Nýtt kvennablað - 01.02.1955, Blaðsíða 4

4 mílur frá Lyndhurst og líka kannaðist ég við lands-
lagslýsinguna. Einhvers staðar hafði ég lesið um það,
að af hæðum í nánd við Stoney-Cross sæjust hæðirnar
á Wight í góðu skyggni. Það var ekki um að villast.
Þegar ég stóð og litaðist um mót suðri, þar sem kjarr
heiðin breiddi sig, eins langt og augað eygði, þekkti
ég hæðirnar á Hvítu eyjunni minni við sjónrönd. Nú
skiptist hún í tvennt um lægðina við Fresh-Water-Bay.
Ég ákvað að setjast niður og nota mér að sóla mig
stund í blíðunni, áður en ég lenti forsælu-merin við
skóginn. En það er ekki allt gull, sem glóir, þótt allt
væri umvafið gróðri og fegurð þá var ekki mjög mjúkt
að setjast, því að sannarlega hefur jörðin ekki svikið
skapara sinn um að bera þarna þyrna og þisla. En þá
mundi ég eftir að ég átti þó einn gamlan og góðan
vin á þecsari framandi heiði. Það var nefnilega beiti-
lyngið okkar, sem þarna skartaði sínu fegursta skrúði,
ásamt heiðinni, sem er mjög lík því á lit, þótt heiðin
sé hæ*ri, blómstærri og heldur litsterkari. Eg settist
'þá örugg og óttalaus, flötum beinum ofan í blóma-
beð beitilyngs'ns míns. Það tók mér líka með mestu
blíðu og ekki spillti heiðin, sem bió með því úr, því
að blöð hennar eru mjúk eins og silki. Mér fannst, að
hún væri frúin, þar á heinrlinu. Þar sem ég sat þarna
og horfði aðdáunaraugum á litlu fögru blómknappana
beitilyngsins míns, rifjaðist upp fyrir mér heilgisögn,
sem cg hafSi einhverntíma heyrt heima í Ásólfsstaða-
kirkju endur fyrir löngu.
ÞaS var í árdaga, þegar Drottinn skapaði blómin og
sendi hau ;afn hraSan hvert til síns staðar. Þá var það,
að litla beitilyngið sagði: — Ég vil gfarnan fara og
reyna að klæða beru klappirnar barna í norðrinu. Þá
brosti Drottinn, kvssti beitilyngið og gaf þvi ótelfandi
fjölda smá blóma. Með bessum sömu blómum ska'tar
það enn þann dag í dag, hvort sem maður mætir því
norður á Melrakkasléttu, eða á Suður-Englandi. Eng-
inn, sem sér blómstrandi beitiylngið getur gleymt ynd-
isþokka þess.
Þegar ég bafði dustað af mér fisið og var aftur
komin út á þjóðveginn, ók lúxusbíll fram hiá mér.
Hann snarftanzaði þá, og út úr honum leit fríð og
brosmild kona, sem spurðr mig um, hvort ég vildi
ekki koma upp í bílinn. Maður, ámóta fríður og hug-
þekkur sat við stýrið.
Sannarlega langaði mig ekki inn í bíl í bessu fagra
veðri og umhverfi. En ég gat ekki fengið af mér að
vísa á bug greiðv'kni þessa fallega fólks. sem sýni-
l~ga langaSi til hess að g~ta orðið einhverium að liSi.
Ég settist umsvifalaust upp í bílinn, en sagði um leið,
að ég ætlaSi nú til Rufusarsteinsins. „ÞaS ætlum við
nú líka," sagði maðurinn. Eins og áður barst mér
hjálpin á réttum tíma. Ég hefði víst haldið áfram of
langt til vesturs, ef ég hefði verið ein. En nú komum
við á vegamót og þar beygði þessi nýi vinur minn
aftur til baka, hinum megin við furuskóginn. Það eitt
vissi hann, að hann átti að gera, en hann vissi ekki
fremur en ég, hvar steinninn rnundi vera. Ég sagði þó,
að hann hlyti að vera inni í skóginum, því að örin,
sem varð konungi að bana, átti að hafa runnið til baka
frá eikartré.
Það er alveg satt, sagði sá enski. Nú komum við að
stóru veitingahúsi við veginn. MaSur stóð úti. Bíl-
stjórinn kallaði til hans og spurði um steininn. Sá
vissi ekki neitt, en hljóp inn til þess að spyrja. Aftur
komu þær upplýsingar, að næsti afleggjari til vinstri
lægi til steinsins.
Eftir stundarkorn hrópaði ég: „Þarna er það." „Þú
sást það á undan mér," sagði frúin. Leiðin lá ofan í
djúpt dalverpi. Þar stóð lítill, svartur marmarasteinn,
þar sem meS gullnum stöfum var sagt frá þeim vof-
veiflega atburSi, er þarna skeði á síðari hluta 11. ald-
ar, er Vilhjálmur Rufus, eða II. eins og hann líka er
nefndur, fannst örendur á sama blettinum, sem steinn-
inn stendur á. Meðan við stóðum og horfðum á stein-
inn, kom hópur af fólki, sem líka vildi fá að lesa þptta
gullna letur með eigin augum. Við vikum þá til hlið-
ar, því nú höfðum. við lokið erindi okkar við Stoney-
Cross.
Þessi góða, enska kona sagoi mér í fáum dráttum
ævisögu sina. Hún var ættuð frá Norður-Englandi.
En hún giftist til Kent óg bjó þar, því að þaðan var
maður hennar. Hún rauk í að klaga Suður-Englend-
irga fyrir mér, sagði að þeir væru miklu ógestrisnari
og verri en hennar ffömlu grannar. Það væri ekki einu
sinni bægt að fá að gera þeim greiða, sér til gleði. ÞaS
þýddi ekki neitt aS bjóða þeim aS lyfta þeim upp í
bíl, þótt þeir yrSu á vegi manns. Svo mætti maður
bara vera hung'-aSur að flækjast um meðal þeirra, þetta
væri ekki neitt, sem þeir létu af hendi rakna fyrir pen-
ingana. Hún væri búin aS segía manninum sínum, að
'það þýddi ekki neitt að vera að kaupa mat.
Ert þú ekki pvöng, hefur þu getað fengið nokkuS al-
mennilegt að éta? spurði hún mig loks. Ég lét hiS
bezta yfir minni vist hjá vinum mínum á SuSur-Eng-
landi. Henni létti stórum viS þetta. En samt varaði
hún mig nú við heiminum, og að ég mætti passa mig
að láta ekki svíkía mig, þar sem ég væri ein á ferð.
En ég sagði fullum hálsi, að mig hefði dreymt engla
áður en ég fór í þessa ferð og ég væri ekki hrædd um
að neitt illt henti mig. „Ó, nei hér eru engir englar,"
sagði hún tortryggin.
Þegar ég ætlaði að kveðja þau þarna, sögðust þau
NYTT KVENNABLAÐ