Nýtt kvennablað - 01.02.1955, Blaðsíða 15

Kkkjjail a Altri Framh. af bls. 3.
stormi örlaganna, hún hrópar til himins og segir: „Al-
máttugi guð, hvað meinar þú?“ og svarið kom. Þó
saltur úðinn skvettist í andlit Auðar horfir liún stöð-
ugt á brimgarðinn, þar sér hún einhvern dökkan depil,
er hvarf. Nei, þarna kemur hann aftur, og næsta alda
þeytir bátnum hennar beint upp í lendingarvíkina.
Auður veður fram í þaraflóðið og þreifar um bátinn,
er virðist mannlaus. Loks finnur hún kaldar hendur
um fremstu þóftuna og sér Gunnlaug son sinn. Hann
er lifandi og ómeiddur. Gat meira að segja staðið upp
og faðmað móður sína að sér .Báturinn hafði fokið
upp fyrir flóðborð svo lítið þurfti að hækka hann, samt
stcðvuðu þau hlunnana betur og gátu staulast heim.
Þar inni logar ljós, og eldur í ofni, svo Auður getur
hitað rúm Gunnlaugs og þurr föt handa honum. Bæði
beyttu þau sinni ítrustu orku, að bugast ekki. Minn-
ast ekki á ógnir dagsins. Þó vissi ekki einu sinni móð-
irin sjálf, hvort hún ætti það að þakka sljógleikanum
í eðli Gunnlaugs eða sterku manndáðinni, er guð hafði
gefið honum fram yfir aðra menn.
Þegar Gunnlaugur er sofnaður gengur ekkjan að
auðu rúmunum og grætur yfir (æim. Reynir þó enn að
stilla harm sinn vegna Gunnlaugs. Nú var um að gera,
að s*anda sterk við hlið þessa þögula manns, er sjálf-
ur hafði reynt þunga síðustu minninganna.
Það var hljótt í baðstofunni á Akri þessa nótt, stun-
ur ekkíunnar gera engan hávaða. Gunnlaugur má ekki
sjá vanmátt hennar og neyð. Auður sefur ekki. Hún
kyndir ofninn, hlynn:r að drengnum sínum og hlust-
ar á andardrátt hans. Ó. hvað hún þakkar þá sælu, að
hafa fengið Gunnlaug lifandi heim, og endilega hann,
sem hún harði aldrei skilið né elskað mest barna sinna.
Nú var það Guð, sem valdi og vissi meira.
Slvsið á Akri varð harmsaga sveitarinnar, en enginn
gat ski'ið. het'udáð mæðginanna. Ástríki þeirra varð
hei'agt afl og aukin afköst í öllum störfum. Heimilið
á Akri var enn sem fyrr hiálparstöð nágrannanna, og
gist'staður ferðamanna. Svo var j)að eitt kvöld, að
Auður sa<vði: „Gunnlaugur minn, ég jroli ekki le/igur
myrkrið við sióinn, getum við ekki sett |)ar liós, sem
bátarnir sæju frá miðunum.“ „Ó, jú, betta er ekki síður
mitt á^ugamál,11 segir hann, „við hljótum að geta
Iirurd’ð bví fram.“ Næsta dag byrjuðu bau að grafa
blett á grandanum, til að steypa stétt að stórri vörðu.
Þetta var seint að hausti og kuldanepian frá sjón-
um erfið, en áhugamál þeirra var heitt og þoldi enga
bið. Mykrið við strendur íslands of lengi búið að
verða t:l tjóns. Efst í vörðunni steypti Gunnlaugm
hólf fyrir stóra lukt, er hann fyllti olíu daglega, og
gleymdi aldrei að halda gluggunum hreinum. Sjó-
mennirnir horfðu með undrun á þetta ljós og töldu
það oft bjarga lífi sínu.
Nú er Gunnlaugur giftur, tekinn við búskap á Akri
og auðvitað formaður á bátnum. Ekkjan á Akri gengur
troðna götuslóð niður að sjó, hún er orðin völt í
spori, bogin og hrum. Hár hennar hefur hvítnað og
augun breytzt, samt er þetta nú sama góða stúlkan, sem
klappaði bátnum hans pabba og var fegurðardrottning
sveitarinnar. Nú tyllir hún sér á tóftarbrot, sunnan
við hjallinn, og horfir til hafs. Þetta hyldýpi örlag-
anna, sem tók svo mikið frá henni. Auður styðst fram
á stafinn sinn og segir: „Þakka þér samt blessaða haf.
Þú heillaðir ástvini mína og ve:ttir þeim atvinnu,
verndaðir þá um áratugi og skilaðir drengnum mín-
um heilum heim. Þú býrð yfir voldugri tign og hlýðir
boðum herra þíns.“ Þarna hugsar Auður um mann-
inn, sem hún liafði elskað frá æsku, bræður sína tvo
og synina þrjá. Allar þessar minningar standa þó í
ljósi haming:unnar, sem hún hafði notið svo lengi.
En fram yfir allt þakkar hún síðustu heimilissæluna
með Gunnlaugi og börnunum hans.
Svo er það Ijósið á grandanum, blessuð litla týran,
sem Guð hafði gert svo bjarta, að hún varð Hftaug
sjómannanna, bjargaði þeim heilum heim til ástvina
sinna.
Aldin móðir, ekkjan lúna,
ein og döpur stendur núna,
starir fram á sterka hafið,
sty'tur sig við boginn staf
og bau ráðin, er hún gaf.
Hjálparsveit i hreinum anda
hrópi nú til vorra stranda.
Gætið þess, að gamlar dyggöir
geymist enn, og vaxi ört.
Luktir stærri, Ijósin björt.
Það er dimmt á dauðans miðum,
dunar ógn í sjávarkliðum.
Bræður okkar hiðja hafið
bera sína kveðju heim.
Biðjum Guð. að bjarga þeim.
Hann er allra orkugjafi,
eining hverra dáða.
Við skulum alltaf varast
ein. að ráða.
Kristín Sigfúsdóttir.
★
Þegar Agneta sá, i brúðkaupsferðinni, Paris iðandi af feg-
urð og fólki, baðaði hún út höndunum og sagði: Líf! og hún
áleit að allir væru að hugsa um það sama. — ... Og um
hvað? — Um ástina! — (Sá sterkasti).
NYTT KVENNÁSLAÐ - Afgreiðslo: Fjölnisveg 7 i Reyk.it vík ■ Simi 2740 - Ritstf. og ábm.: Gu’Srún Stefánsd. - Borgarpremt