Nýtt kvennablað - 01.02.1955, Blaðsíða 13

fauk dálítið í mig, svona þér að segja en nú er ég orðin
sátt við hann, karlgreyið,“ sagði Jóna. „Sagði hann
þér frá rimmunni?“ „Nei, það gerði hann ekki, en ég
frétti það samt,“ sagði Signý. „Jæja, við tölum ekki
um það meir,“ sagði Jóna. „Það er indæl kaffilyktin
hjá þér, eins og fyrri, og mér er þörf á kaffi. Ég hef
verið að þræla í heyskap, hérna upp á Mýrum, þessa
viku. Það var að hirða það seinasta úr engjunum. Svo
dreif ég mig á fætur klukkan sex, og hingað er ég kom-
in í morgunkaffið hjá þér. Ég þarf nefnilega að taka
á móti fáeinum slátrum í dag hjá sveitamanni.“ „Farðu
þá að hressa þig á kaffinu, þú ert svo ósköp þreytuleg,“
sagði Signý. „Sízt að furða, ég hef sjaldan þrælað
annað eins og í sumar. Þú hefur svei mér haft það
náðugra, enda sjaldan litið svona vel út. Það er mik-
ill munur fyrir þig að þurfa ekki að hugsa um hey-
skapinn. Þú hefur náttúrlega verið bundin við telpu
angann í rúminu. Líklega hefði ég nú samt látið hana
eiga sig og reynt að puða eitthvað utan heimilis, en
það er nú kannski munur að eiga mennina til að vinna
fyrir heim:linu.“ Jóna glevpti í sig kaffið. Svo fór hún
að heilsa Siggu. „Mér sýnist hún nú hreint ekki þján-
ingalfg, blessað barnið. Þetta er nú svo sem ekki hvít-
voðungur í reifum. Hvernig er hægt að búast við því,
að þú sitjir inni yfir henni alla daga?“ „Það var víst
ekki ætlast til þess heldur,“ sagði Signý. „Þorbjörg
tók hana til sín, og henni leið har ágætlefta. Ég var
bara engin manneskia til að vinna í sveit, það verður
náttúrlega dýrt að kaupa hey handa kúnni, en Jónas
hefu'- ekki aetað átt við að fara af bátnum. begar svona
vel aflast. Svo áttum við talsverðar firningar." ,.Það
er líka látið af því, að hann hafi þénað í sumar. Það
er ágætt að ykkar hagur vænkast. Hvað, sem karlinn
segir, tekur mér alltaf sárt til þín, Nýja mín. Ékki er
ómögulegt að krakkakvölin komist til heilsu, sem
heilsa heitir. En mér þykir vera fínt í rúminu þínu,
Sigríður litla. Hefur Þorbjörg gefiö þér þetta „fína-
rí?“ Sigga safrði, að konan á Sléttu hefði sent sér baS.
„ÞaS kalla ég einstakt, fyrst bú gekkst í burtu frá
henni, en mér fprst víst ekki að tala um bað. har sem
mín stelpa gekk í burtu frá prófastsfrúnni. En bað var
allt því að kenna, að strákavillidýrin komu heim. Það
hefur sjálfsagt ekki verið mikið gagn að þeim þar, og
enginn séð eftir þeim. Þeir eru nú fjarska kotrosknir,
fyrst Bensi er ekki heima. Það hefur sjálfsagt ekki
allt verið honum að kenna, strákgrevinu, þó honum
værj kennt um það allt. Og gott er að hevra, að bát-
urinn er fundinn alveg óskemmdur, svo ekki þarf að
fjandskapast út af honum lengur.“ Svo marg kyssti
Jóna systur sína og dóttur hennar og flýtti sér út í
kuldann. Signý stundi mæðulega yfir kjörum systur
NÝTT KVENNABLAÐ
ERNESTINA SCHUMAN HEINK
(1861—1936)
Söngur gat (kki hindrað það, að heimurinn yrði eitt ófrið-
arhál. Menn, sem hlustað höfðu á söng hennar, bárust nú á
banaspjótum og bróðir barðist gegn bróður. Elzti sonur henn-
ar ba.ðist fyrir keisarann sinn, en hinir fjórir í skotgröfum
Bandamanna. En litla gráhærða móðirin þeirra hélt áfram að
syngja.
Ilenni bnrst fregn um það, að Ágúst, elzti sonur hennar hefði
fal'ið. Og hún hélt áfram að syngja.
Hún heimsótti hermennina í herbúðunum og sjúkrahúsunum
og söng fyrir þá. Áður hafði hún sungið fyrir menn, sem, fögn-
uðu henni með dynjandi lófaklappi og fagnaðarópum, en nú
söng hún vög',uljóð Brahms fyrir unga pilta, sem lágu hljóðir
og þjáðust. Og margir af þeim höfðu engar hendur til þess að
klappa með, það voru aðeins augun, sem þakklætiðl guldu. Hún
söng Heilög nótt fyrir menn, sem höfðu verið drengir daginn
fyrir orustuna. Og þegar hún hafði lokið söngnum, skalf hún
af gfðshræri’gu, því að þessir sáru piltar gáfu henni dýrmæt-
ustu g öfina, sem henni hafði nokkurn tíma hlotnazt — þeir
kölluðu hana „móður,“ sama nafninu og Georg litli.
Rorsary, ljóðið um hina eilífu ást, var þeim kærast, því að
þeir elskuðu allir. (Frœgar konur).
sinnar. Hún fann það allt í einu, að hún hafði sjálf
ólíkt betra hlutskipti að flestu leyti. „ Það er gaman
að báturinn hans Bensa skuli vera fundinn,“ sagði
Sigga. Signý samsinnti því áhugalaust. „Skyldi hann
vera kominn heim í Víkina?“ spurði Sigga. „Hvað
helduröu að ég viti þaö,“ sagði mamma hennar. „Mér
stendur víst líka á sama, hvort hann er kominn eSa
ekki.“
Nú komu viðburðaríkir dagar. Margir sveitamenn
komu í Bjarnabæ og fengu sér kaffi. Sumir lögðu tvær
eða þrjár krónur ofan á sængina hjá Siggu litlu og
kvöddu hana brosandi. Þá saug móðir hennar vana-
lega upp í nefið og fannst að það hefði verið nær, að
þær hefðu komizt í sínar hendur. Hvað hafði krakk-
inn að gera viö peninga? IJenni var víst veitt, það
sem hún þurfti. Svo voru aðrir, sem létu krónur í
hennar lófa. Þá varS hún hýr á svipinn dágóSa stund.
Svo færðist mæðublærinn aftur yfir svip hennar.
Hvemig skyldi standa á því, aS hún var svo raunaleg
á svipinn alla daga, hugsaSi Sigga oft og einatt. Því
gat hún ekki veriö eins kát og Gréta í Móunum, sem
hafði þó miklu fleiri krakka að þjóna og fæða. Þó
var Gréta aldrei raunaleg á svipinn.
Spcgillinn sýndi Siggu sífellt nýjar og nýjar myndir.
Allir, sem áttu heima fyrir utan kaupstaðinn fóru
fram hjá Bjarnabæ, sumir með marga hesta undir
roiðingi. Aörir með fáa. Allir hestarnir voru svo feitir
og fallegir undan sumrinu. Hana hafði alltaf langaö
11