Nýtt kvennablað - 01.02.1955, Blaðsíða 6
SVÖRTU AUGUN OG STRANGAR SIÐGÆÐISKRÖFUR
Enskar konur eru háar og grannar. Þær hafa fagr-
an litarhátt og eru trúar mönnum sínum. Þær hafa
lítíð ímyndunarafl.
Franskar konur eru litlar, kvikar og liprar, fallega
klæddar og mönnum sínum ótrúar. Þær hafa auðugt
ímyndunarafl.
Hollenzku konurnar eru stórar og luralega vaxnar,
vel litkaðar og glaðlyndar.
Þýzkar konur eru fyrst og fremst þýzkar. Þær láta
ekki klippa hár sitt, en setja það upp í hnút í hnakk-
anum. Sænskar konur eru alvörugefnar og háttvísar.
Norskar konur eru innilegar og eldfjörugar.
Dönsku konurnar eru orðhvatar og aðlaðandi. En
spánskar konur eru fegurstar kvenna. Ljósbrún ávöl
andlit þeirra eru yndisleg og töfrandi. Hin svörtu
augu þeirra breytast í einu vetfangi. Þau eru stundum
þunglyndisleg og dreymandi eins og regn eða óveður
sé í aðsigi, en verða svo á svipstundu eins og glamp-
andi sólskinsdagur, full af hamslausri kæti. Hárið er
svart, én sumar lita það Ijósgult, til þess að líkjast
kynsystrum sínum á Norðurlöndum, sem þær öfunda
mjög af hinu bjarta hári. Og þegar spönsk kona á
von á barni, biður hún þess daglega í kirkjunni, að
barnið, sem hún gengur með, verði ljóshært. En sjald-
an fær hún bænheyrslu.
Líf spánskra kvenna er yfirleitt mjög svipað því,
sem gerðist meðal kvenna í Vestur-Evrópu í kringum
1880. Þær eru mjög afturhaldssamar um margt og
halda fast við fornar venjur. Spönsk kona á erfitt með
að trúa því, að enskir og danskir eiginmenn þykist ekki
of igóðir til þess að hjálpa konum sínum við uppþvott-
inn, og séu ekkert feimnir við að aka barnavögnum á
götum úti. Ef faðir hennar, eiginmaður eða bróðir
gerði eitthvað svipað, þá myndi hún óðara hætta að
bera virðingu fyrir honum, og sjálf verður hún þó
oft og einatt að vinna utan heimilis, til þess að sjá
fjölskyldu-sinni farborða.
Siðgæðiskröfur, sem gerðar eru til ungra kvenna á
Spáni, eru mjög strangar. Leiki nokkur minnsti vafi
á því, að stúlkan sé að öllu leyti óspillt, er mjög erf-
itt fyrir hana að fá gjaforð. í þessu eins og mörgu
öðru gætir greinilega áhrifa hinna fornu Araba. Það
er andi frá kvennabúrunum, sem enn lifir.
Það er ekki fyrr en á allra síðustu árum, að ungri
stúlku á Spáni leyfist að ganga úti ein með unnusta
4
sínum, og aðeins fyrir klukkan 9 að kvöldi, er það
leyfilegt. Óski þau að vera saman eftir þann tíma, t.
d. fara saman í leikhús, en leiksýningar hefjast venju-
lega ekki fyrr en kl. 11, þá verða þau að hafa með sér
eftirlitskonu.
Spánskar konur mega eftir lögum giftast úr því að
þær eru 14 ára. Samt eru langar trúlofanir algengar
á Spáni, jafnvel svo árum eða áratugum sk'ptir. Þessi
siður virðist eiga nokkurn rétt á sér, því að hjónabandið
varir í raun og veru það sem eftir er ævinnar.
Fólk frá Norðurlöndum brosir sjálfsagt með vor-
kunnsemi, er það heyrir, að ekkert verra skammar-
yrði er t'l á Spáni en að vera kallaður carnudo, en
það þýðir kokkáll. Og ef giftur maður, sem hefur ver-
ið svikinn af konu sinni hefnir sín ekki svo að um
munar, t.d. drepur konuna og elskhuga hennar, en
slíkt er ekki hegningarvert eftir spánskum lögum. þá
mun hann óhjákvæmilega verða að athlægi og vera
fyrirlitinn af meðbræðrum sínum til æviloka. Þess
vegna líta Spánverjar niður á Frakka, nágranna sína,
sen\ taka létt á slíkum málum.
En eigi að síður fylgja spánskar konur stranglega
öllum tízkureglum frá París í klæðaburði. Og óvíða í
heiminum mætir maður betur búnum konum en í
Barcelona og Madrid.
Fyrsta krafa til fegurðar á Spáni, er að vera fót-
nettur. Og til allrar hamingju þurfa fáar spánskar
konur stærri skó en nr. 34—35. Á skónum eru einatt
slaufur, bendlar og bönd, sem þær binda hátt upp á
ökla.
Þá er það hárið og hárgreiðslan, sem skiptir miklu
máli. Margar konur bera enn hina hefðbundnu
greiðslu, skipta hárinu fyrri miðju enni og greiða það
slétt niður með vöngum og hafa stundum fléttu, sem
snúin er um hnakkann. Hattur er ekki notaður nema
við sérstök tækifæri og krefst þess ,að annar fatnaður
sé þá með miklum glæsibrag. En allar konur ,sem
eiga þess nokkurn kost, bera stóra og áberandi skart-
gripi og gimsteina, og það meira að segja hversdags-
lega.
Mikið er af börnum á Spáni, fimm til sex hjá hverri
fjölskyldu, og væri heilsugæzla í betra lagi, myndi
þau vera enn fleiri. Á sv'ðii lækninga ríkir feiknamikil
hjátrú, sem oft dregur dilk á eftir sér.
Spánverjar hafa mesta dálæti á börnum sínum, og
NÝTT KVENNABLAÐ