Nýtt kvennablað - 01.02.1955, Blaðsíða 7

hvergi í Evrópu sér maður jafn vel klædd börn. Mæð-
urnar sauma fötin oftast sjálfar. Fátæk kona neitar
sjálfri sér fúslega um miðdegisverð, til þess að geta
keypt nælonsilk.borða, sem hún bindur um hár korn-
bainsins, þó að hár þess sé ef til vill svo lítið, að
því verði tæpast við komið.
Vinnukonur á Spáni, sem fara burt frá húsbændum
sínum til þess að gifta sig, geta á hverjum morgni allt
sitt líf komið og drukkið súkkulaði hjá fyrri húsbænd-
um sínum. Fyrir ýmsa, sem orðið hafa fyrir fjártjóni
eftir borgarastyrjöldina, er það ekki lítill baggi, að
veita öllum beina, sem áður hafa unnið á heimilinu.
En frúrnar á Spáni halda fast við þennan sið, þó að
þær sjálfar verði að borða þurrt brauðið til þess að
geta fylgt honum.
Fyrir skömmu spurðf kona ein, sem var blaðamaður
á Spáni mig, hvað ég áliti um stöðu konunnar í þjóð-
félaginu í landi hennar. Ég sýndi þá léttúð að svara
því til, að mér virtist, að í þessu efni væri þjóð hennar
hundrað ár á eftir tímanum hér í Evrópu.
„Hundrað ár!“ hrópaði hún. „Getur það ált sér
stað? — Við böðum börnin okkar að minnsta kosti
eins oft og þið, og við höfum pencillin í lyfjabúðum
okkar. Siðakröfur okkar eru gamaldags, það er satt.
En ef þær skapa okkur hamingjusamt heimilislíf,
hvers vegna ættum við þá að færa okkur fram um
þessi hundrað ár? Lausl. þýtt. — M.J.
ÚR BRÉFI FRA.WINNIPEG
i
Þrettándi jóla: Það hefur verið ritað um margskonar álfa,
þessar undurfögru, áhyggjulausu, glaðværu verur, ástdrukknir af
ilmandi jurtum. Þeir húa sér til töfraheim, ósýnilegan og eru
dýik ndur og dáendur allra fagurra lista. Með töfrasprota sínum
heilla þeir hugi manna og glæða fegurðartilfinninguna hjá þeim,
svo að það kemur eigi ósjaldan fyrir að þeir verða fyrir óþreyf-
anlegum áhrifum frá þeim.. Álfamir verða snortnir af blóminu,
er það hreiðir fegurð sína og ilm móti þeim, en gjöra sér ekki
í hugarlund, að það .er ekki blómið sjálft, sem veldur hrifning-
unni, heldur hið leynda hugboð, sem það flytur. Þeir verSa
skáld um örstutt tímabil, og sælukennd tilfinning hrýzt fram
úr fylgsnum hugrenninga þcirra. Teiga sætleikann.
Óllkt er mjög meS mönnum og álfum. Menn hænast oft að því,
sem daprar geS og gjörir heiminn aS tára-dal. Þeir hafa mikla
nautn af raunum slnum og telja sig nokkurs konar píslarvætti
hér á jörð, þó að í rauninni séu þeir ekki nema þaS, sem þeir
hafa kepnst við að vera, bölsýnis, dapurleika menn. Álfarnir
unna fegurðinni meira cn nokkru öðru undir sólinni. Hún
er þeirra matur og drykkur. Þeir endurnýjast við fögnuð augna-
bl'ksins. Ifefðu þeir ekki fegurð fyrir augunum, mundu þeir
smásaman dofna og kulna eins og mennirnir.
Þá er að læra af álfunum aS vera glaðlyndir menn. Byggja
sér skýjaborgir, þegar myrkrið vill svelgja oss, og um fram allt:
glæðum fegurS og þrótt í sálum vorum, þá endist okkur lífið
eiliflega.
Lovísa Bergþórsdóttir.
O/ /P
LAUSAVÍSUR
Eftir Lilju Björnsdóttur.
KULDI
Flest í heimi virðist valt,
vetrarmörk ei linna,
hendur dofnar, hjartað kalt,
hvergi yl að finna.
Trega eg löngum tíma þann,
sem tæra hrifning vakti,
þegar mér f blóði brann
bál, sem kuldann hrakti.
Ef ég frýs og flónsku græt
og flestu ísar granda,
blessuð dísin drauma mæt
döprum lýsir anda.
Skáld í Hveragerði 6purði mig oft, hvort ég væri búin að
hitta „ástvin minn.“
Þó vegur minn enn sé bjartur, beinn,
á betra ei kosið verði.
Eg gæti nú fleiri átt en einn
„ástvin" í Hveragerði.
Á leið til Hveragerðis.
ÁnægS burt f frí ég fer,
frelsis teyga af brunni.
Nú skal ég reyna að skemmta mér
í skálda-nýlendunni.
EIGNAFRAMTAL
Herra sá, er heima skóp
og hjálpar þeim, sem líða,
hann gaf mér kofa og krakkahóp
og kraftinn til að striða.
Um stjórnmálaflokka.
Frama þann, sem flokknum hjá
fyrr var hægt að sanna,
láta má sem legstein á
leiði hugsjónanna.
Þegar ég komst í Sundlaugarnar, í fyrsta sinn eftir stóra
læknisaSgerð.
Læknar eru listamenn
og lífsins mikill kraftur.
Lof sé guði, lifi eg enn,
f laugina komst ég aftur.
NÝTT KVENNABLAÐ
5