Nýtt kvennablað - 01.02.1955, Qupperneq 11

„Þú hefur svei-mér gert góðan túr núna, Jónas,“
sagði Gréta. „Þvílík ósköp, sem þú kemur með heim
handa konunni og börnunum. Það hefði verið heldur
betra fyrir karlinn minn að ráða sig á sjóinn, eins og
ég vildi, en fara í kaupavinnu. En hann vill helzt aldrei
á sjó koma, þó þar sé heldur meira í aðra hönd.“
„Það getur nú brugðizt, sem sjórinn auðgar mann,“
sagði Jónas. „Hann fær þó alltaf visst kaup á vikuna
við heyvinnuna og vinnur þar að auki fyrir fóðri
lianda kúnni, en ég get ekki hugsað til þess að fara af
bátnum meðan svona aflast. Heldur kaupi ég hey.“
„Ég trúi því, að þú farir ekki að vinna í landi meðan
þessi uppgrip eru fyrir hendi,“ sagði Gréta öfund-
sjúk. „Og þú Sigga mín með fallegu klukkuna þína.
Það vildu víst margir eiga svona fallega klukku. Það
bara bera þig allir á höndum sér, síðan þú fórst í
rúmið og það er áreiðanlega fallega gert, en bað sýn-
ir það líka, að mamma þín er ekki mjög illa kynnt
hérna enda drekka margir kaffi hjá henni.“
„Ég er nú ekki búin að sýna þér allt það, sem mér
hefur verið gefið síðan ég lagðist,“ sagði Sigga við
pahba sinn. „Það geri ég, þegar þú ert búinn að drekka
kaffið.“
„Signý er náttúrlega vel kynnt,“ sagði Jónas glettn-
islegur á svip,“ og ég er nú að vona, að ég sé það
líka, þó okkur semji ekki sem bezt. Það gerir hvað þú
ert fljót að reiðast stundum, og þá gæti ég ímyndað
mér að Jóna mágkona blessaði mig ekki svona fyrst um
sinn.“ „Já, þú segir það satt,“ sagði Gréta. „Ég er
bráðlynd, en það er fljótt úr mér aftur. Það er nú
svona, þegar ástæðurnar eru erfiðar, þá verða skaps-
munirnir örari, það ættirðu að vita sjálfur. Reyndar
finnst mér þú vera undra hress núna eins og þínar
heimilisástæður eru.“
„Þetta batnar með tímanum, Sigga mín er stillt.
Mér kom þetta ekki á óvart. Hún hefði átt að vera
komin í rúmið fyrir löngu,“ sagði hann.
Þegar búið var að drekka kaffið sýndi Si.qga beim
hvað hún væri búin að sauma út. Strammaklúturinn
var næstum búinn. I’að var svo gaman að sauma í
hann. Pabbi hennar hældi henni fyrir hvað hún væri
búin að sauma marga stafi og hvað hún gerði það
vel. „Þetta er nú eitthvað sem gaman er að föndra
við,“ sagði Gréta. „Líklega þætti Jakobínu minni gam-
an að eiga svona og hafa tíma lil að suma í það, en
aldrei hefur hún minnst á það einu orði. Það er ekki
til í hennar fari að öfunda nokkra manneskju.“
„Það er nú varla hægt að öfunda Siggu mína,“ sagði
Signý dauflega. Þá kvaddi Gréta í snatri og hljóp
heimleið's.
Daginn eftir fór Jónas á sjóinn. Sigga sá hann ganga
inn göturnar. Hún þekkti hann frá öðrum, þegar hann
var kominn fram á bryggju. Spegillinn sýndi henni
þetta. Hann var svo eftirlætislegur. Hún gat horft í
hann heilu og hálfu tímana. Nú fóru svo margir inn
götuna með marga áburðarhesta, þeir voru að flytja
ullina í kaupstaðinn. Einn daginn vissi hún ekki fyrr
en spegillinn sýndi henni, hvar Bensi kom hlaupandi
innan úr Vík. Skyldi hann ekki líta inn til hennar? Hún
hafði varla hugsað þessa hugsun til enda, þegar hann
stóð við rúmstokkinn hennar. „Nú finnast mér heldur
bágar fréttir, sem heyrast af þér Sigga litla,“ sagði
hann. ,,Hvað heldurðu að þú verðir lengi í rúminu?“
„Sjálfsagt þangað til næsta sumar,“ sagði hún. „Ég
er hætt að kvíða því. Það eru bráðum liðnar 6 vikur
síðan ég lagðist. Þetta líður allt einhverntíma. Mér
líður hetur núna, en meðan ég var á fótum. Bensi konr
með brjóstsykur og fínt brauð í bréfpoka handa vin-
konu sinni. Svo tók hann nokkuð stóran böggul upp
úr tösku sinni og lét hann ofan á sængina. „Þetta bað
Sigrún á Sléttu mig að fá þér. Hún sagði að það væri
frá krökkunum.“
Sigga varð alveg hissa, þegar hún var búin að taka
brcfin utan af honum kom í ljós svæfill með fínu milli-
verksveri utanum, alveg eins og litlu systkynin á Sléttu
áttu. Svo fylgdi annað ver og hvítt sængurver. Svona
var hún góð við hana þessi kona, sem hún hafði hlaup-
ið burtu frá. Hún hafði líka aldrei verið öðruvísi, en
góð við hana, nema þegar hún hafði komið með litlu
stelpuna rennblauta upp úr læknum. Þá hafi hún stað-
ið sig skammarlega þann dag.*Það var hún búin að
sjá fyrir löngu. Allt var það Dóru að kenna. Samt var
hún sjálfsagt góð að einhverju leyti. Það voru víst
allir. „Fellur þér vel á Sléttu?“ spurði hún. „Verð-
urðu Jrar í allt sumar?“ „Já, ég verð Jrar fram yf-
ir göngur. Hér hef ég ekkert að gera fyrst bátur-
inn minn er tapaður,“ sagði hann. „Kerlingin lætur
mig afskiptalausan. IJún fær nú J)ó nokkuð oft að
rölta sjálf eftir kúnum, og þykir það víst ekkert gott,
því enga stelpu hafa þau fengið síðan þú fórst.“
S'.gga var alltaf að velta því fyrir sér, hvort hún
ætti að spyrja hann eftir dálitlu, sem hún hugsaði svo
oft um og hálf skammaðist sín fyrir. En hún var feim-
in við að stynja því upp. Loks afréð hún þó að bera
upp spurninguna, þegar hann snéri að henni bakinu.
„Hefurðu sagt strákunum frá þv^ að ég kyssti þig
þarna um nóttina, þegar við skildum. Ég var víst þó
nokkuð sifjuð." Hann brosti glettnislega. „Hvaða
strákum ætti ég að segja frá því?“ „Það eru víst ein-
hverjir strákar þarna á næstu bæjum, býst ég við.“
„Já. en við þá tala ég lítið annað en um kindur og
hross. Mér hefur víst ekki dottið í hug að fara að mata
NÝTT KVENNABLAÐ
9