Nýtt kvennablað - 01.01.1955, Blaðsíða 13

fram í búri, þegar læknirinn var farinn. En þar var
enginn friður fyrir forvitnum nágrönnum. Gréta í
Móunum hafði séð til ferða læknisins. Hún kom
hlaupandi ofaneftir. Þegar hún sá Signýju útgrátna
datt henni í hug, að eitthvað hefði komið fyrir. „Hvaða
erindi átti læknirinn til þín, góða mín. Hefur eitthvað
komið fyrir ykkur. Ég meina slys?“ sagði hún og stóð
á öndinni af ákafanum.
Signý sagði henni eins og var. „Skárri eru það
ósköpin, að liggja í heilt ár. Hef ég nú aldrei heyrt
annað eins. Þeir gera nú líka úlfalda úr öllum mý-
flugum þessir læknar. Aumingja manneskjan, þú.
Náttúrlega hefur hún verið pýnd af þrældómi þarna
fram frá. Svoleiðis fer það með alla unglinga í sveit-
inni. Ég ætti að þekkja það.“
„Hún var farin að kvarta um í bakinu lÖngu áður,“
sagði Signý. „Bara að ég hefði aldrei látið hana fram
eftir.“
Gréta fór heim aftur dauf í hragði. Rétt á eftir kom
Jóna inn til Signýjar. „Jæja, hvað sagði þá læknis-
skepnan?“ spurði hún. Signý varð að segja henni sömu
tíðindin. „Ég á nú bara engin orð yfir þessa armæðu.
Ætli hann né nú ekki einhver bullu kollur þessi lækn-
ir. Annars ætti maður nú ekki að segja það. Þetta er
svo hálærður maður, en það er tæplega að hægt sé að
trúa því, að svona lagað sé satt,“ sagði Jóna og fór
inn í baðstofu, lil að sjá með eigin augum hvernig
Sigga litla liti út. Hún lá þarna föl og mögur í tá-
hreinu rúminu. Það hefði verið hægt að hugsa sér, að
hún væri dáin, ef augun hefðu ekki verið opin. Þor-
björg sat enn við rúmstokkinn. „Þetta líður allt ein-
hverntíma, Sigga mín,“ sagði Þorbjörg, þegar Jóna
kom inn á gólfið. „Maður þarf svo sem ekki að sækja
það til neinna spekinga,“ hnusaði í Jónu. „Dagarnir
verða líklega frekar langir fyrir aumingja Nýju. Það
eru meiri ósköpin, sem lögð eru á hana, að þetta skvldi
nú koma fyrir á eftir hinum ósköpunum. Ég skil nú
bara ekki í, að nokkur manneskja eigi við annað eins
iað stríða og hún. Ég veit eina manneskju, sem kennir
í brjóst um hana, aumingjann.“
„Mér fannst nú meiri ástæða til að kenna í brjóst
um Siggu litlu,“ sagði Þorbjörg stuttlega. „Þú þykist
víst vera að því,“ sagði Jóna. „En heldurðu, að það
séu ekki dálítil vonbrigði fyrir Nýju, þar sem hún var
nú búin að hugsa sér að fara fram í sveit með Munda
litla og kúna og vera þar í sumar, fyrst hún losnaði
við Jóa litla.“ „Hún getur víst farið það, ef hún hef-
ur löngun til þess,“ sagði Þorbjörg. „Ég skal hugsa
um Siggu litlu og Jónas, ef liann kemur í land, meðan
hún er í burtu.“ „Það kalla ég vel gert af þér,“ sagði
Jóna og flýtti sér fram til Signýjar til að segja henni
NÝTT KVENNABLAÐ
fréltirnar. Signý bjóst við, að það mundi hressa sig
mikið, ef hún gæti farið burtu einhvern tíma.
Það var eins og allir gerðu sér að skyldu að sýna Sig-
nýju og dóttur hennar samúð og vinarhót. Jónas kom
sjaldan heim, því báturinn, sem hann var á lagði upp
hinum megin fjarðarins, þar var fiskigangan meiri. Sjó-
mennirnir í Víkinni kölluðu til Munda litla í Bjarna-
bæ, þegar þeir voru að koma af sjónum og köstuðu til
hans fiski í soðið handa mömmu hans. Hallfríður í
Bakkabúð kom með stóran strammaklút og fínt alla-
vega litt garn.“ í þetta áttu nú að sauma stafi. Sigga
mín,“ sagði hún. „Ég get sýnt þér aðferðina. Þó þú
saumir ekki nema einn á dag, verða þeir orðnir sjö
eftir vikuna. Það verður svolítil dægradvöl fyrir þig.“
Einn daginn kom gamla prófastsfrúin. Hún hafði með-
ferðis tvo áteiknaða hvíta dúka ásamt fínum kökum
og súkkulaði. Svo var frænka hennar hjá henni, sem
ætlaði að SPgja Siggu til við útsauminn. Hún kom
tiplandi út eftir annan hvern dag þessi „salla fína
fröken“, eins og nágrannakonurnar á Tanganum köll-
uðu hana. Þá kom Þorbjörg í Nausti með tvær fínar
nátttreyjur, sem hún gaf henni. „Það er bara svona,“
sagði Gréta í Móunum, „það bera þær allir á höndum
sér. Það hefði varla komið með þetta heim til mín, þó
dóttir mín hefði lagst í rúmið. En það er nú kannski
ekki óhreystin í börnunum mínum. Kenna sér aldrei
meins.“ Jóna frænka sagði, að prófastsfrúin væri ekki
að h.afa fyrir því, að gefa henni Sigríði sinni hvorki
eitt né annað, þó hún þrælaði hjá henni fyrir ekki
neitt. Þáð yrði líklega helzt aðfinnslurnar og jagið,
sem hún fengi í kaup. Það var alltaf að dofna hljóðið
í Jónu yfir veru Siggu í prófastshúsinu.
Jónas kom heim einn daginn. Jóna frænka kom á
móti honum inni í Vík og heilsaði honum með hlýjum
kossi. Það var í samúðarskyni, því ekki voru tengda-
ástirnar svo miklar að kossar væru vanalegir. Hann tók
þessari hlýju kveðju liálf kuldalega eins og vant var.
„Nú eru bágar ástæður í Bjarnabæ, Jónas minn! Það
á ekki úr að aka- fyrir aumingja Nýju, og aumingja
þér!“ sagði Jóna. „Nú, hvaða hrakföll ertu nú með í
fréttamalnum,“ sagði hann. „Það er nú bara svoleiðis,
að læknirinn kom hingað í Víkina um daginn. Ég
dreif í því, að hann væri látinn líta á Siggu litlu. Hann
bara segir, að hún verði að liggja rúmföst í heilt ár.
Herra minn góður! Þú getur nú nærri hvort Nýja er
ekki eyðilögð. En það er nú ekki alveg víst, að hún
þurfi að vera svo lengi í rúminu.“ „Þú álítur þá
kannske ekki lengur, að hún liggi í uppgerð. Kannske
hefði hún ekki verið svona illa komin, ef hún hefði
ekki farið inn að Sléttu. Það varst þú, sem mest og
bezt gekkst fram í því að korna henni þangað.“ Jóna
11