Nýtt kvennablað - 01.02.1955, Blaðsíða 3

NÝTT
KVENNABLAD
16. árgangur.
2. tbl. febr. 1955.
Anna i.í Moidnupi: pí|agrímsferq fj| graíar Niglitiiigale og Síoney-Cross
Einu lífverurnar, sem ég sá úti í þessu litla þorpi,
voru tveir karlar, sem sátu og ræddu saman í sólskin-
inu og nokkrir kettir, sem flatmöguðu í kringum hús,
þar sem te var auglýst. Ég snéri þangað. Stór kona
fremur óhrein kom hrosandi á móti mér. En þegar ég
nefndi kaffi, hvarf brosið fyrir alvörusvip, því að hún
hafði ekki neitt kaffi.
Rétt neðan við brekkuna sá ég standa mjög voldugt
veitirgahús. En að spyrja þar um kaffi var að fara í
geitarhús að leita ullar.
Ég spurði þá ofur mæðuleg, hvort að hvergi mundi
vera hægt að fá kaffi þar í þorpinu. „Jú, líklega í
gertahúsi Maríu. hcrna spölkorn lengra með veginum,“
sagði stúlkan, sem stóð í „barnum“ og skenkti tveimur
mönnum freiðandi öl.
Ég ske'ðaði á stað til hennar sankti Maríu minnar,
því þaðan vænti ég mér nú alls þess góða í þessu
þorpi eða þá, að ég skyldi ekki hafa neitt af því.
Þarna stóð þá gestahús Maríu, á vinstri hönd við
veginn, hvítt og yndislegt. umvafið þeim fegurstu og
stærstu blómum, er ég hef augum litið. Þetta líktist
mest undur-fögru ævintýri. Og þama kom María sjálf
á mót'- mér, Þ'úf og björt eins og liliublóm.
Kaffi skvldi ég sannaHega fá. Og hún leiddi mig til
stofu, sem hafði hann vegginn næstum af tómu gÞri,
sem út í blómarrarðinn snéri. Vart hafði ég komið á
fegurri og friðsælli s?að, þar sem dauðlegum og svnd-
ugum mönnum var ætlað að búa. Ég hafði heldur
aldrei á æfinni sniakkað annað eins kaffi eins og hað,
sem hún María mín kom nú með. Ég lét mig hafa að
bið:a um tvo skammta. Ég var ekki komin heim og það
var ekki víst að slíkt góðgæh yrði á vegi mínum fyrst
um sinn. María mín þekkti fólk, sem hafði ferðast um
ísland. og það harði látið hið hezta yfir öllu saman
hjá okkur.
Furðu létt í lund og kvik í spori lagði ég nú lrið
mína gegnum himinháan furuskóg, sem liggur með-
fram veginum milli Emery-Down og Stoney-Cross. Það
vissi ég um þennan skóg, að furan hafði verið gróður-
sett þarna fyrir 70 árum og að sumar fururnar voru
sagðar að hafa náð 150 feta hæð. Þær báru nú líka
við heiðbláan himininn. En það sá ég brátt, að lang
hæstar voru þær í skjólinu í nágrenni Emery-Down.
Ég var einasta manneskjan, sem rann þarna eftir veg-
inum. En allt umhverfis mig var fullt af iðandi og
suðandi lífi. Skógurinn ómaði af margrödduðum fugla-
söng, baul: nautgripa, hneggi hrossa og allar mögu-
legar raddir úr ríki náttúrunnar bárust að eyrum mér.
Ég vissi að í skóginum bjuggu margs konar lífverur,
svo sem svört svín og hirtir, sem þó eru þar orðnir
fágætir. Ég hafði ekki dug í mér til þess að fara út
af veginum og skyggnast um í skóginum, nema þá rétt
utan við vegar röndina. Alls staðar voru brómberja-
runnar og ég tíndi mér til matar á göngunni. Ég hugs-
aði um það, hve gaman væri að leggjast út í New-
Forest, dálítinn tíma í september, ef hægt væri að fá
einhvern samhentan sér til félagsskapar. Það væri, gott
að hafa aðsetur í einhverju þorpinu. En leggja upp í
könnunarferðir að deginum til, því alls staðar er hægt
að fá vagnferðir milli staða við og við.
Mörg hús eru hér og þar um heiðina, það sá ég, því
áður en langt leið varð skóglausl mér á vinstri hönd.
Ég þóttist viss um, að ég væri senn komin til Stoney-
Cross, bæði af því, að ég vissi að þangað voru tæpar