Nýtt kvennablað - 01.12.1954, Blaðsíða 6

Ilelga nótt! Þín fró og friður
fyllir gle&i mína sál.
Bljág cg -scridi í bjarla heima
bœnarinnar þögla mál.
Gott er einu sinni. á ári
a& eiga þennan sálarfriS.
Þó ég leyni litlu tári,
lífsins hátí& bí&ur gri&.
Allir sofa, ein ég vaki,
endurminninganna f jóld
koma eins og gó&ir gcstir.
Gle&i mín er þúsundföld.
ES er barn í anndð sinni
uni kertaljósin við
heima hjá henni mó&ur minni,
í mildum jólanœtur frið.
Enn þá brei&a blessuð jólin
birtu yfir mína leið.
Veigamesta veganestið
ver&a þau um œfiskeið.
Frá þeirra Ijóma lífs á sló&um
Ijósið trúarinnar skín.
Af hjarta þakka ég Gu&i gó&um
gömlu kertaljósin mín.
Gu&rún Jóhannsdóttir,
frá Brautarholti.
tómstundirnar til annarra þarfa, svo sem efni og ástæð-
ur standa til hverju sinni. Slíkur á að vera hugsana-
háttur hverrar konu og þá fyrst stefnir að þjóðar-
heill, þegar konan gætir þess verkefnis, sem náttúran
hefur fengið henni í hendur að vinna — ala börn og
annast heimili. Þegar það verkefni þrýtur er hver
kona frjáls ferða sinna og vinnur meir að öðrum
hugðarefnum og lausn annarra þjóðþrifamála.
Það skal áfram verða sem fyrr, að verkamaðurinn
jafnt sem ráðherrann þakki móður sinni vel unnið
skyldustarf í ræðu og riti — þá er þjóð vor á fram-
farabraut.
Anna frá Moldnúpi:
PílagrímsíerO lil graíar
Nighlingale og Stoney-Cross
Framhald.
Ekki fyrr hafði ég setzt að " kirkj.unni en regnið tók
að renna í stríðum straumum. Mcr sýndist nú ekki bet-
ur en að það ætlaði heldur að falla á engilásjónu fyrri
dagsins. Þó minntist ég þess með bjartsýni, að oft kem-
ur glatt skin eftir þunga skúr. Það var um það bil
klukkutími, sem ég sat og beið byrjar þarna í kirkj-
unr.i. En þar væsti sannarlega ekki um mig. Djúp þögn
og margra alda heilagur friður fylltu þetta látlausa
stílhreina hús. Aldrei hef ég séð fegurra altarisklæði
en þarna var. Þungur og íburðarmikill blómstursaum-
ur með skíragull þræði, sem glóði á skarlatrauðu silki.
% syndug kona, dirfðist að ganga fyrir altarið og
skoða þetta djásn gaumgæfilega. Eftir að ég hafði satt
anda minn í kirkjunni, settist ég á bekk úti í hinu
fornfálega fordyri, sem að ofanverðu er gjört af tré-
bjálkum og minnir meira á verkfærageymslu en kirkju-
fordyr, svo að ég gat ófeimin skyggnzt niður í nestis-
mal minn og með hressingu þaðan frá undirbúið lík-
amann undir gönguferðina, sem fyrir honum lá, þeg-
ar skúrinni létti.
Sólin kom aftur og hvatti mig til dáða. Ég rann á
stað frá grafreit Florence Nightingale og allra hennar
nafnlausu sveitunga, sem þar hvíldu með henni í friði
og þögn grafanna. Allt var rennvott umhverfis, trjá-
krónurnar glitruðu og ilmuðu í sólskininu ný laugaðar
úr uppsprettum himinsins. Ég rann hýr og létt í spori
undan brekkunni. Þær einu menjar, sem ég gat tekið
með mér úr gróðurríku sveitinni hennar Florence, var
eitt blað af burknastóðinu, sem óx meðfram veginum.
En því miður visnaði það fljótt í töskunni minni.
Þegar ég kom niður undir vegamótin, þar sem ég
hafði skilið við bílinn, var ég svo Ijónheppin að rekast
á fjóra mcnn, sem voru þar eitthvað að dunda við vega-
viffgerð. Þá gat ég spurt um, hvaða veg ég ætti að
taka til Lyndhurst. Það kom sér líka vel, því að í
fljótfærni hafði ég tekið staða feil, og ég hélt að Lynd-
hurst væri mikið nær og mikið meira til vesturs en
raun varð á. Frá þeim stað, er við stóðum á, töldu þeir
vera 8 mílur til Lyndhurst. Ég taldi mig örugga með
að ná þangað í björtu. En samt sagðist ég nú heldur
vilja vera á þjóðveginum þangað, Jrví að þá gat ég þó
tekið vagn seinasta spottann, ef áð knífði. Svona rétt
N'Í'TT KVENNABLAÐ
4