þá sagt, að krossinn, er Jesús hefði verið
negldur á, hefði verið gerður úr aspartré, vegna þess,
að ekkert annað tré hefði viljað láta við sinn til
þeirrar notkunar, og þess vegna titri og skjálfi öspin
alla tíð af sorg og skelfingu út af synd sinni, en rauðu
blettirnir á blöðum hennar séu dropar af blóði Krists,
er drupu á krossins tré.
Ég staðnæmdist ósjálfrátt frammi fyrir litlu ösp-
inni. Ég fann til meðaumkunar með henni eins og hún
hefði verið lifandi mannvera og gældi við blöð henn-
ar, sem titruðu eins og í angist.
Á næsta augnabliki hló ég að barnaskap mínum og
heimsku og hélt áfram sð steingarðinum, eða rústum
hans, sem voru mosagrónar og burknastóð óx inni á
milli steinanna. Hér lá mjór stígur niður að sólglitr-
andi vatninu. Aðeins fáein skref í viðbót og nú stóð ég
á flötum steini, sem skagaði langt út í vatnið. Ég sett-
ist niður með velþóknun og bjó mig undir að njóta
náttúrufegurðarinnar og kyrrðarinnar, sem drottnaði
svo að seaja einvöld. Það var engu líkara en að maður
væri útilokaður frá umheiminum. Inn til landsins
mynduðu þéttir álmviðar- og pílviðarrunnar grænan
múr. Við bakkana var hávaxið sef, og vatnið blikandi
fyri^ framan mig.
Ég tók fram bók og bvriaði að lesa. En það gekk
því miður illa. Þegar sólin hvarf. fannst mér ég vera
einmana, og mig tók að syfja. Ég lokaði augunum
og hlustaði á lágan vindþytinn í sefinu. Ég veit ekki,
hversu löng stund leið. En skyndilega heyrði ég ára-
glamur frá vatninu. Hver gat verið úti að róa um þetta
leyti. Undarlegt máttleysi greip mig. Ég gat hvorki
hreyft legg né Hð, en varð að liggja kyrr og hlusta
með hverja taug þanda.
Báturinn nálgaðist. Ég heyrði hin reglulegu áratök
og lágt skvampið í vatninu fyrir stefni bátsins. Nú
rann hann inn í sefið. Það skrjáfaði í hávöxnu gras-
inu, er það slóst við borðstokkana.
„Þú hefur þá verið trúlofuð honum síðan í gær?“
Það var skær og köld kvenmanns rödd, er mælti
þessi orð.
„Já, Elma, síðan í gærkvöldi, og við ætlum að gifta
okkur strax í vor.“
Sú, sem svaraði, hafði blíðan og elskulegan málróm,
rödd, sem maður fékk ósjálfrátt undir eins samúð
með, og vakti traust. Ég hlustaði alveg gagntekin og
beið eftir svarinu. Það varð augnabliksþögn. En svo
hló sú, er fyrr talaði, stutt og háðslega. Það var óvið-
feldinn og óheillavænlegur hlátur, og ég titraði af
undarlegri angist.
„í vor?“ hrópaði hún fyrirlitlega. „Svo að þú ert
svo heimsk að halda, að ég leyfi það .... Ætti ég að
láta fífl eins og þig stela frá mér hamingjunni? Nei,
ó,nei ....“.
Mig verkjaði í höfuðið, og suða fyllti loftið, há-
vær og yfirgnæfandi. Það var eins og ég félli langt
niður með geysihraða. En í gegnum þytinn, sem fyllti
loftið, heyrði ég mikið skvamp og buslugang í vatn-
inu og kveinandi rödd, er hrópaði: „Elma, Elma.!“
Ég hrökk upp, og það var sem ég heyrði enn þetta
óhugnanlega óp fyrir eyrunum. Ég var ekki almenni-
lega vöknuð.
Sólin var nú alveg horfin og himininn var gráleitur
og kaldranalegur. Ég skalf af kulda.
„Halló“, var kallað til mín frá pílviðarrunnunum
á vatnsbakkanum, og frændi minn ungur, kátur maður
og hávaxinn, kom skyndilega í ljós.
„Sem ég er lifandi maður, þú hefur þó ekki legið
hér og sofnað? Ég er búinn að hrópa og kalla. svo
að ég er orðinn hás. Hvernig getur manneskja með
réttu ráði farið að sofa hér á steini úti í vatninu. Þeg-
ar orðið er svona kalt? Það vantaði nú ekki annað
en að þú hefðir ofkælst."
Ég reyndi að koma með mótmæli, er hann fór úr
frakkanum og færði mig í hann, en árangurslaust.
„Þér veitir held ég ekki af að fá hressandi kaffi-
sopa. Þú lítur helzt út svo, að maður gæti haldið. að
þú hefðir séð vofurnar okkar, — systurnar í bátnum
á ég við.“ „Systurnar í bátnum?“ endurtók ég forviða.
8
NÝTT KVENNABLAÐ