Nýtt kvennablað - 01.12.1954, Blaðsíða 8

vitum mér, gerðist ég svo skáldleg og frjó í andanum,
að ég sagði þessari litlu ensku konu, að ég væri píla-
grímur utan af íslandi, komin til þess að heimsækja
gröf Florence Niglilingale. Þetta fannst henni alveg
afbragðs gott tiltæki af mér.
Sannarlega held ég, að þessi pílagríms hugmynd
mín hafi átt rót sína að rekja lil mjög merkilegrar
garr.allar bókar, sem Kata vinkona mín á Isle of
Wight hafði gefið mér til þess að lesa mér til sálu-
bóta. Mér voru víst manna dæmin, þótt ég notaði
„Pilgrims Progress", mér ofurlítið til framdráttar.
Konan fór víst og sótti móður sína, til þess að hún
gæti einnig fengið að sjá þennan merkilega gest. Það
skeði víst hvort eð var ekki á hverjum degi, að píla-
grímar frá íslandi vitjuðu nýbýla þeirra. Og áður en
langt leið var þar komin 3ja konan, en víst af tilviljun,
úr nágrenninu. Þessar konur voru allar málreifar og
skemmtilegar. Ég gleymdi því í bili, að ég var að ferð-
ast um hálfgert útilegumannaland. Þarna tók ég nú
upp kortið mitt og sá nú að Lyndhurst var æði langt
undan. Samt kom málið á vegalengdinni hjá þessum
konum heim við það, sem vegavinnumennirnir liöfðu
sagt mér. En áður en ég lagði af stað aftur, sagði hús-
freyjan við mig, að í því tilfelli, að ég kynni að verða
seint fyrir skyldi cg hérna niður frá, þar sem ég sæi
pó tboxið við veginn snúa til vinstri á veg til New-
Bridge, þá kæmi ég á aðalveginn og gæti þá tekið mér
vagnfar, ef mér sýndist svo. Þetta sýndist mér mesta
þjóðráð og lofaði cg hátíðlega að notfæra mér það.
Ég var létt í spori eftir að ég hafði fengið kaffi og
blandað geði mínu við góðar og ráðhollar kynsystur.
Þessi vegur minn reyndist ekki fjölfarinn, sú einasta
vera, sem ég mætti þarna var kona, sem kom á móti
mér á reiðhjóli. Loks rakst ég þó á nokkrar beljur,
sem stóðu á veginum og gerðu sig líklegar til að elta
mig af einskærri forvitni. Hefði ég ekki verið gamal-
kunnug þessari dýrategund, hefði ég mátt hræðast
nærgöngli þeirra.
Þarna voru nokkur bændabýli í þyrpingu rétt við
veginn og nú blasti við mér stór rauður stöpull, sem
auðvitað var póstboxið, þar sem ég átti að leggja leið
mína lil vinstri handar. Leið mín hafði legið um skó-
laus heiðaflæmi, þar sem trjálundir voru aðeíns á
stöku stað, en víðsýnið breiddi út marglitan töfra-
faðm sinn í allar áttir. Eftir að ég hafði tekið stefnu
mína til New-Bridge fór að þyngja í lofti og ekki leið
á löngu, að Iogn-regnið fór að seytla yfir mig. Ég trúði
á upprofið og dró mig undir laufkrónu stórs lims, sem
var rétt við veginn. Ekki þurfti ég að bíða lengi, því
að þetta varð aðeins stutt skúr.
Þegar ég kom til New-Bridge, var ég svo heppin,
6
að rekast þar á karl, og þótt mér sýndist hann fremur
útilegumannalegur og fáskiptinn, réðist ég í að spvrja
hann um þjóðveginn til Lyndhurst. Kail þessi var mjög
skýr og skorinorður. Hann sagði, að þjóðvegurinn væri
annar vegurinn hér frá, en ég kæmi eins vel á hann,
þótt ég tæki þennan næsta, því að hann lægi yfir á
þjóðveginn. Ég tók það ráðið, sem vænna var, því að
það bar mig meira í rétla átt að taka þennan næsta
veg. Eftir stundarkorn var ég svo kominn lil Cadnam,
sem er smá þorp, þar sem 4 aðalvegir um New-Forest
mætast. Þarna sá ég þó nokkuð glæsilegt veitingahús,
svo að ég hugði mér gott til að fá mér te og brauð,
áður en ég legði út í aðal þykkn skógarins, sem liggur
á milli Cadnam og Lyndhurst. Ég fékk þarna sæmilega
vol útilátið eftirmiðdagste, og hjóst nú við að hafa
skóginn í einum áfanga, þótt það séu um 4' mílur. Það
hafði rignt, meðan ég stóð við, og þegar ég kom að
skógarjaðiinum hrikalegum og drungalegum af væt-
unni, hrulu mér af munni orð skáldsins, er sagði:
„Drottinn leiði drösulinn minn,
drjágur verdur síSasti ájanginn“.
Hér mátti þó lesa á einum vegvísi krossgölunnar,
„Lyndhurst". Þann arminn tók ég fegins hugar og
hraðaði mér inn í skóginn, sem umlukti veginn og
myndar víða hvelfingu yfir honum.
Nú var auðséð að ég var komin á þjóðbrautina, því
að luxusbílarnir þutu fram lijá mér hver um annan.
Ég var hálf slæpt og lúin og renndi til þeirra löng-
unaraugum um leið og þeir geystust áfram. Og allt í
einu átti ég nú að detta í lukkupottinn. Herramaður
einn bremsaði bíl sínum og kallaði til mín, sem rölti
hinum megin við veginn; hvort ég ætlaði langt að
ganga? „Til Lyndhurst“, svaraði ég umbúðalaust.
„Það er langur vegur“, svaraði sá mæti maður.
Bauð mér að koma inn í bílinn og verða sér samfeiða.
Það lét ég ekki segja mér tvisvar, þvi að ég vissi vel
að skógurinn var drjúgur og tekið var fast að halla
degi.
Ég hélt að karlinn ætlaði hreint að rifna af undrun,
þegar ég sagði honum þjóðerni mitt og þar ofan í
kaupið, að ég væri nú í dag að koma gangandi frá
gröf Florence Nigthingale. — „Hvað varstu að fara?
Komstu með blóm?“ Ég mátti láta mér lynda að nota
þctta ljó'a og stutta orð, nei. Þótt ég hefði fegin viljað
geta haldið dálitla ræðu um það, að einhver fín sam-
bönd sóma kvenna hefðu kjörið mig til þess að heiðra
minningu Iíknarsysturinnar, með því að leggja blóm-
sveig á leiði hennar.
Framliald á bls. 8.
NÝTT KVENNABLAÐ