Nýtt kvennablað - 01.02.1955, Qupperneq 4

4 mílur frá Lyndhurst og líka kannaðist ég við lands-
lagslýsinguna. Einhvers staðar hafSi ég lesiS um það,
að af hæðum í nánd við Stoney-Cross sæjust hæðirnar
á Wight í góðu skyggni. Það var ekki um að villast.
Þegar ég stóð og litaðist um mót suðri, þar sem kjarr
heiðin breiddi s:g, eins langt og augað eygði, þekkti
ég hæðimar á Hvítu eyjunni minni við sjónrönd. Nú
skiptist hún í tvennt um lægðina við Fresh-Water-Bay.
Ég ákvað að setjast niður og nota mér að sóla mig
stund í blíðunni, áður en ég lenti forsælu-me<rin við
skóginn. En það er ekki allt gull, sem glóir, þótt allt
væri umvafið gróðri og fegurð þá var ekki mjög mjúkt
að setjast, því að sannarlega hefur jörðin ekki svikið
skapara sinn um að bera þarna þyma og þisla. En þá
mundi ég eftir að ég átti þó einn gamlan og góðan
vin á þe'sari framandi heiði. Það var nefnilega beiti-
lyngið okkar, sem þarna skartaði sínu fegursta skrúði,
ásamt heiÖinni, sem er mjög lík því á lit, þótt heiðin
sé hævri, blómstærri og heldur litsterkari. Ég settist
þá örugg og óttalaus, flötum beinum ofan í blóma-
beð beitilyngs’ns míns. Það tók mér líka með mestu
blíöu og ekki spillti heiöin, sem bjó með því úr, því
að blöð hennar eru mjúk eins og silki. Mér fannst, að
hún væri frúin, þar á heim linu. Þar sem ég sat þarna
og horfði aödáunaraugum á litlu fögru blómknappana
beitilyngsins míns, rifjaðist upp fyrir mér heilgisögn,
sem cg hafði einhvemtíma heyrt heima í Ásólfsstaöa-
kirkiu endur fyrir löngu.
Það var í árdaga, þegar Drottinn skapaði blómin og
sendi hau :afn hraðan hvert til síns staöar. Þá var það,
að litla beitilyngið sagði: — Ég vil gjarnan fara og
reyna að klæða beru klappirnar barna í no<-ðTinrt. Þá
brosti Drottinn, kvssti beitilyngið og gaf því óteljandi
fjölda smá blóma. Með hessum sömu blómum skanar
það enn þann dag í dag, hvort sem maöur mætir því
norður á Melrakkasléttu, eða á Suður-Englandi. Eng-
inn, sem sér blómstrandi beitiylngið getur gleymt ynd-
isþokka þess.
Þegar ég hafði dustoð af mér fisiö og var aftur
komin út á þjóöveginn, ók lúxusbíll fram hiá mér.
Hann snarrtanzaöi þá, og út úr honum leit fríð og
brosmild kona, sem spurð' mig um, hvort ég vildi
ekki koma upp í bílinn. Maöur, ámóta fríður og hug-
þekkur sat við stýrið.
Sannarlega langaði mig ekki inn í bíl í þessu fagra
veðri og umhverfi. En ég gat ekki fengið af mér að
vísa á bug greiöv’kni þessa fallega fólks. sem sýni-
l"ga langaöi til hess að geta orðið einhverium að liði.
Ég settist umsvifalaust upp í bílinn, en sagði um leið,
að ég ætlaði nú til Rufusarsteinsins. „Það ætlum við
nú líka,“ sagði maðurinn. Eins og áður barst mér
2
hjálpin á réttum tíma. Ég hefði víst haldiö áfram of
langt til vesturs, ef ég hefði verið ein. En nú komum
við á vegamót og þar beygði þessi nýi vinur minn
aftur til baka, hinum megin við furuskóginn. Það eitt
vissi hann, að hann átti að gera, en hann vissi ekki
fremur en ég, hvar steinninn mundi vera. Ég sagði þó,
að hann hlyti að vera inni í skóginum, því að örin,
sem varð konungi að bana, átti að hafa runnið til baka
frá eikartré.
Það er alveg satt, sagði sá enski. Nú komum við að
stóru veitingahúsi við veginn. MaÖur stóð úti. Bíl-
stjórinn kallaði til hans og spurði um steininn. Sá
vissi ekki neitt, en hljóp inn til þess að spyrja. Aftur
komu þær upplýsingar, að næsti afleggjari til vinstri
lægi til steinsins.
Eftir stundarkom hrópaði ég: „Þarna er þaö.“ „Þú
sást það á undan mér,“ sagði frúin. Leiöin lá ofan í
djúpt dalverpi. Þar stóð lítill, svartur marmarasteinn,
þar sem með gullnum stöfum var sagt frá þeim vof-
veiflega atburði, er þarna skeði á síöari hluta 11. ald-
ar, er Vilhjálmur Rufus, eða II. eins og hann Iíka er
nefndur, fannst örendur á sama blettinum, sem steinn-
inn stendur á. Meðan við stóðum og horfðum á stein-
inn, kom hópur af fólki, sem líka vildi fá að lesa þetta
gullna letur með eigin augum. Við vikum þá til hlið-
ar, því nú höfðum við lokið erindi okkar við Stoney-
Cross.
Þessi góða, enska kona sagði mér í fáum dráttum
ævisögu sína. Hún var ættuð frá Norður-Englandi.
En hún giftist til Kent og bjó þar, því að þaðan var
rraöur hennar. Hún rauk í að klaga Suður-Englend-
inga fyrir mér, sagði að þeir væru miklu ógestrisnari
og verri en hennar ffömlu grannar. Það væri ekki einu
sinni hægt að fá að gera þeim greiða, sér til gleði. Það
þýddi ekki neitt að bjóða þeim að lyfta þeim upp í
bíl, þótt þeir yrðu á vegi manns. Svo mætti maður
bara vera hungraður að flækjast um meSal þeirra, þetta
væn ekki neitt, sem þeir létu af hendi rakna fyrir pen-
ingana. Hún væri búin að segia manninum sínum, aS
þaö þýddi ekki neitt að vera að kaupa mat.
Ert þú ekki svöng, hefur þú getað fengið nokkuð al-
mennilegt að éta? spurði hún mig loks. Ég lét hið
bezta yfir minni vist hjá vinum mínum á SuSur-Eng-
landi. Henni létti stórum við þetta. En samt varaði
hún mig nú við heiminum, og að ég mætti passa mig
að láta ekki svík'a mig, þar sem ég væri ein á ferð.
En ég sagði fullum hálsi, að mig hefði dreymt engla
áður en ég fór í þessa ferð og ég væri ekki hrædd um
að neitt illt henti mig. „Ó, nei hér eru engir englar,“
sagði hún tortryggin.
Þegar ég ætlaði að kveðja þau þarna, sögðust þau
NÝTT KVENNABLAÐ