Nýtt kvennablað - 01.12.1954, Blaðsíða 13

stað að ná drengnum. Sigga fékk snuprur og snoppung
fyrir aðgæzluleysið og ekki bætti það hennar málstað,
að Dóra kom heim með drenginn og sagði að boltinn
væri farinn í lækinn. Stelpan hefði farið að kássast í
að skola úr læknum og látið krakkana eiga sig.
Svona gat Dóra verið ógerðarleg í sér, hugsaði
Sigga, þar sem hún hljóp grátandi niður með lækn-
um í þeirri von að finna boltann. Henni fannst allt
fólkið á þessu heimili vera það lakasta, sem til væri í
veröldinni. Jafnvel strákarnir út í Víkinni fundust
henni talsvert skárri þessa stundina. Það var hræði-
legt að vera annars staðar en hjá mömmu og pabba.
Henni létti tailsvert, þegar hún sá boltann svnda í
hring á lygnu viki, sem skarst út í annan bakkann. En
hvað drengurinn yrði kátur að sjá hann aftur. Hún var
úti með drenginn, meðan litla stúlkan svaf og lét sem
hún hevrði ekki. þegar húsmóðir hennar var að kalla
á hana í matinn. Hún hafði alls enga matarlvst. Þegar
leið að þeim tíma, sem hún hurfti að fara að leita að
kúnum, (það átti hún að sjá á því hvar sólin værii)
fór hún inn með drenginn. ..Þarna kemurðu bá, vesa-
lirgs óláns biálfinn,“ sagði húsmóðirin h'Iæiandi.
„Vertu nú bara ekkii svona roluleg á svipinn. Það lít-
ur út fyrir að Lillu ætli ekkert að verða meint við bað-
ið. Svo ''aritu að fá bér einhevrn bita áður en 'bú
ferð.“ En Smga hafði ekkj nokkra matarivst. Grátkökk-
urinn kom á nv upp í hálsinn á henni. Það leit út fvr-
ir að hann ætlaði aldrei að yfirgefa hana hennan dag.
,.Þú skalt nú reyna að koma kiinum í fiósið á réttum
tíma,“ sagði bá gamla konan. „Eg gæti hugsaS mér að
Björn talaði eitthvað við þig, ef þú kemur kvrlaus
heim ofan á allar skvsstirnar. sem þér hafa orðið á í
dag“ ..Maður fer nú varla að greina honum frá því,“
sa"S; Sínnin. ..Eg sá kýmar út 1 Löngubrekku rétt
eftir mið’an daginn“.
Sig<ra hl’óp út í Lönsruhrekkn, en þar voru engar
kvr. Htin varð að revna nð leita lengra, en það varð
árangurslaust. Hún var líka svo ókunnug og hafði því
Hjd gröfinni.
Þú blundar vœrt á beði,
en blómin skreyta svör'S,
því hann, sem lííiS léSi
þig leiddi burt af jörS.
Hann einn má sorgir sefa
og særSum veita þrótt.
Ó, viltu guS mér gefa
þinn geisla á sorgarnótt.
Sœrún.
litla hugmynd um, hvar þær héldu sig vanalega. Hún
snéri því heimileiðis. Þarna stóðu þær í túninu og
hámuðu í sig, sá hún, þegar hún kom á næsta leiti við
bæinn. Hún hljóp eins hart og hún gat og rak þær inn
í fjósið. Vonandi að enginn hefði séð til hennar. Sú
von brást eins og flestar aðrar. Gamla konan hafði
verið lögð af stað til að reka kýrnar úr túninu. Nú jós
hún yfir hana nýrri dembu og hótaði að klaga hana
fyrir ódugnaðinn og bjálfaskapinn. Það var svo sem
ekki undur, þó að svona unglingum væri hælt. Það
þætti allt gott handa sveitafólkinu. Húsbóndinn og
Bensi voru á leið sunnan af steklcnum. Þeir höfðu ver-
ið að rýja nokkrar ær, sem Bensi hafði fundið. Fyrir
húsbóndanum átti víst að klaga hana.
Hún læddist út í fjárhústóft og tróð sér inn langa,
dimma geil, sem í var mikið af lausu heyi. Ur því
hlóð hún háan vegg fyrir framan sig. Nú var hún
orðin ósýnileg þeim vonda heimi, sem hún þurfti að
lifa í. Það væri siálfsagt betra að vera dáin eins og
Jói litli. Hún trúði því, sem pabbi hennar hafði sagt
henni, að honum liði ósköp vel. En samt vildi hún
lieldur vera komin heim að Bjarnabæ en láta bera sig
upp í kirkiugarðinn á Höfða og láta sig ofan í mold-
ina. Það var svo hryllilegt. Hún hevrði að Dóra var
að kalla á sig, en henni datt ekki í hug að geana,
heldur skvldi hún sofa hér í nótt, en fara inn. Kannske
það yrði búið að fvrirgefa henni óhöppin á morpmn.
Það varð hún þó að játa, að það hefði oft veri'ð hlý-
legt við hana, einkanlega Siffrún. Hún vafði skvlu-
klútnum sínum utan um höfuðið, svo heyið vrði ekki
eins óviðfeldið os k’ökraði dálitla stund áður en hún
sofnaðí, eftir að hafa lesið allar bænir, sem hún kunni
og beðið frá eigin brjósti til bess góða Guðs, að senda
sér einhverja hjálp, svo að hún gæti komizt burtu
héðan. Hún var btiin að vera hér tæpan mánttð sár
óánægð og sífellt lasin, og átti eftir að vera eina tvo
þrjá mánuði, áður en haustiÖ kæmi. Hún gat ekki
hugsað sér, að sá tími liöi nokkurntíma. Eina vonin
var. að pabbi hennar kæmi inn eftir einhvern darinn
til að vita. hvernig henni liði, há ætlaöi htin að hiðja
hann að lofa sér lieim. Hún vaknaöi við að einhver
nefndi nafn hennar, ekki hó míöff hátt. Það var rödd
húsmóðurinnar. „Auminaia stelpubjálfinn. hvert skvldi
hún hafa fa’iö. Ég heyrði að mamma var að hóta
henni að klaga hana fvrir Birni. luin hefur sjálfsagt
falið sig mnhvers staðar.“ Svo kallaði hún afttir. Sivga
heyrði afJ það var Dóra, sem var með henni. Hún lá á
kafi í heybingnum og hreyfði sig ekki. Henni var ekk-
ert kalt. Eitthvað voru hær að snúast innanum tóftina
og f’árh''siS. Sigrún saCTði: „Það verður eins os fvrr,
ómögulegt að hafa nokkra stelpu hér fyrir mömmu.
NÝTT KVENNABLAB
11